De Staat vraagt maandag bij het hof in Den Haag uitstel van het verbeteren van de leefomstandigheden van asielzoekers. De advocaat betoogt dat het nu niet mogelijk is om maximaal 55 alleenstaande, minderjarige asielzoekers bij het aanmeldcentrum in Ter Apel op te vangen en deze opvang hier korter dan vijf dagen te laten duren. “Daar is gezien de huidige aantallen niet aan te voldoen.”
De rechtbank oordeelde eerder deze maand, in een zaak die door VluchtelingenWerk was aangespannen, dat de Staat en het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) niet voldoen aan de Europese normen voor menswaardige opvang. Sommige kwesties moesten per direct of binnen een paar weken verbeterd worden, vond de rechtbank. In afwachting van het hoger beroep wil het kabinet nu uitstel van het uitvoeren van een aantal van deze verbeterpunten.
De advocaat die de Staat bijstaat zegt dat er elke dag ongeveer twintig minderjarige, alleenstaande asielzoekers in Ter Apel aankomen. Daarmee zou het niet lukken om een maximum te stellen aan het totale aantal kinderen en aan hun verblijfsduur, is het betoog. In de afgelopen periode is meerdere keren vastgesteld dat kinderen op plastic stoelen moesten slapen, soms dagen achter elkaar, omdat er voor hen geen bed was.
De advocaat van de Staat zegt ook dat het nu lukt om asielzoekers medisch te screenen voor ze naar een crisisnoodopvanglocatie gaan, maar dat dit “kwetsbaar” is. “We willen niet in de problemen komen als dit op een dag bijvoorbeeld niet lukt.” Daarom wil de Staat ook hier niet aan gebonden worden. “Het gaat erom wat de Staat nu kan en nu niet kan”, legt de advocaat uit, die stelt dat als betere opvang geregeld had kunnen worden, “dat ook was gedaan”.
VluchtelingenWerk verzet zich tegen uitstel van het uitvoeren van het vonnis. “De overheid heeft deze crisis veroorzaakt en houdt deze ook in stand. De crisis is het gevolg van eigen falen”, aldus de advocaat die de organisatie bijstaat. Ook kon VluchtelingenWerk meerdere schrijnende voorbeelden noemen van asielzoekers die geen medische screening hadden gekregen. Zo waren er voorbeelden van een diabetespatiënt die onvoldoende medicatie had en een 9-jarig meisje dat kort voor haar komst in Nederland haar moeder had verloren. Zij werd zonder psychische hulp verplaatst van opvanglocatie naar opvanglocatie.