In de spotlight: Pauline Lemberger directeur van WereldOuders

Ze heeft altijd voor goede doelen gewerkt en sinds tien jaar werkt Pauline Lemberger voor WereldOuders, een organisatie die (financiële) hulp biedt aan kwetsbare kinderen in Latijns-Amerika. Een reis naar Mexico met haar ouders toen ze zestien was maakte diepe indruk op haar. Hierdoor kwam het leven van Pauline in het teken te staan van iets terug willen doen voor anderen en met veel passie vanuit haar hart te werken.

Haar ouders reisden veel en namen Pauline en haar zus vaak mee. “Tijdens een van die reizen in Mexico hadden mijn ouders een haciënda gehuurd, dat naast een kindertehuis, ook wel familiehuis, stond. Dat maakte diepe indruk op me. Ik vroeg me af hoe het nou kan dat er kinderen op de wereld geboren worden die alle kansen en mogelijkheden krijgen en dat er kinderen zijn wiens dromen uit elkaar spatten en met armoede, geweld en misbruik te maken hebben. Ik zei toen tegen mijn ouders dat ik ooit naar Latijns-Amerika wilde om iets voor deze kinderen te kunnen betekenen.

En zo geschiedde. Ze vertrok naar Peru, waar ze bij traditionele gezinnen ging wonen om hen te ondersteunen waar nodig. Ze was toen twintig. “Als je dit werk doet zeggen mensen vaak “wat goed dat je dat doet.” Voor mij is het een verrijking in mijn leven. Het brengt zoveel mooie ontmoetingen en diepgang. Ik voel dan veel dankbaarheid, met name dat ik geboren ben op een plek waar ik me kan ontwikkelen en ontplooien. Dit werk moet je niet alleen voor je zelf doen, maar oprecht en onvoorwaardelijk een ander willen helpen. Ik wist toen al vrij snel dat ik iets terug wilde doen, en in mijn geval voor kinderen in Latijns Amerika.”

Ze werkte lange tijd voor War Child en werd rond haar dertigste benaderd door WereldOuders met de vraag of ze daar als marketing communicatie manager aan de slag wilde. ‘Ik heb me toen wel afgevraagd waarom ik ooit begonnen ben met werken voor goede doelen. Die vraag stel ik mezelf regelmatig, want ik wil dit werk alleen doen als het helemaal goed voelt en ik erachter sta.” De cirkel was compleet. Heel toevallig bleek WereldOuders het kind hulpprogramma in Mexico te ondersteunen waar ze destijds op haar zestiende met haar ouders verbleef. “Ik wist: ik kan geen “nee” zeggen. Toen ik hier kwam werken, heb ik gezegd dat ik blijf zolang ik het vertrouwen en plezier erin heb. Ik moet echt achter de programma’s staan van WereldOuders, en dat doe ik heel erg. Ik zal altijd kritisch blijven kijken, ook naar mijn eigen rol en toegevoegde waarde. Maar ook hoe we als organisatie onszelf blijvend kunnen verbeteren.”

WereldOuders zet zich sinds 1991 in voor kwetsbare kinderen in Latijns-Amerika en het Caribisch gebied. Dit doet zij in samenwerking met de internationale NGO Nuestros Pequeños Hermanos (NPH) dat in 1954 in Mexico is opgericht. De organisatie gelooft in de kracht van familie. Ieder kind verdient aandacht en onvoorwaardelijke liefde. Zij biedt kwetsbare kinderen in Latijns-Amerika een stabiele en warme thuisbasis, zodat ze kans hebben op een betere toekomst. Vanuit de veiligheid van een familie krijgen kinderen individuele aandacht en steun op het gebied van medische zorg, onderwijs en zelfredzaamheid. “Vanuit stichting WereldOuders in Nederland, dat juridisch en financieel onafhankelijk is, bieden wij hulp aan negen landen in Latijns-Amerika. Wij ondersteunen zowel kind hulpprogramma’s waar kinderen verblijven die nergens anders terecht kunnen, als kwetsbare gezinnen in de gemeenschap. Wij werken in diverse samenwerkingsverbanden met lokale, nationale en internationale organisaties. Daarnaast sturen wij ook young professionals naar onze programma’s die aanvullende zorg kunnen bieden zoals psychologische hulp, creatieve therapie, tandartsbehandelingen of fysiotherapie."

Na een jaar werd Pauline directeur en dat is ze nog steeds. “Ik dacht: dat kan ik niet. Ik was toen 31. De interim directeur dacht daar anders over. Iemand zei toen tegen mij: als zij vertrouwen in jou hebben, mag je dat ook in jezelf hebben. Ik ben het gewoon gaan proberen en ik vind het fantastisch. We zijn met een klein team en iedereen die hier werkt weet en voelt waarvoor ze het doen.” Sinds een aantal jaren zit ze ook in het internationale bestuur. “Als er geld wordt gegeven vanuit Europa, komt dat met een verantwoordelijkheid. Wat gebeurt er met dat geld? We kijken wat de impact is van wat we doen. Zo zamelen we geld in voor voedselpakketten voor arme gezinnen die getroffen zijn door de coronacrisis en hebben we onlangs een online bingo georganiseerd om geld in te zamelen voor een ambulance voor een kinderziekenhuis in Haïti.”

Voor Pauline is het belangrijk dat ze werk doet waar haar passie zit. “Mijn vader is altijd vermogensbeheerder geweest en ging altijd met plezier naar zijn werk. Ik heb minder met zijn vak, maar ik heb wel gezien hoe fijn het is als je iets doet wat goed voelt en waar je energie van krijgt. Twee keer per jaar heb ik een periode dat ik even denk: ik weet het niet meer. Dan ben ik de balans tussen thuis en werk kwijt. Ik heb een gezin met twee kleine kinderen. Ik vind het soms moeilijk om nee te zeggen. Maar ik leer steeds beter mijn eigen grenzen aan te geven. Daar moet je blijkbaar eerst 43 voor worden en kinderen krijgen. Soms neem ik ze mee naar mijn werk. Vorige zomer zijn we een paar weken in Honduras geweest. Het is goed dat ze weten dat kinderen ook onder andere omstandigheden worden geboren.”

Waarom ze dit werk zo graag doet, vindt ze een belangrijke vraag. “Ik geloof toch wel dat ik een soort fascinatie heb voor ongelijkheid in de wereld. Maar ik geloof ook wel weer dat niets vanzelfsprekend is en dat alles met een reden gebeurt. Ik kan veel leren van bijvoorbeeld de mensen in Haïti. De veerkracht van deze mensen is enorm. Dat zij met zoveel tegenslagen toch iets moois van hun leven kunnen maken, vind ik inspirerend."

Van huis uit heeft ze meegekregen dat het geluk zit in kleine dingen en dat als je in de positie zit om een ander te helpen, dit jou altijd een goed gevoel oplevert. Het leven is veel leuker als je er voor elkaar bent. “Mijn ouders hebben mij altijd de andere kant van de wereld laten zien. Dat het niet vanzelfsprekend is om alles maar te krijgen wat je verlangt. Daar werd hard voor gewerkt. Dat dankbare en de waarde van familie, dat zit diep in mij. En dat zit ook in WereldOuders. Zowel mijn familie als team is heel hecht. Als ik naar Honduras of Haïti ga voor werk, worden de kinderen door mijn ouders opgevangen. Ik denk weleens: zal ik ooit iets anders gaan doen? Nee, want dit werk levert me heel veel op. Ik houd gewoon van mensen en vind het leuk ze met elkaar te verbinden. Als ik voor mijn werk op reis ga, heeft dat een enorme impact. Armoede zien went nooit. Als een moeder vraagt of ik voor haar kind wil zorgen, went dat niet. Ik ben blij dat het niet went, anders kan ik dit werk niet doen. Wat wij met WereldOuders doen is kleinschalig, maar als een van die kinderen iets kan maken van zijn of haar leven, is dat super cool. Wij doen aan lange termijn investering, waardoor kinderen uiteindelijk voor zichzelf kunnen zorgen. Ik doe het voor dat ene kind, dat bereid is om de hulplijn aan te pakken. Maar zij moeten het zelf doen. Soms lijken de successen die we boeken klein, maar voor mij zijn ze heel groot.”