“Alsof je naar het slagveld rijdt”, omschrijft Annemiek van Vleuten de eerste twee uur van de Strade Bianche. In de wielerkoers die zaterdag weer deels over Italiaanse grindpaden voert, is de 38-jarige Wageningse een van de favorieten na haar zeges in Siena de afgelopen twee jaar. De omschrijving klinkt niet meteen als een vrolijk uitje. “Maar”, bezweert de regerend Europees kampioene, “het laatste uur is echt prachtig”.
Van Vleuten vliegt donderdag naar Toscane waar in de streek rond Siena weer code rood is afgekondigd vanwege de stijging in het aantal coronabesmettingen. Zich druk maken of de koers wel doorgaat, doet ze niet. “Het is simpel: ik heb er toch geen invloed op. Voor mijn eigen veiligheid ben ik in ieder geval niet bang. Ik heb geen contact met mensen daar en we hebben allemaal al twee testen achter de rug voordat we daar zijn. Bovendien: we hebben het afgelopen jaar al chronisch gekoerst in code rood.”
Haar ploeggenotes spreken tegenwoordig hoofdzakelijk Spaans. Na vijf jaar Mitchelton-Scott tekende Van Vleuten afgelopen najaar een tweejarig contract bij het Spaanse Movistar. In december volgde de eerste kennismaking tijdens een trainingskamp in Almería. “Het voelde als de eerste schooldag”, vertelt ze. “Heel veel nieuwe mensen, het was een grote groep met de mannen- en vrouwenploegen en alle begeleiders.” Ze probeert in het Spaans te communiceren, een taal die ze na haar kniebreuk bij de WK in Innsbruck in 2018 al was gaan leren. “Ik moest wat. Je moet je blijven ontplooien. Van alleen wielrennen word je niet slimmer. Ik app nu ook met mijn ploeggenotes in het Spaans.”
Op Tenerife, waar ze tot kort voor de Omloop Het Nieuwsblad drie weken verbleef, was ook alles anders. “Ik trainde daar voor het eerst niet alleen, maar met zes ploeggenotes. En Marianne Vos was er bijvoorbeeld ook met een deel van haar ploeg. Het zegt ook dat het vrouwenwielrennen zich verder ontwikkelt. Dat er meer geld in omgaat. Ik kreeg nu ook voor het eerst een vergoeding voor de verblijfskosten.”
In de Omloop was ze nu eens niet voorin te vinden in de finale. Van Vleuten miste de slag zoals dat heet, een zeldzaamheid. “Ik miste net even de scherpte en de communicatie onderling verliep niet helemaal goed. Ik zat ‘gevangen’ toen er een groep wegreed. Ik had moeten weten dat SD Worx met veel rensters voorin zat. Dan had ik wat meer risico genomen om naar voren te rijden.”
Terug naar de Strade Bianche, de koers die ze vorig jaar na een inhaalrace op de ontsnapte Spaanse Mavi García won. Van Vleuten was nog regerend wereldkampioene en won bijna overal waar ze reed. Het jaar ervoor had ze de koers rond Siena ook al gewonnen. Favoriet dus. “Maar het is niet zo simpel. Die eerste twee uur is het overleven, iedereen wil van voren zitten. Het is echt niet leuk. Daarbij komt dat ploegen als SD Work en Trek in de breedte nog sterker zijn geworden. Naast het parcours is ook dat zaterdag een uitdaging.”