"Mijn leven was perfect tot een hersenbloeding alles veranderde"

Dat je leven van de ene op de andere dag totaal kan veranderen, daar weet Machiel Rombout (45) alles van. Als 28-jarige student kreeg hij in zijn slaap een hersenbloeding. Hij werd na drie dagen coma in zijn studentenkamer in Genève gevonden. Inmiddels woont hij zelfstandig in Amstelveen onder toeziend oog van Ons Tweede Thuis . “Je moet vooral bezig blijven, goed om je heen kijken en focussen op de mogelijkheden.”

Nog een half jaar, dan zou Machiel gepromoveerd zijn in ontwikkelingseconomie. Hij woonde samen met zijn Spaanse vriendin Laura met wie hij zou gaan trouwen. Ze hadden een fijn huis, hij sportte graag en had veel vrienden. Machiel was in Geneve om stage te lopen. “Mijn leven was perfect. Ik stond eigenlijk nergens bij stil, want alles ging goed. Ik sta nu veel meer veel stil bij dingen. Na mijn hersenbloeding ben ik letterlijk met nul komma nul begonnen. Ik zat als een zombie in een rolstoel, kon niets, mijn vriendin ging bij me weg en mijn vrienden lieten me in de steek.”

In het revalidatiecentrum werd gezegd dat Machiel nooit meer iets zou kunnen. “Ze deden heel weinig met me. Mijn vader ging in die tijd met pensioen. Mijn ouders hebben toen besloten om mij in huis te nemen. Mijn vader heeft de gehele revalidatie op zich genomen en heeft zich 110 procent voor mij ingezet. Ik heb vier jaar bij hun gewoond en die jaren zijn bepalend geweest voor mijn herstel. Mijn vader ging vier keer per week met me sporten en heeft verschillende soorten therapieën met me gedaan.” In die tijd nam Machiel afscheid van zijn rolstoel en herstelde hij stapje voor stapje. Vervolgens heeft hij nog vier jaar in een woonvoorziening van Ons Tweede Thuis gewoond, voordat hij in 2008 zelfstandig in een nieuwbouwwoning in Amstelveen kon wonen.

Ons Tweede Thuis vangt kinderen en volwassen in Amsterdam en omstreken op met een verstandelijke beperking. Onlangs hebben zij een aantal dagbestedingscentra overgenomen die gespecialiseerd zijn in niet-aangeboren hersenletsel. “Elke woensdag komt er iemand van Ons Tweede Thuis langs die mij helpt met praktische dingen waar ik tegenaan loop. Dan worden ook mijn nagels geknipt, want dat lukt mij niet met mijn rechterhand.”

Machiel draagt orthopedische schoenen, zijn rechterkant doet niet echt meer mee en zijn korte termijn geheugen is aangetast. Hij zit echter niet stil, want dat is in zijn ogen achteruitgaan. “Ik heb elke dag wat. Ik golf fanatiek twee keer per week, dat doe ik met één arm. Onlangs heb ik voor de tweede keer een hole-in-one geslagen. Ik zwem, ik sport, ik heb elke week aan huis Spaanse les en keyboardles en op donderdag komt er altijd een vrijwilligster eten. Deze week hebben we pannenkoeken gegeten. Ik houd van koken en heb ook een eigen kookboek geschreven.” Machiel heeft een grote agenda op zijn keukentafel liggen, waarin hij alles opschrijft. Anders vergeet hij dingen.

De ouders van Machiel maken een wezenlijk onderdeel uit van zijn leven en spreekt hij dagelijks. Ook staat hij ingeschreven op een datingsite voor gehandicapten, ook wel g-daten genaamd. “Ik sta open voor een relatie, dat mis ik wel. Ik ben nu 17 jaar zonder vriendin. Het is er nog niet van gekomen, maar een echte vriendin zou wel heel leuk zijn.” Hij heeft geleerd dat het hebben van vrienden niet vanzelfsprekend is, want ze kunnen je ook in de steek laten. “Ik zit hier zo dankzij mijn ouders.”

Machiel heeft altijd zin gehad in het leven, ook na zijn hersenbloeding. “Ik ben van ver gekomen en kijk altijd vooruit.

Ik voel me niet eenzaam en heb altijd zin gehad om te blijven leven." Hij is zich er wel van bewust dat er een dag komt dat zijn ouders er niet meer zullen zijn. “Mijn vader maakt zich daar zorgen over. Hij helpt mij echt met een aantal dingen, bijvoorbeeld mijn financiën. Ik ben daar wel mee bezig af en toe, dat ik dan wat meer alleen zal zijn, als zij er niet meer zijn. Ik ben blij dat ik Ons Tweede Thuis heb.” Op de vraag waarom hij een hersenbloeding heeft gekregen, heeft Machiel nooit antwoord gekregen. “Dat heb ik me zeker af en toe afgevraagd: waarom is mij dit overkomen? Ik geloof in één leven, maar ergens slaat dat nergens op dat we er opeens niet meer zouden zijn. Dus ik denk dat er wel iets hierna moet zijn.”