Het was in de bergen al twee keer op het nippertje voor bergbeklimmer en auteur Pierre Wijnen, tot die beruchte dag dertig jaar geleden. Hij ontdekt graag zijn eigen routes op grote hoogte, maar dan kan het ook flink misgaan. Tijdens een klim in de Alpen viel Pierre driehonderd meter van een rots. Hij kon alleen maar denken: dadelijk ben ik dood. “Tijdens de val die twintig seconden duurde, sprak ik mezelf toe: voeten naar beneden Pierre, voeten naar beneden.”
In zijn onlangs verschenen boek ‘Een bed van sneeuw’ beschrijft Pierre zijn bijna fatale val. Hij heeft lange tijd gewacht met het schrijven ervan, omdat hij geen therapeutisch en emotioneel boek wilde schrijven. “Ik wilde voldoende afstand hebben genomen.” De boodschap van zijn boek is dat de natuur en de bergen prachtig zijn en dat we veel meer in onze mars hebben dan we kunnen vermoeden.
Op die noodlottige dag had Pierre als gids een groep onder zijn hoede. Hij besloot de laatste avond rond de schemering nog even alleen op verkenning te gaan. “Ik was er niet helemaal bij met mijn aandacht. Terwijl ik eerst op een richel liep van tien centimeter breed, ben ik ongemerkt recht omhoog gaan klimmen. Op een gegeven moment kon ik niet meer voor- of achteruit. Toen de rots onder mijn voeten brak, Hing ik minuten lang aan acht vingers en stond ik doodsangsten uit. Totdat ook mijn laatste houvast brak en ik viel.”
“Ik kon niets, alleen om hulp roepen”
Pierre sloeg een aantal keren tegen rotswanden aan, waarbij al zijn kleren scheurden. “Toen ik de bodem van een kloof had bereikt, gleed ik razendsnel nog verder door. Daarna is het licht uitgegaan en lag ik uiteindelijk bewusteloos op sneeuw en stenen die verijsd waren. Na een uur ben ik bijgekomen, in het donker. Mijn linkervoet en alle tenen waren gebroken, mijn hielbeen verbrijzeld en mijn gewrichten gekneusd. Ik kon niets, alleen om hulp roepen.”
Iemand van de groep heeft Pierre horen roepen, omdat hij net de hut uitliep. “Ik ben uiteindelijk naar een ziekenhuis gebracht, waar ik een aantal weken heb gelegen. Daarna ben ik naar Nederland vervoerd en ben ik nog ruim zeven jaar bezig geweest met revalideren. Naast het fysieke aspect, de helse pijnen en het geheugenverlies had ik voor het eerst van mijn leven hoogtevrees en de angst dat me iets aangedaan zou worden. Ik durfde niet te slapen.”
“Ik dacht dat ik dood was; het voelde fantastisch”
Acht jaar na het ongeluk is Pierre weer gaan wandelen en klimmen. Wat heeft hij geleerd van zijn val? “Dat ik geen angst voor de dood heb. Toen ik buiten bewustzijn was, dacht ik dat ik dood was. Dat was fantastisch en rustgevend. Het was heel verwarrend om bij te komen, omdat het goed was zoals het was. Veel later kwam het besef: het is helemaal niet erg om dood te gaan. Ik kan nog steeds niet verklaren waarom ik deze val overleefd heb, maar ik ben blij met al het waarachtige van het leven, waar ik ten volle van geniet.”
Lees ook:
