“Je mag met de beloften van Ajax meetrainen.” “Wat bedoel je?” “Nou precies zoals ik het zeg. Je mag een aantal keren met Ajax meetrainen.” “Met Ajax? De Ajax?” “Volgens mij is er maar een Ajax.” Rosa keek me vol ongeloof aan. En het voelde ook ongelofelijk. Ik bedoel Ajax, dat is natuurlijk het hoogst haalbare in het Nederlandse voetbal. Een club met een rijke historie. De club van Johan Cruijff, Frank Rijkaard, Marco van Basten, Dennis Bergkamp. Maar ook een club van geweldige vrouwen.
Zo was ik laatst bij de première van de documentaire Godendochters. Een prachtige verfilming van het dagelijks leven van de Ajax vrouwen. Een jaar lang volgde acteur Waldemar Torenstra het lief en leed van de vrouwen van Ajax.
Prachtig, omdat het geen gemakkelijk jaar was voor Ajax. Topspeelster Kelly Zeeman scheurde haar kruisbanden af. Het verdriet spatte van het scherm. Ze kwam niet meer aan spelen toe. Ajax lootte Olympique Lyonnais in de Champions Leaque, de absolute wereldtop in het vrouwenvoetbal. Ik was samen met mijn dochter Rosa getuige van een 4-0 nederlaag op de Toekomst. De sfeer was bedrukt. Maar in Lyon werd het zelfs 9-0. Een enorme klap voor het team, zo bleek. Het team raakte hopeloos achterop in de competitie. International Kika van Es zag haar droomtransfer naar Arsenal in rook opgaan. En gaandeweg het seizoen werd ook nog duidelijk dat het contract van trainer Benno Nihom niet werd verlengd. Een emotioneel moment. Een jaar vol tegenslag. Maar ook een jaar vol ambitie en vechtlust. Zoals het gevecht van de jonge Kay-Lee de Sanders, die zich van de bank in de basis moest vechten. En Kelly Zeeman die alles op alles zette om weer fit te worden. En de opzwepende aanmoedigingsspeech van trainer Nihom, in de kleedkamer, vlak voor aanvang van de wedstrijd tegen Olympique Lyonnais als mooiste bewijs. Wat een passie. Wat een gedrevenheid. En Ajax vocht zich terug. De club werd uiteindelijk tweede in de competitie. En ging met de KNVB Beker naar huis.
Maar hoe goed de documentaire ook was, ik werd misschien wel het meest geraakt door de enthousiaste presentator van de feestelijke première van de documentaire, oud-voetballer Ronald de Boer. Vader van vijf dochters. De Boer hield een ware lofzang op zijn voetballende dochters. De Boer sprak bemoedigende woorden over de glorieuze toekomst van het vrouwenvoetbal. Hij gaf manager vrouwenvoetbal Daphne Koster uitgebreid de ruimte om haar sterke verhaal over gelijke kansen uit de doeken te doen. En hij maande commercieel directeur Menno Geelen om nu eens echt te investeren in het vrouwenvoetbal. De Boer wist het zeker: vrouwenvoetbal gaat een mooie toekomst tegemoet.
En ook Waldemar Torenstra bleek een voetbalvader. Torenstra verbaasde zich over de enorme achterstand die het vrouwenvoetbal heeft op het mannenvoetbal. Toen hij vrienden en bekenden vertelde dat hij een documentaire maakte met de Ajax vrouwen in de hoofdrol dachten velen dat hij de vrouwen van de mannenselectie aan het filmen was. Zo erg is het dus gesteld in de publieke opinie met het vrouwenvoetbal.
Torenstra sprak zich net als de Boer manifest uit voor het vrouwenvoetbal. En waarom? Omdat zij zich net als al die andere voetbalvaders hard maken voor hun dochters. Hun godendochters.
Een mooi fenomeen, dacht ik. Hier ligt een kans. Als alle voetbalvaders zich zouden verenigen en op de barricade zouden gaan voor hun voetballende dochters dan zou het vrouwenvoetbal zomaar eens tot grote hoogte kunnen stijgen. En dan zou er misschien eindelijk eens geld kunnen worden vrijgemaakt voor het vrouwenvoetbal en zou het niet meer nodig zijn dat de toekomst van eredivisieclubs zoals sc Heerenveen aan een zijden draadje hangt. Dan zouden Nederlands toppers niet meer hoeven bij te beunen om het hoofd financieel boven water te houden en zou het salarisverschil tussen mannen en vrouwen gelijk getrokken kunnen worden. Dat is hard nodig. Zo verdient Lieke Martens naar verluidt zo’n 200.000 euro bij haar club FC Barcelona. Messi verdient een slordige 100 miljoen. Nu begrijp ik best dat we Messi niet helemaal kunnen vergelijken met Martens, maar dat Martens slechts 1/500ste verdient van haar mannelijke collega is natuurlijk ronduit absurd. Daarom zeg ik: Voetbalvaders, verenigt u! Op de bres voor uw godendochter.
Na afloop van de training stond ik op het parkeerterrein van de Toekomst. Rosa stapte in. “Stond je goed dat Ajaxshirt”, zei ik opgetogen. Rosa was niet tevreden. “Het is best lastig om als buitenstaander in het team van Jong Ajax te spelen. Ze spelen een ander systeem dan ik gewend ben”, zei Rosa. “Wat maakt het uit, je hebt wel mooi met Jong Ajax mogen meespelen. Dat kunnen niet veel spelers zeggen”. Rosa staarde naar de Johan Cruijff Arena. Ik zag de ambitie in haar ogen. Ze wilde meer. “Ik had wel bijna gescoord”, glimlachte ze.
Kijk, dat is nu mijn godendochter, dacht ik stiekem.
Lees ook: