Janke verhagen, haar vriend Stefan en hun 2-jarige zoontje waren in 2014 net terug van vakantie, toen Stefan bij vrienden voetbal ging kijken. Janke heeft hem daarna nooit meer levend teruggezien. Midden in de nacht is hij voor hun deur met een automatisch wapen in haar auto doodgeschoten. Een vergismoord, zo bleek later. “Ik dacht: ga ik met een fles wodka onder de dekens liggen of ga ik ervoor zorgen dat ik mijn leven weer een negen kan geven?”
Rond het tijdstip van het schieten had ze Stefan nog een appje gestuurd: ‘Leef je nog?’ “Hij was laat. Ik heb toen zijn broer een bericht gestuurd en die zei dat Stefan al een half uur geleden vertrokken was. Ik heb het schieten niet gehoord, maar op een gegeven moment wel de sirenes. Maar ja, dit is Amsterdam, dacht ik. Toch ben ik naar buiten gegaan om te kijken of de auto er stond. Ik zag politie, brandweer, ambulances en afzetlint. Toen zag ik mijn eigen auto met gebroken glas en gaten erin. Er lag iemand onder een wit laken op de grond.”
Janke dacht niet dat Stefan onder het laken lag. “In zo’n moment kan je een dergelijke situatie niet verwerken. Ik zei tegen een agent: “Goh, dat is mijn auto”. De agent vroeg of ik mevrouw Verhagen was. Toen had ik uiteraard nog niet door dat er een vergissing in het spel was. Wellicht had iemand de auto willen stelen en had Stefan een grote mond gegeven? Ik moest mee naar het politiebureau en mocht niet terug naar huis. Ze wilden alles onderzoeken.”
Vergismoord
Er werd als snel in de media gespeculeerd dat het om een liquidatie ging, maar Janke heeft nooit getwijfeld aan Stefan, en of hij wellicht een dubbelleven leidde. Pas een paar maanden later werd bekendgemaakt dat het om een vergismoord ging. “Het bleek dat ze een buurtgenoot wilden liquideren die precies dezelfde auto had.”
Janke is een paar keer echt heel boos geweest. Van die momenten dat ze de dader iets aan kon doen, mocht hij voor haar neus staan. “Dat is zo’n naar gevoel, want dat wil je niet. Het eerste half jaar was ik aan het overleven. Mijn moeder is bij ons ingetrokken, zodat we in een ritme bleven en meedraaiden in de maatschappij. Van mij hoefde het in het begin niet meer.”
Na dat eerste half jaar en na de eerste schok realiseerde Janke zich stapje voor stapje dat ze invloed had op hoe ze met deze situatie om kon gaan. “Ik was 32 en had nog een heel leven voor me. Waar ga ik voor kiezen? De een zet zijn schouders eronder en de ander verdrinkt in zijn verdriet. Er heeft niemand iets aan mij als ik in het donker blijf zitten. Anderhalf jaar na Stefan zijn dood had ik al het idee om iets te gaan doen. Ik wilde een bijdrage leveren en mensen laten zien dat je zelf invloed hebt op hoe je met een gebeurtenis omgaat. Eerst moest ik mijn eigen leven vormgeven, voordat ik daar klaar voor was.”
Rouw is niet alleen de dood
In februari van dit jaar heeft Janke de website Het is om te Janke gelanceerd. Het is een online magazine waar je naartoe kan als er iets rots gebeurd is in je leven. Er staan interviews op van mensen die iets hebben meegemaakt en die nu weer gelukkig zijn. “Ik zoom in die interviews in op wat ze hebben gedaan waardoor ze nu weer lachen. Ook schrijf ik over mijn eigen ervaringen en geef ik informatie over rouw en verlies. Rouw is niet alleen de dood, maar kan van alles zijn. Ik schrijf sinds kort ook een column voor de Linda.”
Janke heeft ontdekt dat er veel overtuigingen zijn rondom rouw en hoe dat eruit ziet. “Ik huilde bijvoorbeeld niet veel. Dan wordt er al snel gedacht dat dit iets zegt over de kwaliteit van mijn relatie. Ook had ik geen behoefte om elke week naar het graf te gaan. Dat past simpelweg niet bij mij. Ik wilde in het begin rouwen zoals het hoort, maar dat bestaat niet. Je moet doen wat voor jou goed voelt en wat bij jou past. Het is lastig om hierin je eigen weg te vinden, maar als je bewuste keuzes maakt, kom je een heel eind.”
Nieuwe partner
Hun zoon is inmiddels zeven jaar oud en weet precies wat er met zijn vader is gebeurd. Janke heeft een nieuwe partner, met wie ze volgend jaar gaat trouwen. “Ik heb heel soms nog een slechte dag en dan lig ik te huilen op de bank. Hij geeft mij dan water en Kleenex. Volgend jaar is de rechtszaak, dus dat zal ook weer dingen omhoog brengen. De schutter van Stefan is inmiddels ook geliquideerd. Ik zal straks zijn nabestaanden zien, die net als ik verdriet hebben. Daar heb ik respect voor. Ik neem hen niets kwalijk. De schutter is die dag niet opgestaan met de gedachte ‘goh, vandaag ga ik eens lekker de verkeerde doodschieten’. Ik keur het niet goed wat de maffia doet, maar ik probeer er wel zonder oordeel naar te kijken. Ik heb in mijn leven nooit de afweging moeten maken of ik een kilo coke zou gaan dealen. Ik heb veel kansen gehad. Niet iedereen heeft die kansen.”