Voorstelling Gevangenis Monologen geeft kijkje in leven van gedetineerden

Er knapte iets bij ex-gedetineerde Wesley, toen hij in 2009 bij Jeugdzorg een beveiliger en een medewerker met wapen en duct tape gegijzeld nam. De muziektheatervoorstelling Gevangenis Monologen van Stichting IdeeFix vertelt de ervaringen van Wesley tijdens zijn verblijf in de gevangenis. “Ik ben niet mijn delict. Iedereen kan fouten maken.”

Na 25 uitverkochte optredens in 2017 treedt de cast, met onder andere Birgit Schuurman als cipier en Kennith Herdigein als gedetineerde, deze zomer in vijftien gevangenissen op. Dit keer voor een publiek van gedetineerden. De voorstelling laat een kijkje zien in het soms rauwe gevangenisleven. “Mijn daad was een wanhoopsdaad. Ik mocht mijn twee kinderen (inmiddels 12 en 13) niet zien. Ze waren uit huis geplaatst bij hun moeder en verbleven op een geheim adres.”

Wesley moest vier jaar naar de gevangenis, waar hij het eerste jaar veel in de isoleercel heeft doorgebracht. “Ik kon niet tegen gezag en was boos op de bewakers. Na een jaar kwam ik in een normaal regime en leerde ik een oudere gevangene kennen. Hij nam mij onder zijn hoede en heeft mij getemd.”

https://vimeo.com/176176596

Van deze man leerde Wesley om positief te blijven, dat hij altijd voor zijn kinderen moet vechten en dat het echte harde leven pas na je detentie begint. “Ik ben sinds 2013 vrij en heb nu pas mijn leven weer op de rit. Overal word je bestempeld als een crimineel. Ook al wil en kan je meedraaien, is het lastig om weer deel te nemen aan de maatschappij.”

Wat wil Wesley, die in de voorstelling wordt gespeeld door Poal Cairo, aan de gedetineerden meegeven? “Je bent een mens, niet een nummer en ook niet je delict. Als je een fout hebt gemaakt, betekent dit niet dat je niets kunt bereiken. Het kan weer goed komen.” Na elke voorstelling beantwoordt de ‘echte’ Wesley vragen van gedetineerden. “Ik krijg hele warme reacties. Soms geven gedetineerden mij een knuffel, die normaal gesproken nooit iemand aanraken.”

Wesley vindt het belangrijk dat mensen weten dat er ook mooie dingen gebeuren in de gevangenis. “Het is niet alleen maar negatief. Er is ook warmte onderling en er zijn ook gedetineerden die elkaar ondersteunen. De lijn tussen de gevangenis en de maatschappij is dun. Iedereen kan vast komen te zitten. Ik heb samen met tandartsen en chirurgen vastgezeten. Een van hen had zijn vrouw vermoord. Liefde kan heel ver gaan.”

Welke vraag wordt er door het publiek het meeste aan Wesley gesteld? “Hoe het met mijn kinderen gaat. Ik zie ze zelden, maar we hebben schriftelijk contact. We zijn bezig met een vaste omgangsregeling. Ik heb inmiddels een hele lieve vrouw en schoonfamilie die mij onvoorwaardelijk steunen. Ik ben een voorbeeld en een motivator voor andere gedetineerden dat het goed kan komen.”