Op hoogbejaarde leeftijd, maar toch nog te vroeg, is honorair hoogleraar aan de Business Universiteit Nyenrode, Paul de Chauvigny de Blot op 95 jarige leeftijd overleden.
Toch nog te vroeg want op 30 september jl sprak hij de kamerleden commissie VWS nog toe over zijn nooit ontvangen salaris uit de oorlog. Hij werd afgewezen op gebrek aan bewijs. Dit terwijl hij overal zelf gepubliceerd heeft over zijn verleden als militair en over de oorlogstijd.
De onlangs in de tweede kamer ingediende motie voor een soepel beleid jegens de KNIL militairen en ambtenaren waar geen archief van gevonden is – wat bij hem, net als bij zovelen, het geval was – is helaas op 3 december verworpen. Dit terwijl alle kamerleden op de hoogte waren van de stelling van Defensie uit 2016: ‘Het waren roerige tijden, niet alles is geregistreerd’. Indachtig dit gegeven is in 2016 een van de op dat moment nog in leven zijnde ouderen van ver boven de 90 gehonoreerd. En zo was de zogenaamde Backpay regeling, de verkapte salaris regeling, voor de nog laatst levende KNIL militairen en ambtenaren ook bedoeld. Ik kan het weten, ik zat zelf in die jaren aan de onderhandelingstafel.
Paul de Blot zei: “Wat ik wil vertellen is dit, ik ben 5 jaar in een concentratiekamp geweest. Drie jaar als militair en twee jaar daarna bij de indonesiers. Ik ben direct daarna, na mijn bevrijdiging, weer ingezet als militair. Met 35 gulden en één stel kleren kon ik naar huis gaan… ik heb verder nooit meer iets gehoord. Dat is dus na de oorlog. Wat is dan mijn vraag? Mijn vraag is maar één ding eigenlijk. Wij hebben in de oorlog gevochten of we zeggen, we zijn in de oorlog vernederd. Ik zat zelf bij de commando’s bij Tandjung als 18-jarige soldaat, gewoon soldaat. Mijn grote vraag is nu, in hoeverre heeft de regering hier oog voor…”
Het mocht niet baten.
Zoals een docent aan Nyenrode in zijn afscheidshommage aan de heer Paul de Blot stelt: ‘Paul is liefde’. Zo stelt de heer Lambert Duys, oorlogsgetroffene Nederlands-Indië: ‘Paul de Blot, een indisch kroonjuweel, helder groen, groener dan een smaragd’
Die liefde hebben wij ook mogen zien en zeker voelen tijdens onze laatste gesprekken en bezoekjes bij hem thuis voor het overleg van zijn aanvragen bij de Sociale Verzekeringsbank. Aanvragen die in feite alleen maar met erkenning te maken hadden.
Graag deel ik dan ook dit document van Roek Lips van Nieuwe Leiders die speciaal voor het overlijden van Paul de Blot dit gesprek openbaar heeft gemaakt.
Paul zegt: “Als je dankbaar bent dan ben je altijd tevreden. Dat is voor mij de kernwaarde. Dankbaarheid. Ik ben 95 en ik ben nog vitaal. Ik ben goedgekeurd voor mijn rijbewijs voor 5 jaar. Ik heb 5 oorlogsjaren concentratiekamp meegemaakt. Ik heb 3 oorlogen meegemaakt. Ik heb geen familie meer die dichtbij mij is. Ik weet niet eens waar mijn ouders begraven liggen. Maar ik ben een gelukkig mens. Ik heb het geleerd door de dieptepunten van mijn leven, dat ik geen raad wist. Een ander punt is, ik schrijf elke dag in een dagboek alleen de mooie herinneringen van de dag. Her-innering. Niet geheugen. Het geheugen is verstandelijk, herinnering is in je hart. En meestal bewaar je in je herinnering de rotsituaties en daarmee komen we nooit tot rust. Dan verbitter je. Je moet jezelf programmeren. Als je elke dag opschrijft waar je van geniet deze dag en je herleest dat dan blijf je genieten van je leven. Er is maar een ding: dat ik mens ben voor andere mensen, met andere mensen.”
Wij zijn dankbaar dat wij Paul de Blot hebben mogen bijstaan bij zijn laatste wens en dat is erkenning ontvangen van de regering, een erkenning die recht doet aan de mens Paul. Voor Paul en vele anderen gaan we door. Omdat we doen wat we zeggen en verandering durven te scheppen in het licht van zijn liefde voor mensen. Hoe moeilijk soms ook.
Namens, Peggy Stein
Indische Kwestie 2.0 / Meldpunt Indische Kwestie
Paul de Blot van 15 mei 1924 en stierf op 15 december 2019. Lees meer over het leven van Paul de Chauvigny de Blot. Het delen van zijn verhaal houdt hem levend.
https://www.nyenrode.nl/nieuws/n/in-memoriam-paul-de-blot