IC verpleegkundige Linda de Roos: "Hij moest zo hard huilen van dankbaarheid, verdriet en angst"

We horen alleen maar verhalen in het nieuws van mensen die besmet raken door het coronavirus of eraan doodgaan. Maar er worden ook mensen beter. Zeker, zegt IC verpleegkundige UMC Utrecht Linda de Roos, er worden zeker mensen beter. Gisteren heeft ze de eerste patiënt van de beademing afgehaald. “Hij moest zo hard huilen van dankbaarheid, verdriet en angst.”

Er is zeker ook blijdschap op onze afdeling zegt Linda, die al 25 jaar als IC verpleegkundige werkt. “We hebben een verdomd goede sfeer bij ons op de afdeling. We zetten de schouders eronder, mensen bieden hulp aan, collega’s die allang met pensioen zijn komen helpen, en zo ook artsen en verpleegkundigen van andere afdelingen.”

In tegenstelling tot Brabant heeft deze IC afdeling in Utrecht enigszins de tijd gekregen om zich voor te bereiden om de enorme hoos aan patiënten die nog gaat komen. “De hoos komt er nu aan. We hebben net weer nieuwe bedden erbij gekregen en extra beademing. Er zijn noodruimtes ingericht om nieuwe patiënten aan de beademing te leggen. De enige angst die ik heb, is of we wel voldoende IC bedden en beademingsapparatuur hebben. We zijn nog lang niet op de piek.”

Met de meeste mensen die ze hebben liggen, gaat het best goed. “Je hoeft hier niet aan dood te gaan. Het gros van het mensen dat doodgaat, is oud en heeft al een voorgeschiedenis met hun gezondheid. Ieder jaar overlijden er mensen aan de griep, ook jongeren. Alleen dat verloop is gelijkmatiger. Wat het nu zorgelijk maakt, is de grote aanvoer aan patiënten. We zijn nu met name bezig om Brabant te ontlasten.”

Gisteren was het feest en heeft Linda ballonnen opgehangen in de kamer van de patiënt. “Hij lag al twee dagen wakker, maar we durfden nog niet de beademing eraf te halen, omdat hij nog wel ziek was. Hij kon alleen maar huilen en stuurde meteen een foto van de balonnen per whatsapp naar zijn familie. Hij heeft al die tijd geen bezoek gehad, dat is super eenzaam, zeker als je wakker ligt. Het eerste wat hij zei was: “In Italië zijn er al zoveel mensen overleden en ik ben er nog.” Het was een heel ontroerend moment. De emoties die ik voelde waren niet alleen voor hem, maar kwamen ook van de spanning van de afgelopen tijd. Het is best onzeker en spannend, want wat gaat er nog komen?”

Linda hoopt dat, ondanks de drukte, ze de tijd kan blijven vinden om dergelijke momenten met patiënten te vieren. “Het is belangrijk dat er dit soort lichtpuntjes zijn in deze zware tijd. Die lichtpuntjes zijn nodig, niet alleen voor de patiënten, maar ook voor ons. Ik fietste gisteren blij naar huis. Dat is raar, want er liggen nog veel patiënten op de IC afdeling. Maar juist die goede sfeer en ook de humor zijn nodig. En dat we de persoon achter het virus blijven zien.”