Na een turbulent 2019 ben ik begin 2020 voor een ‘Eat, Pray, Love’ trip naar mijn geboorteland Suriname gegaan. Ik had ontzettend veel behoefte aan de warmte, lekker eten en gezelligheid. Een groot deel van mijn familie woont daar nog, dus het is echt in een warm bad komen.
De afgelopen jaren ben ik vaker naar Suriname geweest en was het meer een soort vakantiegevoel. Maar de afgelopen reis was dat gevoel echt verdwenen en is er een ander gevoel voor in de plaats gekomen. Meer een soort ‘ik kom thuis’ gevoel. Het grappige is dat ik dat nooit zo eerder heb ervaren. Soms hoor je weleens dat mensen ineens sterke gevoelens krijgen naar hun geboorteland en ik dacht altijd: ja hoor, ik ben het grootste deel van mijn leven opgegroeid in Nederland en daar heb ik de meeste affiniteit mee. Wat ben ik daar van teruggekomen.
Ik heb mezelf de vraag gesteld waar dit gevoel nu vandaan komt. Het is een combinatie van verschillende dingen. Het weer speelt een hele grote rol, van de zon word ik echt instant blij en het tweede wat er bij mij op kwam, is de vrijheid en ongedwongenheid. Ik besef me dat ik tijdens die drie weken in een soort ‘vakantie bubbel’ leef en dat wellicht daar permanent wonen toch heel anders is. Maar in die periode heb ik kunnen proeven van deze manier van leven in dit land. En het land heeft behoorlijk wat uitdagingen, kijk maar naar politiek of financieel. Maar ik zie ook heel veel kansen en potentie in het gebied, het hele Caribische gebied trouwens.
Als een echte ondernemer ben ik direct gaan nadenken over alle business kansen en die zijn er volop. En je merkt dat er genoeg mensen zijn die dezelfde ambitie en enthousiasme hebben en dat werkt wel aanstekelijk. Met die gedachten en ideeën ben ik weer richting Nederland gegaan.
Koude realiteit van het dagelijkse bestaan
En vervolgens kom je weer in de koude realiteit van het dagelijkse bestaan. Dat was deze keer best wennen. Eigenlijk kom ik na al mijn reizen redelijk snel weer in mijn vaste modus terecht. Maar dit keer zat mijn lichaam in Nederland en zaten mijn gedachten in Suriname. Als je me een beetje kent, dan weet je wat er nu gaat volgen. Ik wil weten wat de mogelijkheden zijn om wellicht ooit te gaan verhuizen of misschien 50/50 hier en daar te wonen. Lekker praktisch en analytisch ben ik aan de slag gegaan: wat zijn de voor en tegens en het belangrijkste voor mij is dat het business wise ook interessant is. Gelukkig zou ik mijn bedrijven in Nederland mee kunnen verhuizen en daar ook nieuwe dingen kunnen opzetten.
In de tussentijd deel ik mijn verhaal met vrienden en kennissen en ik krijg vrijwel van iedereen dezelfde reactie. Wat gaaf en dat zou ik ook wel willen, direct gevolgd door ‘maar best een grote stap he’. Vervolgens zeg ik: tja, wat heb ik nu te verliezen. Ik zie het meer als een groot avontuur. Want waarom zijn wij mensen gestopt met avontuurlijk zijn, buiten de vaste kaders te denken en iets meer de ‘we zien het wel mentaliteit’ te hebben? In mijn advieswerkzaamheden gaat het altijd over strategie, planning en vooruitkijken. Dat is ook zeker wie ik ben en hoe ik in het leven sta, maar soms moet je het iets meer overlaten aan het grotere geheel en zien wat er op je pad komt. Wat is het ergste wat er kan gebeuren?
“Alice: Would you tell me, please, which way I ought to go from here?
The Cheshire Cat: That depends a good deal on where you want to get to.
Alice: I don’t much care where.
The Cheshire Cat: Then it doesn’t much matter which way you go.
Alice: …So long as I get somewhere.
The Cheshire Cat: Oh, you’re sure to do that, if only you walk long enough.”
― Lewis Carroll, Alice in Wonderland