Nederlanders om in de gaten te houden: journalist, auteur en fotograaf Tatjana Almuli (28)

Ze is haar hele leven al dik, ook als kind. Waardoor dit kwam, was lange tijd onduidelijk. Journalist, auteur en fotograaf Tatjana Almuli heeft hierdoor veel te maken gehad met discriminatie en oordelen over haar gewicht en lichaamsvorm, zowel van artsen, haar familie als op werk. In 2019 verscheen haar boek ‘Knap voor een dik meisje’ om meer bewustwording te creëren over de heersende stigma’s in onze maatschappij.

Haar gewicht heeft haar lange tijd belemmerd. Enerzijds doordat ze het gevoel had dat ze niet goed genoeg was door hoe ze eruit zag, anderzijds doordat ze bepaalde kansen vanuit de maatschappij niet kreeg. “Ik heb een heel laag zelfbeeld gehad en ben in mijn adolescentie, rond mijn twintigste, in een heftige depressie beland. Ik wilde eigenlijk naar de toneelschool, want ik heb altijd theater- en zanglessen gehad en veel opgetreden. Voor mij was het logisch om daar iets mee te doen. Tijdens de auditie werd mij verteld dat ik met mijn postuur geen kans zou maken in de wereld.”

Dit is een concreet voorbeeld, maar ze heeft daarnaast veel last gehad van onbewuste discriminatie. “Ik ben regelmatig weggekeken bij bijbaantjes of ik werd niet aangenomen omdat ze me niet representatief vonden. Ik merk ook dat veel mensen denken dat dikke mensen gewoon minder moeten eten en meer moeten bewegen. Dat we gewoon wat discipline moeten hebben. Vaak is dat niet zo. Ik ben hier zelf een voorbeeld van. Ik heb een genetisch defect: mc4-receptordefect. Hierdoor is mijn honger- en verzadiging niet goed gereguleerd en is mijn stofwisseling veel trager.Er zijn meerdere factoren die ervoor kunnen zorgen dat mensen dik zijn. Daar is weinig bewustwording over.”

“Ik merk dat ik ben opgegroeid in een wereld waarin er heel weinig werd gesproken over bepaalde thema’s waar veel taboe over heerst. Ik heb hierdoor het gevoel gehad dat ik er alleen voor stond, met name rondom mijn gewicht, maar ook rondom het verliezen van een ouder op jonge leeftijd. Ik ben opgegroeid met een agressieve vader, daar hoorde ik nooit iemand over. Ook niet in de media. Steeds meer vrouwen trekken tegenwoordig wel hun mond open. Ik zie dat als de nieuwe emancipatie beweging. Vier jaar geleden ben ik me ook gaan uitspreken, omdat ik dacht: misschien hebben anderen hier ook iets aan. En dat is ook zo. Ik krijg dagelijks berichten van mensen dat ze wat aan mijn boek hebben gehad. Dus wat ik doe overstijgt wel mijn persoonlijke proces, maar dat is wel de voornaamste reden waarom ik doe wat ik doe. Ik wil zelf meer bevrijding voelen en verder komen in het leven."

“Ik heb best wel een heftige jeugd en adolescentie gehad. Ik wil een beter leven leiden dan hoe mijn leven in het begin was. Ik geloof niet helemaal in de ultieme maakbaarheid. Je achtergrond en je sociaaleconomische positie spelen zeker een rol, maar ik geloof wel dat je voor een groot gedeelte je leven zelf een andere kant op kan bewegen. En dat wil ik ook graag geloven. Dat is voor mij een grote reden om op te staan. En verder sta ik ook op voor de mensen die dichtbij me staan. Omdat ik geen conventionele gezinssituatie heb, heb ik vrienden die als mijn familie voelen. En een hele fijne partner. Genoeg reden dus om op te staan.”

“Het gaat best wel goed. Ik investeer op dit moment voornamelijk in mijn eigen ontwikkeling en zit bijvoorbeeld middenin het proces van een eetstoornisherstel, waar ik intensieve therapie voor volg. Maar hier wordt eigenlijk alles heel holistisch bekeken en benaderd; mijn herstel gaat over veel meer dan mijn eetstoornis. Zo zit er een stagnatie in mijn rouwproces na de dood van mijn moeder op mijn zestiende, dus dat speelt ook mee. Ik heb bewust gekozen om hier nu mee aan de slag te gaan. Lange tijd dacht ik: het gaat wel over, als dit of dat gebeurt. Maar dat was niet zo. Verder heb ik mijn werk. Zo ben ik momenteel bezig aan mijn tweede boek, schrijf ik voor verschillende media en spreek ik vaak op congressen en creatieve of literaire evenementen.”

“Voor mij is dat ontspanning en tijd met mezelf hebben, dus echt alleen zijn. Voelen waar ik behoefte aan heb, dat is heel belangrijk voor mij. Minstens twee dagdelen in de week ben ik alleen. Dan schrijf ik in mijn dagboek, sport ik of doe ik aan yoga of lummel zo maar wat in huis. Die momenten zijn essentieel om op te laden en ook in mijn werk goed te kunnen functioneren.”

“Ik luister vaak naar Supersoul Conversations,

de podcast van Oprah Winfrey. In een aflevering met zangeres India.Arie ging het over succes. Ze deelde dat ze lange tijd afhankelijk is geweest van externe bevestiging. En hoe ze daarvan opleefde. Ze vertelde dat je nog zo veel kunt bereiken of succes kunt hebben, maar dat dit niks betekent als je je niet goed voelt over jezelf en van jezelf houdt. Ze deelde het volgende citaat: ‘Success is liking yourself, liking what you do and liking how you do it ’. Dat kwam heel erg binnen.”

“Wat ik probeer uit te stralen is dat het belangrijk is om je eigen weg te volgen en dicht bij jezelf te blijven. In deze tijd moet alles snel. Ik doe daar minder aan mee en volg mijn eigen ritme. Zo’n therapie proces is voor mij een grote stap. Daardoor werk ik minder aan mijn carrière. Dat het innerlijke proces belangrijk is en je uiteindelijk verder brengt, dat hoop ik mensen mee te geven.’’

“Mijn loyaliteit, creativiteit en ook wel mijn doorzettingsvermogen denk ik.”

“Maya Angelou. Zij heeft ook een bizarre levensloop. Ik heb veel over haar gelezen en ze heeft veel wijsheid en straalt veel rust uit. Als ik haar stem alleen al hoor, geeft mij dat rust en denk ik: het komt allemaal wel goed. Ik vind haar zo krachtig. Ze heeft haar trauma’s uit haar jeugd omgezet in kracht. Dat inspireert me heel erg. Ik herken dat, want door een aantal moeilijke gebeurtenissen in mijn eigen leven ben ik ook gaan maken en scheppen, zoals zingen, theater en schrijven. Dat heeft mij ook gered, althans, zo voelt het wel.”

“Een zin uit een gedicht van Rainer Maria Rilke: wellicht zijn alle draken in ons leven uiteindelijk prinsessen.”

“Ik ben nog nooit in mijn eentje alleen op reis geweest. Dat ga ik nu doen. Ik ga drie weken naar een eiland, Martha’s Vineyard, een paar uur van Boston vandaan, voor mijn tweede boek. Dat vind ik heel spannend. Mijn moeder heeft daar tien jaar gewoond. Ik wil haar beter leren kennen als persoon. Ik ga er vooral naartoe om mensen te spreken die haar gekend hebben en me wanen in de sfeer daar en meer te leren over de rijke geschiedenis van het eiland.”