Het begon met een uitnodiging in 2008 om langs te komen bij The Colour Kitchen in Amsterdam West. Het restaurant dat mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt nieuwe kansen biedt die ze anders niet krijgen, had goud in handen. Maar het geld liep er elke dag uit. Iets klopte niet aan het businessmodel, of Bartel Geleijnse kon helpen. Inmiddels is hij directeur van The Colour Kitchen 3.0 en is hij heel wat lessen wijzer.
Vanaf zijn zestiende is Bartel werkzaam in de horeca. Toen hij gevraagd werd om langs te komen bij The Colour Kitchen, was hij commercieel directeur van een van de grootste bedrijfscateraars van Nederland. Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt was een onderwerp waar hij tot die tijd alleen over gelezen had. Hij ervaarde het als confronterend om werkelijk te zien hoe groot dit sociale probleem toen al was in Nederland. “Steeds meer mensen zaten thuis op de bank. Ik zag de groeiende aantallen.”
Gezien worden
The Colour Kitchen was in 2008 een horecaformule met een integratie gedachte. “Een restaurant waar iedereen uit de wijk kan komen en waar lokaal inkopen wordt gedaan. Het biedt werkgelegenheid en er is sprake van sociale cohesie. En er werd vanuit gegaan dat mensen wel zouden komen eten en drinken. Dat laatste is nooit gelukt, althans, niet voldoende.” Wel zag hij collega’s en professionals met liefde en oprechte aandacht aan het werk, waardoor mensen die anders thuis op de bank zitten het gevoel krijgen dat ze gezien worden en over hun onzekerheden en ongeloof in zichzelf heen leren stappen.
Het idee achter The Colour Kitchen vond Bartel waardevol. Hij was geraakt en zag veel kansen. Maatschappelijk verantwoord bezig zijn als bedrijf kwam net in die tijd om de hoek kijken. Maar waar begin je als bedrijf? Ze wilden wel helpen, maar wisten niet hoe. Bartel stelde een business to business (B2B) aanpak voor, namelijk een bedrijfsrestaurant formule. En zo groeide The Colour Kitchen van een lokaal restaurant naar een formule waarbij het eten in bedrijven verzorgd wordt door professionals (leermeesters) én mensen met leerprogramma’s werkzaam zijn. “Via een gerichte ontwikkeling en opleidingsfase zorgen wij ervoor dat mensen uiteindelijk zelfstandig een baan hebben.”
“Dit zijn mensen die al heel lang in de bijstand zitten”
Na een onstuimige groei en 25 locaties verder was het tijd voor een stop moment. Een jaar van consolidatie was nodig. Sinds 2019 vaart Colour Kitchen een nieuwe koers,‘3.0’, onder andere met een exclusieve samenwerking met een van de grootste cateraars van de wereld. The Colour Kitchen exploiteert niet meer zelf, maar werkt samen met bedrijven en opdrachtgevers. “Wij brengen onze programma’s naar bedrijven die hun catering of bedrijfsrestaurant op basis van diversiteit en inclusiviteit willen inrichten en onderhouden. We leren cateraars en facilitaire dienstverleners hoe ze ongekend talent kunnen opnemen en duurzaam werk kunnen bieden. Dit zijn mensen die al heel lang in de bijstand zitten. We zorgen er in Nederland met elkaar voor dat sommige mensen zo lang op de bank zitten, dat die afstand tot ontregeling leidt. Wij leren ze weer mee te doen. Ik heb de grootste talenten zien ontwikkelen.”
Als je niet voldoet en mee kan komen in het systeem, dan heb je in Nederland een probleem, aldus Bartel. “Ik denk dat wij met The Colour Kitchen, en ook andere social impact ondernemers, dat gat dichten.” Hij vindt het een mooi proces waar hij leiding aan mag geven. “We kunnen momenteel nog meer impact maken. De vraag begint weer te komen. Het gaat steeds meer om gezondheid, duurzaamheid en inclusiviteit. Daar heb ik ook een boek over geschreven, Ongekend Talent. Het geeft medewerkers een gevoel van trots als ze weten dat ze voor een organisatie werken, die mensen een kans geeft.”
Welk vak zou je willen geven op school, dat je zelf hebt gemist?
“Ik denk met wat ik nu doe maatschappijleer. Vroeger had ik geschiedenis gezegd.” Hoe zou zo’n les eruitzien? “Ik zou op een ervaringswijze les geven door de maatschappij binnen te halen in de school. Het gaat dus niet alleen over praten, maar juist door de leerlingen mee te nemen en te confronteren en te laten meedenken, zoals ik het zelf ook ervaren heb. Openheid en interactie met de leerlingen, veel meer coachend dan uitleggend. Zo runnen we The Colour Kitchen ook.”
Wat voor adviezen vragen mensen aan jou?
“Ik word vaak gebeld. Zakelijk vragen andere impact ondernemers mij om advies. Ze delen hun dilemma’s en hun vermoeidheid. Ze vragen me hoe ik dat beleeft of gedaan heb. We ervaren continu een strijd tussen de continuïteit van het bedrijf en de toekomst van mensen, waar we het voor doen. Concreet gaat het over onvoldoende instroom, en dus een doorstroom- en verdienmodel dat dan niet klopt. Voor veel mensen zijn wij een inspiratie om soortgelijke activiteiten te verrichten. Ik adviseer niet uit een boek, nou ja, mijn eigen boek. Ik heb inmiddels veertien jaar ervaring en deel mijn vallen en opstaan met anderen. Klopt het dat niet elke dag rozengeur en maneschijn is, wordt mij soms gevraagd. Ja, dat klopt.”
Wie inspireert jou?
“Nelson Mandela. Niet om cliché te zijn, maar er zijn sommige quotes van hem die voor mij heel tekenend zijn, die ook voor mij verwoorden waarom The Colour Kitchen is wat het is en doet wat het doet. Een van zijn mooiste quotes is, in mijn eigen woorden, dat wat jij betekent in het leven van anderen bepalend is aan het einde van je leven. De kwaliteit van jouw leven wordt bepaald door wat jij betekent in het leven van anderen. Dat geeft me stimulans en trots dat je door alle tegenslagen heen een verschil kan maken. Ik ben retetrots op mijn team.”
Wat voor reflectie heeft de volgende generatie van ons nodig?
“Ik zou het willen omdraaien. We moeten leren openstaan voor de volgende generaties. Die hebben wij opgezadeld met problemen. Omwille van hen moeten wij een aantal dingen anders doen. Mijn zoons zijn niet bezig met een auto voor de deur willen. Wij kunnen van hen leren hoe ze omgaan met minder materialistisch bezit. Ik denk dat ze wel van ons kunnen leren over onthaasten en luisteren. Wij doen dat niet zozeer beter, maar we kunnen ze dat wel meegeven.”
Als je een boek over je leven zou schrijven, wat zou dan de rode draad zijn?
“Ik heb dat boek al deels geschreven, want in mijn boek gaat het ook over mijn jeugd. Wat ik toen heb meegemaakt is mede de aanleiding geweest voor mijn hang naar zelfstandigheid. Mijn rode draad zou zijn: je hebt je talenten niet voor niets gekregen. Ik vind dat iedereen in staat moet worden gesteld om zijn talenten te ontdekken en ook dat iedereen zich verantwoordelijk moet voelen om iets met dat talent te doen.”
Wat doe je het liefst voordat je gaat slapen?
“Een aflevering van een serie kijken die me pakt. Dan heb ik even mijn eigen moment, dat vind ik heel plezierig. En ik slaap als een roos, ook in roerige tijden.”
Stel, vanavond is je laatste avondmaal, wat zou je eten, met wie en waar ga je het over hebben?
“Italiaans, culinair Italiaans. Ik eet dan met mijn gezin. Mijn vrouw en ik hebben drie zoons. Wij hebben elkaar ontmoet op de hotelschool. Dat gastvrije en culinaire zit in onze roots. Wij kunnen hele goed dineren en eten en ja, dan hebben we het over dingen die spelen. De eettafel speelt al heel lang een belangrijke rol in ons leven. Als het mijn laatste avondmaal is, dan zal ik voor iedereen even een woordje hebben over wat ik wil meegeven.”
Wat waardeer je aan jezelf?
“Poeh, jeetje, lastig. Ik heb liever dat anderen dat zeggen. Met alle fouten die ik maak, ben ik blij dat ik empathisch ben en dat ik me kan verplaatsen in anderen. En mijn doorzettingsvermogen waardeer ik. Dat heb ik wel laten zien sinds ik door The Colour Kitchen ‘besmet’ ben geraakt. Ik heb een ondernemingsdrive. Dit gaat gewoon lukken, dit gaat niet omvallen of stoppen.”
Wie mag er een keer in deze rubriek?
“Robert Junier, manager supporterszaken & participatie bij FC Utrecht. Echt een topper, die werkt vanuit zijn hart en zijn clubliefde.”