"Het gemis van onze doodgeboren dochter gaat nooit weg"

Het eerste kindje van Martine Scholte overleed in 2013 voor de uitgerekende datum in haar buik. Terwijl ze nog moest bevallen, moesten zij en haar partner nadenken over de crematie van hun dochter Nive. Ongeveer vijftienhonderd keer per jaar krijgen (kersverse) ouders met prenatale sterfte te maken. “Het is een onbegrijpelijke toestand: je bereidt je negen maanden voor op jouw baby, die komt dan, maar blijft vervolgens niet.”

Martine en haar partner zagen het totaal niet aankomen. Op de twintig weken echo was alles in orde, maar in de maanden erna bleef de groei van hun dochter achter. “Ik blijk een syndroom te hebben, waardoor de placenta niet goed is aangehecht.”

Er volgde een hele verdrietige periode. “Je leven staat totaal op z’n kop. Ik had behoefte aan dingen waardoor de dagen sneller gingen. Ik ging extra goed voor mezelf zorgen, ben gaan koken als afleiding en was eigenlijk op zoek naar een plek waar mensen zoals wij terecht konden. Mensen zeggen al snel: het is nu toch al drie maanden geleden? Dit slaat nergens op als het om verdriet gaat.”

Martine wilde eerst een fysieke plek, een troostboerderij, beginnen, maar in 2015 kwam het idee voor een digitale plek. “Zodoende is Troost.nl

geboren, een portal voor ouders en hun omgeving, die hun kindje hebben verloren. Ik wilde een fijne online plek creëren, die ik zelf na de dood van Nive heb gemist. Als je doodgeboren kind in Google zoekt, kom je als snel bij Grafkistje.nl uit.”

Op de site is er van alles te lezen, te beluisteren en worden er tips gegeven. “Er is zoveel dat je niet weet als er zoiets gebeurt. Zo hoorde ik van een vriendin dat ik wat haartjes moest afknippen, zodat we iets tastbaars zouden hebben. Ook hebben we via Make a Memory foto’s laten maken van Nive. Dat is super veel waard en het is fijn om te weten dat dit mogelijk is.”

Inmiddels hebben Martine en haar man nog twee kinderen gekregen. “Ik had ontzettend veel stress toen ik weer zwanger was. Ik heb letterlijk negen maanden gebroed en gewacht. Ik was heel blij toen onze tweede dochter er was, maar ik had ook angst dat ze weer weg kon gaan. Het besef van de vergankelijkheid van het leven gaat nooit meer weg.”

Nive heeft een vaste plek in het gezin. “Ze is er gewoon en is elke dag in mijn gedachten. Dochter Saartje maakt soms een tekening met hartjes voor haar. We hebben een soort altaar voor Nive in de woonkamer met een zelfde soort mand als van de crematie, het asbusje en een foto.”

Wat is volgens Martine het grootste taboe als het om een doodgeboren kindje gaat? “Als je het niet hebt meegemaakt, dan denk je als buitenstaander al snel: het is toch goed gekomen, want je hebt nog twee kinderen gekregen. Zo werkt het niet, want het gemis van Nive gaat nooit weg. Er mist altijd wat, ook al is het geluk groter dan het gemis.”

Lees ook: