Populatie beschermde slakken achteruit

De populatie van beschermde slakkensoorten gaat achteruit. Zo is de populatiegrootte van de nauwe korfslak sinds 2007 met meer dan de helft verminderd. Van de platte schijfhoren is het verspreidingsgebied gekrompen, terwijl de verspreiding van de zeggekorfslak de afgelopen 10 jaar nagenoeg onveranderd is gebleven.

Dit blijkt uit nieuwe analyses van het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) op basis van aantallen en verspreidingsgegevens van deze drie beschermde slakkensoorten.

De afgelopen jaren is er werk verricht aan duinherstel voor de ook deels beschermde flora en fauna, zoals plaggen, begrazing en verwijderen van populieren. Deze plaatsen worden daardoor droger en voedselarmer en daardoor ongeschikt voor de nauwe korfslak. Het gebied van de nauwe korfslak is in Nederland vrijwel beperkt tot een aantal kustduingebieden.

De verspreiding van de platte schijfhoren is afgenomen tot 84 procent ten opzichte van 2007; dit geldt zowel voor het verspreidingsgebied in natuurgebieden als in agrarische gebieden. De platte schijfhoren leeft hoofdzakelijk in voedselrijke, onbeschaduwde, stilstaande wateren in laagveengebieden met een gevarieerde onderwaterbeplanting.

Van de zeggekorfslak werd tot 10 jaar geleden gedacht dat deze alleen voorkwam in kalkrijke bron- en moerasbossen in Limburgse beekdalen. Juist hier gaat de soort achteruit als gevolg van verdroging en verruiging van het leefgebied. De zeggekorfslak blijkt echter op veel meer plaatsen in Nederland voor te komen, en handhaaft zich daar waarschijnlijk al lange tijd in stabiele populaties. Dit betreft vooral ongestoorde oevervegetaties van de laagveengebieden in West- en Noord-Nederland.

Voor de bekende wijngaardslak, eveneens een beschermde soort, is vooralsnog geen meetprogramma opgezet. Omdat aanwezigheid van de wijngaardslak op steeds meer plaatsen wordt gemeld, waarvan deze soort voorheen niet bekend was, is het volgens het CBS aannemelijk dat de populatie van de wijngaardslak eerder groter wordt dan kleiner.