Nederlanders om in de gaten te houden: initiatiefnemer smartwatch Miles Hannah van der Weg (28)

Hannah van der Weg groeide op met haar twee zussen en vijf jaar oudere broer in Den Haag en had een fijne jeugd. Tijdens de puberteit begon haar broer zich steeds vaker terug te trekken, was hij regelmatig niet op school, liep hij weg en wist hij vervolgens niet hoe hij thuis moest komen. Op zijn achttiende werd hij opgenomen en kreeg hij de diagnose schizofrenie. Het gezin vroeg zich af waarom er niets is binnen de zorg om iemand die regelmatig weg loopt te begeleiden en ervoor te zorgen dat hij binnen veilige kaders onder GPS toezicht naar buiten kan. Zo ontstond het idee voor de Smartwatch Miles.

Ze konden niet meteen duiden wat er aan de hand was, maar het gezin stond behoorlijk op z’n kop toen duidelijk werd dat het niet goed ging met de broer van Hannah. Toen hij in een jeugd instelling terecht kwam, nam hij regelmatig de benen. “Hij is nu 33 en wat er toen gebeurde, gebeurt nog steeds. Hij verblijft op een open afdeling omdat het nu redelijk goed gaat. Toch raakt hij wel een paar keer per jaar vermist. Hij raakt vaak spullen kwijt en heeft dan niets op zak, ook geen medicatie. Dit brengt veel zorgen met zich mee, want je hebt geen idee waar je moet zoeken.”

Het breekpunt voor het gezin kwam vijf jaar geleden. “Mijn broer was rond de kerst twee weken vermist. Kerst is voor ons een belangrijk moment, dan genieten we als gezin van elkaar. Hij is weer gevonden, maar toen wisten we wel: dit moet anders kunnen binnen de zorg. Toen is onze zoektocht gestart.” Ze kwamen gaandeweg op het idee van een smartwatch en zijn met zorgprofessionals in gesprek gegaan. “Wij weten als gezin waar de pijn zit. Drie jaar geleden kwamen we in contact met ZonMw die subsidie heeft voor zorgprogramma’s. We hebben als gezin Stichting Bestaanskracht opgericht en geld gekregen om de smartwatch te ontwikkelen.”

Inmiddels is de smartwatch Miles geboren, die aan alle eisen, functionaliteiten en randvoorwaarden voldoet van zowel cliënten als zorgprofessionals. “Als een cliënt alleen naar buiten mag en behoefte heeft aan hulp op afstand als dat nodig is, krijg hij of zij de smartwatch mee, die niet af kan. Deze geeft de route en een seintje als je buiten je bewegingsgebied gaat en als het tijd is om weer terug te gaan. Als er iets gebeurt, kan je de paniek knop indrukken. Je kan bellen met vooraf ingestelde nummers en als je vermist raakt, kan de locatie op de meter worden achterhaald. Er zit een GPS in. Er is dan geen politie nodig, maar de GGZ Vervoersdienst wordt dan ingeschakeld. De smartwatch is een onderdeel van iemands behandeling. We wachten momenteel op het startsein om te kunnen beginnen, het is uitgesteld vanwege corona. Mijn broer krijgt de eerste smartwatch en met hem doen er nog twintig cliënten mee aan de pilot.”

“Wat ik de afgelopen jaren merk, is dat ik opsta met het idee dat ik een beetje verschil wil maken in het leven van anderen. Dit kan idealistisch klinken, maar ik wil dagelijks impact maken. Dit wil ik ook mijn twee kinderen meegeven. Ik doe dit niet alleen als ondernemer, maar ook via mijn vaste baan, waarin ik me dagelijks bezig houd met maatschappelijke vraagstukken. Ik wil verhalen die verteld mogen worden een podium geven. Of dit nu over mijn broer en de smartwatch gaat, de documentaire die ik over hem gemaakt heb of over werkdruk binnen universiteiten.”

“Ik heb me best weleens kwetsbaar gevoeld in mijn leven en ben zoekende geweest naar mijn plek in deze maatschappij. Wat me bezig houdt, is hoe ik als vrouw sterk kan staan en een inspiratie kan zijn. Hoe kan ik een rots zijn voor zowel mezelf als voor anderen? Deze corona tijd laat zien dat er niets maakbaar is. Ongeplande situaties die mijn leven een andere wending gaven dan ik had gepland, maakten mij uiteindelijk juist veerkrachtig. Die ervaringen neem ik mee in hoe ik mezelf laat zien als ondernemer en het werk dat ik doe.”

“Ik haal dagelijks plezier uit mijn werk en als ik dat niet heb of als werk structureel energie vreet, dan moet ik iets anders gaan doen. Goed voor mezelf zorgen is voor mij dat ik voldoende energiebronnen heb. Dat is vooral mijn werk, maar ook de projecten die ik ernaast doe, zoals de verkiezing voor Tienermoeder van het Jaar of de documentaire ‘De weg kwijt’ over mijn broer. Verder maak ik tijd voor mezelf, zoals op de vrijdagavond. Die is echt voor mij. De ene keer maak ik een wandeling, de andere keer eet ik met vriendinnen of lees ik een boek. Dan laat ik alle drukte even los.”

“Ik was graag buiten, altijd samen met vriendinnen, en ik was heel creatief. Boekjes maken en knutselen, daar kon ik uren in mijn uppie mee bezig zijn.”

“Mijn ochtenden zijn vaak wat chaotisch. Ik vlieg heen en weer en heb geen strak ochtend routine. Ik heb een tijdje om 6 uur hardgelopen, maar dat is weer wat weggezakt. Wat er is overgebleven, is een kop thee, het nieuws en de kinderen achter de vodden aanzitten.”

“Als ik kijk naar de afgelopen jaren, dan was het zo dat ik in mijn eentje heel goed dingen kon bedenken en vervolgens zelf heel hard rende. Daar ben ik ver mee gekomen. Toen ik onlangs voor een opdrachtgever werkte, werd ik eraan herinnerd hoe belangrijk het is dat je iedereen meeneemt. Als ik een idee in mijn hoofd houd en zelf heel hard ga rennen, kan je draagvlak verliezen. Dus ik heb geleerd hoe belangrijk het is om te blijven communiceren en mensen mee te nemen. Dan kom je uiteindelijk veel verder. Het project van de smartwatch is daar een goed voorbeeld van. In anderhalf jaar tijd werkten uiteindelijk meer dan 150 zorgprofessionals, cliënten en studenten mee aan de ontwikkeling ervan. Door het enorme draagvlak kan de innovatie zo worden geïmplementeerd in de praktijk en stromen de aanvragen van andere zorginstellingen binnen.”

“Dat niets onmogelijk is en dat er natuurlijk randvoorwaarden zijn. Je hebt namelijk wel support nodig, maar het begint met een focus hebben waar je naartoe wil. Welke stappen moet ik ondernemen om daar te komen en vervolgens merk je door die stappen te zetten, dat je bij je doel komt. Wat mensen ook van mij kunnen leren, is hoe ik ben omgegaan met het moederschap. Ik werd op mijn zestiende moeder. Ik heb vervolgens het MBO afgemaakt, toen het HBO, heb met mijn partner een huis gekocht en we zijn nu tien jaar verder. Het was niet makkelijk, maar ik heb mijn doel wel gehaald.”

“Dat ik niet alleen mijn eigen visie, oordeel of mening zie, maar altijd zoek naar de visie van een ander over hetzelfde onderwerp. Dat is iets wat ik altijd al heb gehad en blijf doen. Daardoor blijf ik niet hangen in een tunnelvisie, maar zoek ik naar hoe anderen ergens naar kijken. Wat kan ik van ze leren?”

“Mijn vader. Hij is een gewichtig en geduldig man met enorme visie. Als buitenstaander heeft hij het vertrouwen van mensen binnen de zorg voor de smartwatch weten te winnen. Het lukt hem om mensen mee te krijgen, dat ze snappen waar hij mee bezig is, ook als hij hiervoor een lange adem moet hebben. Hij weet hoe hij om de bureaucratie binnen de zorg heen kan werken, daar kijk ik echt tegenop. Ik hoop nog lang met hem te mogen werken en van hem te leren.”

“Waarschijnlijk een mix van sushi, veel desserts en een goede steak. Ik kan namelijk nooit kiezen als ik uiteten ga. Ik zou willen eten met mijn ouders, man, kinderen, familie en een paar vriendinnen. Ik zou het willen hebben over de ontzettend mooie dingen die we gedaan hebben en over de kinderen, opvoeding, de rol van de maatschappij en wat voor moois wij zelf van het leven kunnen maken.”