Een litteken raak je nooit kwijt, zegt Juul Franssen over het jaar dat ze van de Nederlandse judobond niet op internationale wedstrijden mocht uitkomen. Vergeven en vergeten kan en wil ze het ook niet. ,,Maar woede is geen drijfveer”, zegt ze op weg naar het EK. ,,Ik ben er mentaal zeker sterker van geworden.”
Komende vrijdag, op Koningsdag, wil de Limburgse judoka in Tel Aviv haar eigen feestje vieren. Het is in de klasse tot 63 kilogram lastig winnen van de Sloveense olympisch kampioene Tina Trstenjak en Franse wereldkampioene Clarisse Agbegnenou. ,,Maar mijn doelstelling is een medaille. En als ik win, dan huil ik van geluk. Dat weet ik nu al.”
Huilen van verdriet mocht ze lang niet van haar vader, een stoere slager uit Reuver. ,,Hij snapte nooit waarom ik als klein meisje soms huilde na een nederlaag. Ja dat klinkt hard, maar nu weet ik dat hij eveneens een klein hartje heeft en eigenlijk een soft ei is. Die harde kant van hem heeft me ook geholpen. Nooit opgeven, altijd doorgaan.”
Zo onverzettelijk als Franssen is lang niet iedereen. Op 13 december 2016 eindigde een vechtscheiding met de man die vanaf haar twaalfde jaar haar beste vriend was. Een week later hoorde de geboren Limburgse van de judobond dat ze geen internationale wedstrijden meer mocht vechten omdat ze niet fulltime op Papendal kwam trainen.
,,Die scheiding is een tweede litteken”, zegt Franssen. ,,Maar daardoor had ik wel de kracht om naar de rechter te stappen. Daarvoor cijferde ik mezelf altijd weg. Dan was ik jarig en had iedereen een leuke dag. Behalve ik, want ik stond de hele dag in de keuken. Nu durfde ik eens voor mezelf op te komen.”
De aandacht die de rechtszaak kreeg was overweldigend. ,,Dan merk je wie dicht bij je staan. Het gaf veel druk maar heeft me ook wat gebracht. Ik werd interessanter voor geldschieters. Ik ben oud-basketballer Francisco Elson ook nog steeds erg dankbaar dat hij me met Flexpower is gaan sponsoren.”
Franssen won de rechtszaak en traint nu afwisselend met haar eigen trainer en op Papendal. ,,Daar hadden we natuurlijk geen rechter voor nodig gehad”, vindt de judoka die inmiddels gelukkig is met een nieuwe vriend. ,,Ik stond er niet voor open maar hij bleef maar volhouden en nu maakt hij me gelukkig”, zegt ze over Antoine.
Haar rentree op de tatami was vorig jaar november glorieus, met winst van de Grand Prix in Den Haag. Daarna volgde brons op de World Masters in Sint-Petersburg en zilver op de grandslam in Jekaterinenburg. ,,Dat waren mooie resultaten”, beseft ze. ,,Maar alles staat bij mij al in het teken van de Spelen van Tokio. Daar moet het gebeuren.”