"Heroïne was mijn hoofdverslaving"

Het was de bekende psychiater Bram Bakker die een keer bij een workshop over verslaving en stigma van ex-verslaafde en ervaringsdeskundige Ahmet Turkmen aanwezig was, die zei: “Je hebt een bijzonder verhaal, waarom schrijf je niet een boek?” Die opmerking bleef door zijn hoofd rondspoken. Omdat Ahmet zelf niet zo goed kan schijven, heeft hij journalist Linda de Waart gevraagd om het boek #Taboe voor hem te schrijven. “Ik was 17 toen ik begon met roken en ben uiteindelijk tot mijn 34ste verslaafd geweest. Heroïne was mijn hoofdverslaving.”

Ahmet is van Turkse afkomst en wil met zijn boek open en eerlijk over zijn verslavingsverleden vertellen. Binnen de Turkse cultuur is er veel wat niet mag volgens de Islam, zoals seks voor je huwelijk, vreemdgaan, alcohol drinken of gokken. Het wordt echter wel gedaan, aldus Ahmet. “In mijn cultuur wordt hier niet makkelijk over gesproken.

Meerdere keren heeft Ahmet geprobeerd om te stoppen met heroïne, maar telkens viel hij weer terug. “Verslaving zit bij ons in de familie. Ik ben altijd heel nieuwsgierig geweest en wil dingen uitproberen. Het heeft lang geduurd voordat ik echt verslaafd was. Verslaving is niet iets wat je wil. De een is er gevoelig voor en de ander niet. Ik schaamde me en wilde niet dat mijn ouders het wisten. Ik was in hun ogen altijd die aardige jongen, de lieveling van het gezin. Ik durfde uiteindelijk niet meer naar huis te gaan.”

“Ik ging het verkeerde pad op”

Binnen de Turkse opvoeding is het traditie dat zonen een deel van het geld dat ze verdienen teruggeven aan hun vader. “Ik heb dat niet gedaan, want ik ging het verkeerde pad op. Ik voelde me buitengesloten en kampte met een schuldgevoel naar mijn ouders. Er wordt binnen de woonkamer altijd slecht gesproken over kinderen die drugs gebruiken of hebben vastgezeten, maar daarbuiten doen we alsof er niets aan de hand is. Ouders zeggen liever dat hun kind in de gevangenis zit dan dat het heroïne gebruikt.”

Met zijn boek wil Ahmet dat het onderwerp verslaving bespreekbaar wordt. “Als ik ergens een workshop of lezing geef in een Turkse setting komen er niet zoveel mensen. Maar als ik mijn kaartje achterlaat, krijg ik na afloop allemaal berichtjes of mailtjes van bijvoorbeeld een moeder die een zoon heeft met een verslaving of een vrouw wiens partner verslaafd is. Ik ben een van de eersten die vanuit eigen ervaring hiermee naar buiten komt.”

Ahmet is nu 8,5 jaar clean en heeft van zijn ervaring zijn werk gemaakt. Ook is het contact met zijn ouders hersteld. Volgens hem leeft het onderwerp enorm en mag het stigma dat aan verslavingen kleeft doorbroken worden. “Veel mensen stigmatiseren en denken al snel ‘oh, hij zal weer gedronken hebben’ of ‘zie je wel, het is weer niet goed gegaan’. Ook bij sommige instanties wordt gestigmatiseerd. Daar worden mensen met een verslaving bijvoorbeeld ‘draaideur cliënt’ genoemd. Alleen die gedachte al is een stigmatisering én voelbaar voor die persoon.”