Als je partner autisme heeft: “Ik voel me eenzaam en emotioneel verwaarloosd”

Het scheidingspercentage in huwelijken met autisme of aanverwante stoornissen is 92 procent. De partner van Aaltje Bos heeft de diagnose Autistische Spectrum Stoornis. Ze zijn 27 jaar getrouwd en Aaltje voelt zich eenzaam in haar huwelijk. Het is niet een onderwerp dat je makkelijk aankaart, maar zij wil graag dat hier meer aandacht voor komt. “Ik word al 27 jaar emotioneel verwaarloosd.”

Als we aan eenzaamheid denken, gaat de aandacht al snel naar alleenstaande ouderen. Zij zijn echter niet de enige die zich eenzaam voelen. In het zogenaamde ‘Auti-huwelijk’ speelt eenzaamheid een grotere rol dan we denken. “Het wordt enorm onderschat. Mensen praten er niet over. Ik heb er tegen familie en vrienden weleens wat over gezegd, maar dan krijg ik te horen dat mijn partner zo’n leuke man is. Ik zal wel overdrijven.”

In 2013 heeft de man van Aaltje zich laten testen. “Hij is high functioning

, maar sociaal en emotioneel minder ontwikkeld. Hij pikt mijn emoties niet op en lichaamstaal gaat langs hem heen. Hij is vrij rechtlijnig in zijn denken en doen. Hij vindt het lastig om er emotioneel voor mij en onze drie zonen te zijn.”

Het verkrijgen van de diagnose was in dezelfde periode dat Aaltje een burn-out had. “Veel vrouwen van een partner die autisme hebben, krijgen last van burn-out klachten. In die tijd besefte ik pas echt wat eenzaamheid was. Al die jaren tijdens ons huwelijk heb ik mijn gevoelens onderdrukt, mijn tanden op elkaar gezet en was ik er emotioneel voor ons gezin. Dit heeft me letterlijk opgebroken.”

Als Aaltje en haar man ergens naartoe gaan, is haar man volledig gericht op het einddoel. “Als ik onderweg voorstel of we even zullen stoppen, hoort hij mij niet. Hij wil van A naar B en dus niet via C. Als we naar een concert gaan, ben ik ontroerd door de muziek. Hij kijkt ernaar alsof het een voetbalwedstrijd is. Hij wil me graag begrijpen, ook mijn burn-out, maar hij kan het niet.”

Er is volgens Aaltje weinig support voor vrouwen in haar situatie. “Iedereen vindt mijn man slim, charmant en aardig en hierdoor krijg ik weinig hulp vanuit mijn omgeving. Dokters en psychologen zijn meestal gericht op het autisme, niet op de partner. Ik kies er bewust voor om hiermee naar buiten te treden. Er zijn heel veel vrouwen die zich eenzaam voelen met een partner of kinderen met autisme.”

Ook Aaltje heeft momenten gehad dat ze dacht ‘ik moet hier weg, dit is niet goed voor mij.’ “Maar waarom ben ik op mijn man verliefd geworden? Het is te makkelijk om te zeggen dat het aan hem ligt. Met behulp van een psychotherapeut hebben we kleine stapjes voorwaarts gemaakt. We communiceren beter en ik heb geleerd dat het belangrijk is om je eigen bezigheden te hebben. Als ik mijn huwelijk wil redden moet ik vrienden om mij heen hebben.”

Aaltje hoopt met haar verhaal dat er meer aandacht komt voor emotionele eenzaamheid. “Daar heb je met een partner met autisme nu eenmaal mee te maken. Het kost tijd om toe te geven dat je je eenzaam voelt. Ik hoop dat ik met dit artikel mensen wat moed geef." Aaltje is momenteel bezig met het opzetten van loneliness, silence & solitude retreats waar mensen kunnen leren vat te krijgen op hun eenzaamheid. "Het is mogelijk om eenzaamheid in iets positiefs om te zetten. Je hoeft niet in de slachtofferrol te blijven hangen."