Gluren bij: Ouwehoeren (74) over werken op de Wallen

https://vimeo.com/228375374

Het wordt wel het oudste vak ter wereld genoemd: prostitutie. Eeneiige tweeling Louise en Martine Fokkens (74) weten er alles van. Ze hebben samen vijftig jaar als prostituee in Amsterdam gewerkt. “Wij zaten niet in onze bikini voor het raam. Dan duiken die mannen er gelijk op. We hadden zoveel mogelijk aan, soms zelfs een spijkerbroek, maar dan wel een hele strakke.”

Naar schatting zijn er rond de 17.000 prostituees werkzaam in Nederland. Prostituees zijn echter niet verplicht om zich te registreren, waardoor het lastig is om een realistische indicatie te geven. De meeste vrouwen die als prostituee werkzaam zijn, bevinden zich in de leeftijd tussen de 21 en 29 jaar. Dat de tweelingzussen tot hun zeventigste in het vak hebben gezeten, is uitzonderlijk te noemen.

Louise was de eerste die geleidelijk aan het vak in rolde. Dat kwam door haar toenmalige man, die vaak op pad was en veel pooiers kende. “Je zit niet van de ene op de ander dag achter het raam. Daar gaat wel een voorbereiding aan vooraf. Ik was op mijn zeventiende getrouwd en ging toen ik net in de twintig was in een café werken. Ik had toen al drie kinderen. Dat het een animeertent was, dat wist ik niet. Ik dacht dat ik achter de bar ging werken, maar ik moest op een kruk zitten en mee drinken. Ik dronk niet, dus ik gooide mijn drankje in de bloemenvaas. ‘Ga je mee de koffer in’, vroeg een man dan vervolgens na sluitingstijd. Ik wist niet eens wat het betekende, dus dat deed ik niet.” Ze ging nog in een ander café werken en geleidelijk aan is het ze het vak ingerold. Louise op de Oudezijds Voorburgwal begonnen, waar toen maar één raam was. De rest van de vrouwen stonden op straat en gingen met hun klanten via de zij-ingang naar binnen. “Ik zag het niet als een beroep, maar als een levensonderhoud. Ik deed het om te sparen, om een eigen pension te kopen, voor vakanties en voor beter eten en mooiere kleding.”

Zus Martine had ook kinderen, bevond zich in een moeilijke tijd, zat zonder geld en is het gaan proberen. “Je wordt gelijk veroordeeld als je dit werk gaat doen en je bevindt je direct aan de rand van de maatschappij.” De zusjes zijn op dezelfde plek gaan werken en hebben dit tien jaar gedaan, voordat ze naar de Singelbuurt verhuisden. “We hadden meteen al veel vaste klanten. Ze wilden ons vaak samen hebben. We hebben verschillende ‘kassies’ (boordelen) gewerkt. Uiteindelijk hebben we een pandje gekocht in de Koestraat en zijn we een eigen bordeel begonnen. Dat was in de jaren zeventig.” Daarmee waren ze officieel het eerste boordeel dat gerund werd door twee vrouwen.

Ze hebben in die vijftig jaar veel mee gemaakt en ook veel zien veranderen. “Toen wij begonnen, had ons beroep nog klasse. Het ging niet alleen om seks, maar ook om andere dingen. Er kwamen veel mannen om te praten, te knuffelen of om koffie te drinken.” De meeste van hun klanten waren getrouwd, maar over hun vrouw werd niet gesproken. “Die vrouwen wisten dat hun man een straatje om gingen. Je kerel kan beter naar de hoeren gaan dan naar de buurvrouw, dan ben je hem kwijt. Hoe vaak gebeurt dat wel niet?” Als je naar de huidige peeskamers kijkt, gaat het volgens de zusjes alleen maar over seks.

Volgens Louise en Martine zijn de Wallen niet meer wat ze waren en zitten er bijna geen Nederlandse vrouwen meer achter de ramen. Het is volgens hun geen eerlijke business meer en wordt het op een verkeerde manier georganiseerd. “Het beroep is uit zijn verband gerukt. Het is een bende geworden. Er is niets meer aan, ook voor de toeristen niet. Ook wordt er veel meer drugs gebruikt en gehandeld. We horen veel mensen klagen. Ze vragen: waar zijn de Hollandse vrouwen? Het is een afknapper.” Volgens de tweeling wordt er bijna niet meer gesproken achter de ramen. “Je moet als je hier je geld gaat verdienen, wel de taal gaan leren en sociaal zijn met de mensen.”

Een andere verandering die ze waarnemen, is dat de vrouwen veel meer moeten doen voor het geld, waarbij ze lichamelijk te veel van zichzelf geven. “Het begon voor ons goor te worden om klanten te krijgen. Er wordt steeds meer van prostituees gevraagd. Je moet jezelf laten zien en de vrouwen die er nu zitten zijn zichzelf niet. Daarbij stonden wij niet in onze bikini voor het raam. Ik kijk wel uit. Uit stommiteit gaan prostituees bijna naakt achter het raam zitten, maar wat valt er dan nog uit te kleden? Dan willen die kerels er meteen opduiken, dat wil je toch niet?” En deden de zusjes ook aan sm, zoals dat nu veel vaker het geval is? “Welnee, wij deden aan soft sm, met soms een tik op de billen of even in de houtgreep.”

Inmiddels zijn Louise en Martine gestopt met hun werk als ‘Ouwehoeren’, zoals ze worden genoemd in de documentaire die over hun leven is gemaakt. Ze hebben een aantal boeken geschreven en hebben een eigen vlogkanaal

. “Dit beroep hoort bij het leven. Het is zeker niet altijd makkelijk geweest en je wordt soms minderwaardig behandeld. Wij zijn oorlogskinderen, die zijn veel harder in het leven gezet. Soms moet je je verstand op nul zetten. Je maakt ook minder leuke dingen mee en daar moet je je tegen wapenen.” Ze hebben nog steeds contact met sommige klanten, die soms nog bellen. Dan gaan ze wat eten of koffie drinken. “Sommige klanten zijn vrienden geworden. We hebben veel gelachen met onze klanten. Misschien kwam dat door ons. Ze wisten ons altijd weer te vinden en verhuisden met ons mee. We zijn met elkaar ouder geworden. Het beeld klopt niet dat mannen die naar de hoeren gaan allemaal viezeriken zijn.”