Ze is geboren met heupdysplasie. Dit betekent dat de heupkommen van Wendi niet goed ontwikkeld zijn. Rond haar twaalfde lijkt alles goed te gaan en krijgt ze groen licht om weer te gaan sporten, waaronder haar grote passie paardrijden en hardlopen. Rond haar negentiende kan ze na vijf kilometer hardlopen niet meer zitten, omdat ze haar benen niet kan buigen. In 2013 belandt Wendi door een medische fout tijdens een operatie aan haar linker heup in een rolstoel. Haar droom? Meedoen aan de paralympische spelen voor rolstoeltennis in Parijs en Los Angeles.
Paardrijden was haar alles en Wendi deed dit zeven dagen in de week. “Toen ik tot twee keer toe geopereerd was en in een rolstoel kwam te zitten, realiseerde ik me dat ik moest stoppen met paardrijden. Ik moest iets nieuws gaan vinden, zodat ik niet in een zwart gat zou vallen. Ik kreeg in 2016 de mogelijkheid om een keer bij rolstoeltennis te kijken en ik dacht meteen: dit wordt het. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en een tennisschool in Hilversum gemaild. Of iemand mij rolstoeltennis kon leren? Oud-bondscoach Marc Kalkman gaf les en ik kon meteen beginnen met trainen.”
Toen ze begon met les, had ze nog nooit een balsport gedaan. “Ik vond het fantastisch. Na een half jaar heb ik mijn eerste toernooi gespeeld. Ik wilde al snel meer en meer. In het begin speelde ik twee keer per week rolstoeltennis. Binnen een jaar ben ik van het laagste niveau naar het een na hoogste niveau opgeklommen. Toen ben ik ook internationale toernooien gaan spelen. Op dit moment sta ik op nummer 92 van de wereld dames internationaal en op nummer 12 dames nationaal.”
Hoe is het nu?
“Ik heb inmiddels op de tennisschool een administratieve baan aangeboden gekregen, wat goed te combineren is met mijn toernooien. Ik train zes dagen in de week, twee tot vier uur per dag. Ik houd mijn dagelijkse pijntjes wel, daar ontkom je niet helemaal aan. We zijn bezig met een hyper moderne rolstoel, waardoor ik in een kuip kom te zitten en ik minder pijn zal hebben. Maar met het tennissen gaat het hartstikke goed. Deze week vlieg ik naar Litouwen en dan starten de toernooien weer.”
Wijze les
“Het belangrijkste voor mij is om je hart te volgen en te weten dat niets onmogelijk is. Als je iets wilt, dan kan het, ook als je minder valide bent. Ga ervoor, en doe wat je echt graag zou willen doen. Het heeft geen zin om terug te kijken naar wat ik eerst wel kon. Ik kijk naar wat ik nu kan. Ik heb het te doen met wat er is en daar haal ik alles uit. Ik voel me niet gehandicapt of een ander mens, ik moet alleen sommige dingen op een andere manier doen.”
Mooiste feedback
“De mooiste feedback die ik krijg van mensen is dat ik positiever en sterker in het leven sta dan voor mijn operatie. En dat klopt ook wel. Je gaat als je zo hard met je neus op de feiten wordt geduwd alles veel meer waarderen. Dat straal ik uit en dat raakt mensen. Ik ben heel blij dat ik lekker naar buiten kan en dat ik dankzij een smart drive aan mijn rolstoel 15 km kan rollen. Mensen zien en vertellen aan mij dat ik in essentie niet ben veranderd en dat ik door mijn doorzettingsvermogen weer aan het werk ben en deel uitmaak van de maatschappij. Dergelijke feedback helpt mij op dagen dat het wat minder gaat. Die dagen zijn er ook, bijvoorbeeld door pijn of door iets waar ik geen aandeel aan kan nemen, zoals onlangs bij een activiteit tijdens een vrijgezellenfeest.”
Hoe voelt het om een Nederlander om te volgen te zijn?
“Super leuk. Ik vind het altijd zo’n mooie blijk van waardering dat er ruimte is voor verhalen als deze waarmee ik hopelijk andere mensen kan inspireren. Voor mezelf is het een eer en een blijk van waardering. Je gunt het andere mensen ook die in zo’n situatie zitten als ik dat ze volop genieten en iets doen waar hun hart ligt.”
Waarin maak jij het verschil?
“Ik maak het verschil door mijn doorzettingsvermogen. Ik ga echt honderd procent voor iets. Ik kan dingen niet half doen, ik ga er echt voor. Ook met het tennis. Toen ik begon, kon ik het helemaal niet. Maar ook als het moeizamer gaat, zet ik door. Ik kijk naar wat ik wil, stel doelen en geef niet op. Ik ben bereid om er hard voor te werken. Daarnaast word ik helemaal blij als ik andere mensen kan helpen. Dat ik altijd klaar sta voor anderen, dat waardeer ik aan mezelf.”
Wat zou je nog willen?
“Mijn doel voor dit jaar is om bij de top 50 dames internationaal te eindigen, dat zou heel mooi zijn. En dan stapsgewijs naar die twee doelen toewerken, de paralympische spelen in Parijs en Los Angeles. Ik hoop uiteindelijk dat ik voor andere minder valide mensen iets kan beteken. Ik wil naar buiten dragen wat de mogelijkheden zijn en mensen wegwijs maken in de minder valide wereld. Alles wat ik bereikt heb, wil ik delen met anderen.”