Donderdag is het vijftig jaar geleden dat in het Amerikaanse Bethel muziekfestival Woodstock begon, icoon van de hippietijd en oerversie van alle popfestivals. Er kwamen 400.000 mensen naar de ‘drie dagen van vrede en muziek’. Joe Cocker, Crosby, Stills, Nash & Young, Jimi Hendrix, Janis Joplin en Santana zijn maar enkele namen die op het programma stonden.
John Morris was coördinator in Woodstock en werd door zijn aankondigingen bekend als The Woodstock Whisperer. Een jaar later hielp hij in Rotterdam de beginnende evenementenorganisator en oprichter van Mojo Concerts Berry Visser, die met Georges en Toos Knap aan de Kralingse Plas het ‘Nederlandse Woodstock’ op touw zette: het driedaagse Holland Pop Festival.
Een monument aan de plas herinnert aan dat spektakel met circa 70.000 belangstellen voor onder meer Santana, Pink Floyd en het Nederlandse Ekseption, die onder het ongestoorde genot van marihuana konden worden beluisterd. In Kralingen werd de basis gelegd voor de Nederlandse festivalcultuur, nu zo omvangrijk dat justitieminister Ferd Grapperhaus deze zomer zei dat het vanwege het drugsgebruik wel een tandje minder kan.
Berry Visser kijkt trots terug op Kralingen, al ging hij eraan failliet: “Ik heb het daarom voor jaren uit mijn geheugen gewist. Maar nu denk ik: Wauw, al die mensen die er een ervaring opdeden voor het leven! Zoiets was in Europa nog nooit vertoond. En geen wanklank. Agenten liepen incognito rond, maar grepen niet in bij dat marihuanagebruik. Dat het zo goed verliep is een gelukkige samenloop van omstandigheden. En het was drie dagen. Zouden ze dertig dagen op een kluitje hebben gezeten, dan weet ik ’t niet , hoor.”
Er wordt de festivals toegedicht dat ze een breuk met tradities waren, maar Visser durft niet te zeggen wat ze sociaal-cultureel hebben betekend. Dat laat hij aan wetenschappers over. Wat hij wel weet is, dat je geen pogingen moet doen om de evenementen te herhalen.
Plannen voor een nieuw Woodstock zijn mislukt. Visser wil ook geen poging tot een tweede Kralingen. “Het is naïef om te denken dat dat kan.” Beide evenementen waren volgens Visser eenmalig. Het was de toenmalige sfeer van “love and peace, verdraagzaamheid, solidariteit en gemeenschapszin plus prachtige nieuwe muziek. En dat samen in de modder. Dat is iets dat nooit meer terugkomt.”
Met de opvatting van Grapperhaus kan Visser niet veel: “Het selecteert zichzelf. Er zijn festivals met bestaansrecht en er zijn er waarvan je denkt: moet dat nou?”