Flexibele arbeidskrachten leveren Nederland twee miljard euro op

Werkgevers werken steeds vaker met flexwerkers. Flexibele arbeid is niet alleen voordelig voor hen, maar ook voor Nederland. Uit een recent onderzoek blijkt namelijk dat flexibele arbeid ons land jaarlijks structureel maar liefst twee miljard euro oplevert. “Dat zijn enorme bedragen, die onvoldoende worden meegenomen bij het vaststellen van beleid om de realiteit van de flexibelere arbeidsmarkt optimaal in te richten.”

Al jaren stijgt het aantal flexibele contracten in Nederland. In 2002 had 25 procent van de werkzame beroepsbevolking geen vaste arbeidsrelatie voor onbepaalde tijd, in 2012 was dat 31 procent en momenteel is dat maar liefst 38,4 procent. Momenteel zijn in Nederland 700.000 flexwerkers werkzaam via intermediairs, ook wel tussenpersonen. Deze leveren ons land jaarlijks twee miljard euro op, ongeacht hoe met de Nederlandse economie gaat.

Dat blijkt uit een wetenschappelijke studie uitgevoerd door Erasmus Research & Business Support (ERBS) in opdracht van Brunel . De arbeidsspecialist heeft het onderzoek laten uitvoeren met als doel om te kunnen vaststellen welke voordelen en besparingen flexibele arbeid onder de streep oplevert voor Nederland.

Maikel Pals, algemeen directeur van Brunel Nederland: “Dagelijks zien wij als gespecialiseerd detacheerder welke voordelen individuele professionals en bedrijven ervaren van flexibele arbeidsrelaties. Als je de financiële plussen en minnen tegen elkaar afzet, levert dit de Nederlandse maatschappij jaarlijks gemiddeld zo'n twee miljard euro op. Dat is een enorm bedrag, dat onvoldoende wordt meegenomen bij het vaststellen van beleid om de realiteit van de flexibelere arbeidsmarkt optimaal in te richten. De huidige discussies in de politiek en in het maatschappelijk veld doen onvoldoende recht aan deze enorme bijdrage aan de Nederlandse economie. Flexibele arbeid levert veel op; voor de werknemer, voor het bedrijf en, naar nu blijkt, ook voor onze Nederlandse maatschappij.”

Naar schatting zou een groot deel van de werkgelegenheid via externe inhuur niet beschikbaar zijn gekomen als het alleen maar mogelijk was om vaste contracten af te sluiten. Ook zou een deel van de nieuwe, vaste dienstverbanden voor onbepaalde tijd niet tot stand zijn gekomen bij afwezigheid van de mogelijkheid om een flexibele schil aan te brengen. Een flexibele schil is een afgesproken percentage van het personeelsbestand van medewerkers die niet tot de vaste kern behoren. Het ontbreken van een flexibele schil zal naar schatting neerkomen op een gemiste werkgelegenheid ter waarde van zo’n anderhalf tot drie miljard euro. Daarnaast wordt door een snellere instroom van flexwerkers ten opzichte van vaste medewerkers eerder omzet en resultaat geboekt.

In tijden van recessie kunnen bedrijven interen op de flexibele schil in plaats van op hun vaste medewerkers. Hierdoor zal er minder snel sprake zijn van een ongewenste daling van de arbeidsproductiviteit en van de bezettingsgraad. Tevens kunnen de kosten van leegloop verder beperkt worden.

Het herstel van de flexibele schil in de periode na een recessie draagt naar verwachting positief bij aan de productiviteitsontwikkeling. Doordat flexmedewerkers minder ontslagprotectie genieten, zullen zij sneller geneigd zijn hard te werken om hun baan veilig te stellen. Met als resultaat: een tot twee procent hogere arbeidsproductiviteit van flexwerkers ten opzichte van vaste medewerkers.

Arbeidskosten die een organisatie kwijt is, verschillen aanzienlijk bij medewerkers met vaste aanstelling en flexwerkers. Denk hierbij aan besparing door uitbesteding van werving, selectie en administratie. Ook kan er sprake zijn van besparing op kosten voor introductie en opleiding, door het voorkomen van de jaarlijkse twaalf procent aan ‘mismatches’ tussen vacatures en professionals, alsook een steilere leercurve bij de flexibele arbeidskracht.

De resultaten zijn het gevolg van een uitgebreide analyse van beschikbare onderzoeken. Dr. Job Hoogendoorn, onderzoeksleider bij Erasmus Research & Business Support: “De discussie over flexibele arbeid in Nederland moet meer op basis van feiten gevoerd worden. En de toegankelijkheid tot die feiten is nog beperkt. Dit is nog een voorzichtige schatting. Flexibele arbeid door bijvoorbeeld detachering of zzp’ers, neemt kosten voor eigen rekening, waar werkgevers normaal gesproken mee te maken zouden krijgen. Bij elke berekening, rekening houdend met zowel een economie die aantrekt als achteruitgaat, hebben we de ondergrens gehanteerd. In slechte economische tijden levert de flexibelere uitstroom van arbeid ten minste zo’n 1,5 miljard euro op. In betere economische tijden is de flexibeler instroom van professionals goed voor datzelfde bedrag. Het bedrag op besparingen van HR-kosten is in beide gevallen zo’n half miljard euro. In tijden van een omslag tussen beide conjuncturen, zoals nu, is dat zelfs meer. De werkelijke besparing voor de Nederlandse economie als gevolg van de inzet van flexibele arbeidskrachten zou wel eens veel hoger kunnen zijn dan de geïdentificeerde twee miljard."