Schrijver Francien Regelink: "Een mail tikken: dat kost me een dag"

Met haar onlangs verschenen boek DRUKS heeft Francien Regelink (33) een snaartje geraakt. Het krijgt alle mogelijke media aandacht en verkoopt als een trein. Francien vertelt in haar persoonlijke, rouwe en kwetsbare boek eerlijk over haar (on)rustige leven met AD(H)D, waarbij ze uitgaat van het positieve. “Ik zie het niet als afwijking of beperking, alhoewel het dat soms wel is. Maar AD(H)D heeft ook zoveel moois en als je dat omarmt, geef je jezelf een podium. Mijn boek is mijn podium; daar kan ik mijn ei kwijt.”

Er was eens een meisje dat het net even allemaal anders zag, voelde en deed. Zo begint het eerste hoofdstuk van DRUKS. De meest gestelde vraag die Francien krijgt van mensen die haar voor het eerst ontmoeten, is of ze haar pilletjes wel heeft geslikt. Ze kan naar eigen zeggen nogal ‘druk’ overkomen en dan kan een pilletje weleens helpen. Tijdens het schrijven van haar boek heeft ze zichzelf vaak de waarom vraag gesteld. Waarom doe ik dit? “Nu begrijp ik waarom ik dit boek heb geschreven. Ik help er mensen mee, want wat ik schrijf, is wel wat er in mensen met AD(H)D omgaat. We komen als het blije type over wat het niet voor elkaar heeft, die een beetje dromerig overkomt en impulsief is.”

Ze krijgt mooie reacties van lezers die zich herkennen in haar verhaal, waarin ze vertelt over wat AD(H)D is, het leven van een AD(H)D’er, relaties en hoe het een superkracht kan zijn. Reacties als ‘Recht voor z’n raap’, ‘super herkenbaar’ en ‘eerlijk geschreven’. “AD(H)D kan lastig zijn, maar ik voel me geen slachtoffer. Ik probeer er het beste van te maken. Veel mensen denken dat als je er een pilletje ingooit, het dan weg is. Maar dat is niet zo. Het is er dan nog steeds. We zijn na een pilletje even een andere versie van onszelf. Je krijgt medicatie zodat andere mensen met je om kunnen gaan. Uiteraard heb je er zelf ook baat bij, maar het is een blijvende zoektocht.”

Veel mensen denken dat Francien alles onder controle heeft. Niets is minder waar. “De afgelopen vier weken was ik totaal ontwricht. Het leven is nooit zoals het gaat. Ik slaap bijna niet, ik krijg elke dag berichten en geef interviews. Mijn werk helpt mij enorm, maar ik heb wel nodig dat er dingen gebeuren. Als ik niks te doen heb, heb ik een probleem. Ik kan niet continu achter een computer zitten. Ik kan heel snel schakelen, maar zoiets als een mail tikken: daar heb ik intens veel problemen mee. Dat kost me een dag. Plannen kan ik ook niet goed, daar heb ik hulp bij nodig. Je moet me laten doen waar ik goed in ben, zoals snel een idee uitvoeren. Mijn huidige werkgever snapt mij: doe je werk maar op jouw manier.”

Het boek dat nu in de winkels ligt, is een compleet ander boek dan waar ze mee begon. “In de eerste maanden kon ik niet bij mijn gevoel komen. Ik weet dat ik goed kan schrijven (red: Francien schreef al eerder twee boeken), maar mensen hadden commentaar op mijn schrijven. Ik werd bang voor de reacties van anderen, zoals: pas op met dit of dat delen. In eerlijk en openlijk delen zit echter wel mijn kracht. Iemand probeerde me in te perken. Ik kon mezelf niet zijn en dacht: ik kan het niet meer. Met behulp van een coach kwam ik erachter dat ik heel kritisch was naar mezelf. Ik voel me nu pas na mijn derde boek boekenschrijver en weet: ik kan dit.”

Francien woonde vroeger in een dorp en was dag en nacht buiten. “Ik was altijd bezig, want dan hoefde ik niet na te denken. Het leven nu is veel intensiever. Het internet is mijn grootste afleiding. Je kan continu in het leven van anderen kijken en jezelf vergelijken. Ik ga naar bed met het internet en ik sta er weer mee op. Dat is niet goed. Ik zeg weleens: we zouden zoveel beter functioneren in de prehistorische tijd. Creatieve oplossingen bedenken op een onbewoond eiland is veel fijner. Ik zou zo met expeditie Robinson mee kunnen doen. Ik kan heel snel accepteren hoe een situatie is. Een ADHD’er zit niet lang met iets, ook als je even niets te eten hebt.”

Ze is haar ouders heel dankbaar, die wisten dat Francien anders was, maar daar geen punt van maakten. “We zeggen tegen een rustig kind ook niet dat die iets heeft. Ze zeiden tegen leerkrachten dat ik duidelijke kaders nodig had en dat mijn manier van doen wellicht niet gangbaar was. Francien begint niet bij A, maar meestal bij C, maar laat haar maar en geef haar de ruimte. We gaan haar niet anders behandelen. Ik heb soms keihard moeten werken, zoals met tafels leren en autorijden. Ik snapte het echt niet. Ik ben heel blij dat ik niet in mijn kindertijd de diagnose heb gehad. Als kind wil je jezelf kunnen zijn. Ik ben blij dat ik hele goede herinneringen aan mijn kindertijd heb en dat ik niet denk: ik was toen een andere versie van mezelf. Ik was wie ik was.”

Er zijn dagen dat ze zichzelf voorbij loopt en dan is ze uitgeput. Medicatie is niet de oplossing, aldus Francien. “De vermoeidheid die is er nog steeds, maar je voelt die dan even niet. Als ik even niets doe voor mijn boek, krijg ik onrust. Dan kan ik hartkloppingen krijgen. Ik moet dan heel bewust met medicatie omgaan. Wat ik wel probeer als het heel druk is, is om gezond te blijven eten. Van wijn word ik soms rustig, maar dan ben ik de volgende dag niks meer waard. Ik heb daar last van. Mijn prioriteit ligt bij gezond eten. Elk ander persoon zou met mijn huidige schema ingestort zijn. Ik kan gewoon doorgaan. Dan ben ik heel blij met mijn ADD en dat ik wel energie heb en een veel langere adem dan andere mensen heb. Ik wil heel graag 100.000 boeken verkopen, niet 10.000. Ik word er niet rijk van, maar ik wil mensen helpen. Ik wil heel veel mensen bereiken en dat lukt nu aardig. Waarom zou ik na drie weken stoppen met promoten? Mijn AD(H)D is ook echt mijn superkracht.”