Man man man is momenteel een van de best beluisterde podcasts van Nederland, waarin Bas Louissen, Chris Bergström en Domien Verschuuren openhartige gesprekken hebben over mannelijkheid, waarbij ze geen gêne hebben om over emoties te praten, of over wie ze echt zijn. Onlangs verscheen het boek, waarin een hele reeks aan onderwerpen wordt belicht, waaronder puberteit, werk, lust, liefde, ouders en de dood.
Producer en sidekick van Radio 538 Chris Bergström leert veel over mannelijkheid door het maken van de podcast, die maandelijks meer dan 250.000 luisteraars trekt, zowel mannen als vrouwen. “Het klassieke man beeld is toch wel een man die hout hak, vist, tatoeages heeft, die een echt kerel is en het koken overlaat aan de vrouw en zelf in huis klust. Wij zijn dat beeld niet en dat is ook juist waar we complimenten over krijgen. Wij laten onze gevoelige kant zien en durven eerlijk te zijn over onze emoties en gênante momenten. En dat wordt dan weer bestempeld als mannelijk en stoer. Ik denk dat het oorspronkelijke beeld van mannen steeds meer uitsterft. Mannen mogen veel van zichzelf laten zien en dat bedoel ik dan met name op emotioneel vlak. Tuurlijk, met vrienden is het nog af en toe bier drinken en voetbal kijken. Maar er zijn ook gesprekken die diepgang hebben, waarbij we de vraag stellen hoe iemand zich ergens over voelt of hoe hij ergens over denkt. Dat is toch anders dan een schouderklopje geven en zeggen: het komt wel goed.”
Als Chris aan zijn eigen opvoeding denkt, is hij zich ervan bewust dat zijn vader (in de zeventig) van een andere generatie is. “Hij is opgevoed met het idee dat de man de vrouw het hof maakt en voor de rekening betaalt. Dat heb ik ook meegekregen. Als ik naar mezelf kijk als jongetje, ging ik naarmate ik ouder werd steeds lomper doen. Zo maakte ik bijvoorbeeld de poppen van mijn zus kapot. Ik weet niet of dat komt door een externe factor of dat jongens dat doen omdat ze het leuk vinden, maar ik vond dat toen wel geinig. Jongens zoeken graag de grenzen op. Misschien zijn meisjes verstandiger en bedachtzamer.”
Openlijk met de billen bloot
De drie mannen hebben een hechte vriendschap en kennen elkaar goed. Ze lijken op bepaalde gebieden veel op elkaar, aldus Chris, maar vaak ook niet. “Maar we begrijpen elkaar wel. In onze podcast gesprekken zitten er door de verschillen veel verrassingseffecten, maar nooit een lastige frictie. En het helpt ook dat we zo openlijk met de billen bloot gaan en elkaar verhalen vertellen waar we zelf niet uitkomen. Het is een rauwe, open en eerlijke podcast, waarin we het over onderwerpen hebben waarvan mensen soms denken: ik kan niet geloven dat ze dit vertellen, maar dat ze zich er wel in herkennen. Ik denk dat dit werkt.”
Zo deelt Chris in zowel de podcast maar ook in het boek over zijn moeder, die onlangs is overleden. Hij vertelt hoe het laatste moment was voordat er euthanasie werd gepleegd. In het boek deelt hij ook over zijn vader, en hoe hij ermee om is gegaan. Bas deelt dat hij het lastig vindt dat zijn zak langer wordt dan zijn penis. “Dat is niet iets wat je snel bespreekt, maar wij doen dat wel. Alles komt aan bod. We kiezen niet perse actuele thema’s. Laatst ging onze podcast over boeken, omdat ons boek is uitgekomen. We bespreken waar we zelf zin in hebben. Het boek is een verdieping van de podcast, een verlengstuk. Er zitten overlappingen in, maar ook nieuwe anekdotes. We bespreken de belangrijkste thema’s waar we mee te maken krijgen vanaf de geboorte tot aan de dood.”
Podcast, theatertour, boek en merchandise
Hij heeft veel waardering voor wat ze met z’n drieën voor elkaar hebben gekregen. Eerst was daar de podcast, waarvan ze de eerste aflevering maar aan twee mensen durfden te laten horen. Al snel werd het een hit, en inmiddels is er een theatertour, een boek en merchandise. “Dit had ik nooit kunnen bedenken. Mijn moeder werkte als redacteur bij een uitgeverij. Ik weet zeker dat ze trots was geweest op dit boek. Ze had zeker geholpen met redigeren. Het boek is echt voor iedereen. En wat het extra speciaal voor mij maakt, is dat ik in het boek mijn vader heb kunnen bedanken voor al zijn inzet. Hij heeft het in één avond gelezen en ik kreeg een heel lief berichtje van hem. Daarmee heeft het boek ook iets therapeutisch, omdat ik dingen heb gezegd die ik nog nooit op die manier heb gezegd. Je neemt vaak niet de tijd hiervoor en door het schrijven van zo’n boek vind je opeens de woorden om het wel te zeggen.”
