Na drie jaar van hard werken in het bedrijfsleven kwam Erlijn Sie thuis te zitten. Ze verdiende steeds meer geld, het bedrijf waarvoor ze werkte maakte steeds meer winst, maar ze vroeg zich af welke bijdrage ze leverde aan de maatschappij. Het roer mocht om, wat in 2005 resulteerde in Stichting Mikrokrediet voor Moeders en vorig jaar de Stichting Credits voor Communities. “Banken zijn alleen maar bezig met meer geld maken, terwijl het veel meer over een maatschappelijk rendement zou mogen gaan.”
De vader van Erlijn komt uit Indonesië, waardoor ze al op jonge leeftijd veel in Azië kwam. “Ik heb van mijn vader meegekregen dat ik het als welvarende westerling goed had en dat dit niet voor iedereen het geval was. Ik heb me nooit zorgen gemaakt om mijn basisbehoeftes. Toen ik het rond mijn 25ste moeilijk had en thuis kwam te zitten, vroeg ik me af waar mijn carrière heen ging. Ik wist dat het leven niet gaat om meer geld verdienen, maar om mensen en inclusiviteit.”
Een betere educatie
In 2003 besloot Erlijn met vriendin Samantha Rolefes om zich in te gaan zetten voor anderen, naast haar betaalde werk. Na jarenlang praten bij de printer was het tijd om in actie te komen. Ze wilden beiden iets doen met Azië, kinderen en educatie. Door een lezing over microkrediet raakten ze geïnspireerd om op dit vlak iets te gaan ondernemen. “Wij wilden vrouwen zelfredzaam maken door middel van het verstrekken van een eerste euro. Als moeders een lening krijgen waardoor ze voor zichzelf kunnen beginnen en geld verdienen, gaat dat geld naar de kinderen. Hierdoor krijgen ze een betere educatie.”
Stichting Microkrediet voor Moeders was geboren. “We zijn in Sri Lanka begonnen, waar we moeders hebben ondersteund met kleine leningen. Die leningen werden verstrekt door donaties die we kregen. In de eerste tien jaar zijn we gegroeid naar acht landen en na vijftien jaar ondersteunt Microkrediet voor Moeders tussen de vijf- en zesduizend families per jaar. Dat zijn inderdaad gemiddeld vijftien- tot twintigduizend kinderen per jaar. Dit was toen het nieuwe ontwikkelingswerk.”
Sinds 2011 is Erlijn niet meer actief vrijwillig werkzaam voor de stichting, omdat Samantha en zij de stichting onafhankelijk van henzelf wilden maken. Haar focus ging in die tijd steeds meer van het individu (de moeders) naar groepen. “Het stoorde mij al lange tijd dat groepen mensen die iets willen ondernemen in dorpen in bijvoorbeeld Azië niet goed ondersteund worden. Zo was daar een groep vrouwen uit Oost India die ik ontmoet heb tijdens een projectbezoek die van van kokosnotenhaar touw maken. Die hadden ons toentertijd in het dorp gezien. Zij wilden een motor kopen die de fietswielen kon aandraaien waarmee ze het touw maakten. Ik kon ze geen lening geven, omdat wij alleen leningen gaven aan individuen.”
Welzijn van het dorp
Vorig jaar is Erlijn samen met Niels Stichting Credits voor Communities gestart. Inmiddels zijn ze met z’n vijven en richten zij zich op groepen mensen in Noord India die iets willen ondernemen. “Het eerste project gaat binnenkort van start. Wat we gaan doen, is leningen geven aan groepen mensen, bijvoorbeeld boeren die een zonne-energie motor willen kopen. Dat is goed voor de boeren, want het waarborgt hun inkomsten, maar het is ook goed voor de omgeving. Het gaat dus niet alleen om de groep zelf, maar ook om het welzijn van het dorp te vergroten.”
De ambitie van Erlijn is om wereldwijd impact te maken door nu met een kleine groep vrijwilligers te laten zien dat je heel veel ondernemende groepen in Azië/India kan ondersteunen hun inkomsten te vergroten én een positieve bijdrage te leveren aan hun dorp, zoals minder vervuiling, betere zorg, of schoon water. “Als er andere vriendengroepen zijn die dit voorbeeld willen volgen, dan zijn wij bereid om onze hele aanpak te delen.”
“Je kan je spaargeld op een bankrekening zetten en geen rente krijgen, terwijl je het ook kan inzetten om er andere mensen mee te helpen. Dit is een veel beter gebruik van spaargelden, omdat het maatschappelijk rendement veel groter is. De financiële industrie geeft jou niks voor je spaargeld en ze doen ook niets terug voor de maatschappij.”
Microkrediet voor Moeders heeft na vijftien jaar wel bewezen dat terugbetalingspercentages hoog zijn en dat je dit ook mag verwachten als je investeert in groepen. We mogen niet geloven in de groep, we moeten dit doen, aldus Erlijn. “Ondernemende groepen zijn sinds jaar en dag al de hoeksteen van onze samenleving.”
