Iris Hond wil het leven vieren met clubtour na donkere periode

Iris Hond trekt vanaf 24 oktober langs Nederlandse poppodia met haar eerste clubtour My Odyssey. Tijdens haar optredens mengt de concertpianiste haar herkenbare geluid met elektronische klanken en een flinke dosis levenslust. "Ik wil het leven vieren, ik wil de liefde vieren, ik wil mijn publiek dat gevoel van vrijheid dat ik voel ook laten ervaren", zegt Hond in een gesprek met het ANP.

Voor het eerst staat Hond met een volledige band op het podium, inclusief drummer en percussionist. Ze noemt haar muziek bruisender en dynamischer dan ooit. "Het blijft herkenbaar mijn geluid, maar ik laat echt een andere kant van mezelf zien", zegt ze. Ook visueel krijgt de tour een persoonlijk karakter. Ze ontwierp haar eigen vleugel. Dit is niet de eerste keer, want vorig jaar creëerde ze een "krijtbordvleugel", beschilderd met krijtverf. "Ik wilde letterlijk op mijn vleugel kunnen schrijven tijdens het componeren. Zo is het instrument onderdeel van mijn canvas." Tijdens de komende tournee neemt ze haar creatie mee, die ze omschrijft als de belichaming van My Odyssey. "Krachtig, speels en vol levensvreugde."

My Odyssey is voor Hond een reactie op een andere periode in haar leven. "Ik woon midden in Amsterdam, ik geniet vol van de liefde", aldus Hond. "Dat heeft natuurlijk effect op mijn muziek, want mijn muziek is een spiegel van hoe ik me voel."

Van donker naar licht

Met My Odyssey sluit ze een periode af waarin haar muziek donkerder en meer introspectief was. "Het is geen bewuste beslissing om het over een andere boeg te gooien", vertelt ze over haar nieuwe geluid. "Ik voelde na mijn vorige album en na die vorige concertreeks dat het heel erg donker was. Mijn leven veranderde. Juist door het bewust aangaan van de eenzaamheid die ik toen voelde, loste het op", vertelt ze. "Het was donker, maar nu sta ik totaal anders in het leven. Deze tour voelt als een thuiskomst, als een reis van donker naar licht."

Hond wil dat het publiek die verandering voelt. "Ik hoop dat mensen de kracht en liefde in de muziek voelen en meenemen, niet alleen tijdens het concert, maar ook de dagen erna. Omdat mensen staan, voelt het ook nog meer als een collectieve belevenis. Spannend en kwetsbaar, maar ook enorm bevrijdend."