Het werk van agenten is zeer afwisselend. Niet alleen geven ze bekeuringen voor verkeersovertredingen en slaan ze criminelen in de boeien, ze krijgen ook te maken met zelfmoorden. Iets wat Tom Verweij, hoofdagent binnen team Zaanstad, als enorm heftig ervaart. Hij deelt op Facebook een van de heftigste momenten uit zijn carrière. “Nog nooit was politiewerk zo moeilijk.”
“Mijn collega en ik krijgen een spoedmelding: ‘21.03, wilt u direct gaan naar …. Aldaar heeft een man zichzelf verhangen. Hij is gevonden door een van zijn kinderen’”, begint hij zijn verhaal.
Tom schrijft dat hij en zijn collega zich begeven naar de plek waar de man zich heeft opgehangen. Ze treffen hem daar hangend aan het traphekje bovenaan de trap aan. “Ik zal niet beschrijven hoe iemand eruit ziet als hij zichzelf heeft opgehangen, maar ik kan u garanderen dat het, zelfs bij ons, een grote indruk achterlaat. Alsof je rondloopt op de set van een dramatische horrorfilm.”
“Brok in mijn keel”
Terwijl de man wordt gereanimeerd, loopt Tom naar buiten en treft daar het zoontje van de desbetreffende man aan. “Opeens kijkt het jochie mij met grote, betraande ogen aan. ‘Agent, is papa dood?’, vraagt hij. ‘De allerbeste agenten en ambulance-mensen doen hun best voor je vader’, antwoord ik met een brok in mijn keel en sla een arm om hem heen.” Vervolgens brengt hij het kind naar de buren en laat hem als afleiding tekenen.
Ondertussen gaat Tom poolshoogte nemen bij zijn collega’s. Als hij terug wil lopen naar het jongetje, wordt hij opgehouden door een man die het afzetlint optilt en vervolgens naar de woning waar de man is gevonden loopt. “’Meneer, u mag niet onder het lint door. Bent u soms familie?’, roep ik. De man antwoord. ‘Nee maar ik wil weten wat er aan de hand is. Jullie maken me verdomme wakker als ik nachtdienst heb gehad, dan heb ik recht om te weten waarom.’” Twee collega’s van Tom komen erbij staan en Tom geeft de man een flinke zet. De man gaat al scheldend achter het lint staan. Tom besluit hem niet aan te houden, omdat hij zijn aandacht wil richten op het jongetje.
“Het lijkt alsof mijn hersenen opnieuw moeten opstarten”
Inmiddels is de reanimatie gestaakt en is de man overleden. Omdat de moeder van het jongetje, die gescheiden is van de man, nog uren moet reizen naar de woning, is in overleg besloten dat Tom het slechte nieuws aan hem moet brengen; iets wat hij enorm moeilijk vindt: “Op de politieacademie hebben we uitgebreid geoefend hoe je het beste dit kan overbrengen, maar nooit heb ik geleerd hoe je dit het beste aan een kind kan vertellen. Het lijkt alsof mijn hersenen opnieuw moeten opstarten.”
Tom probeert een manier te vinden om het nieuws te vertellen: “Op de academie hebben we geleerd om direct het slechte nieuws te brengen, maar ik wilde het iets minder direct doen. Het was een moeilijke overweging hoe ik het ging vertellen omdat ik het aan de ene kant niet te direct wilde doen, maar aan de andere kant het duidelijk moest zijn dat zijn vader overleden was en dat er geen kans meer was dat hij het ging overleven. ‘De beste agenten en ambulance-mensen hebben alles gedaan wat ze konden. Er is zelfs een ambulance-helikopter gekomen om jouw papa te helpen. Maar ik heb slecht nieuws. Papa wordt niet meer wakker. Papa is dood.'”
“Het jochie begint keihard te huilen. De buren houden het niet meer en lopen de kamer uit. Ik leg een arm om de schouders, waarna hij mij direct omhelst en keihard huilt.”