‘Hoi! Wil je mij betalen? Ik heb een betaalverzoek gemaakt voor de nieuwe voetbalschoenen van € 270.’ Pardon, 270 euro? Wat zijn dat voor een voetbalschoenen? En hoezo moet ik dat betalen? Ik weet natuurlijk wel dat mijn dochter, Rosa, een dure smaak heeft als het om voetbalschoenen gaat. Maar 270 euro vind ik toch wat te gortig. Maar mijn ergernis zit ook in de wat gemakzuchtige toon van het betaalverzoek. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je even 270 euro voor een paar voetbalschoenen neertelt.
“Wat zijn dat voor een bijzondere voetbalschoenen, die je hebt gekocht?” “Gewoon schoenen die me goed passen.” “Ja, dat begrijp ik. Maar waarom zijn ze zo duur?” “Omdat ze heel goed zijn.” “Er moeten toch ook goede voetbalschoenen zijn die de helft van de prijs kosten?” “Die zijn er niet.” zegt Rosa beslist. “Ik heb vier paar schoenen laten komen. Nike en Adidas. En dit zijn de beste”. “Zeker omdat het de schoenen van Messi zijn? Dan betaal je gewoon voor de naam.” “Nee, ik heb Nikes. Messi draagt Adidas. Ik heb de Nike Mercurial Superfly 360 Elite FG. Zwart. Met chroom-laag aan de onderzijde.” “Chroom-laag? Is dat belangrijk?” “Nee, maar wel mooi. Mbappé draagt ze ook.” “Mbappé? ‘Wie is dat?” “Tsss, zeg nou niet dat je die niet kent.” “Nooit van gehoord.” “Is anders wel de beste speler van Frankrijk, scoorde in de finale van het WK.” “Ooh, dus je betaalt voor Mba…. Mbappé maakte ze af. “Mbappé van PSG.”
“Kijk”, gaat Rosa verder, ‘je moet schoenen hebben die zo perfect zitten dat het lijkt alsof je geen schoenen aan hebt. Dat is goed voor het balcontact.” Het werd even stil in de auto. “Maar dat snap jij natuurlijk niet, want jij kunt niet voetballen” zegt ze er venijnig achteraan. “Dat klopt, ik weet misschien niets van voetbal, maar ik weet wel wat van geld. En ik vind 270 euro voor een goed balcontact een beetje veel.” “Weet je hoe belangrijk dat is, goed balcontact. Dat kan het verschil zijn tussen scoren en niet scoren. Tussen winnen of verliezen.”
We staan inmiddels op het parkeerterrein van de club. Rosa stapte uit. “Succes zo. Scoren he. Moet lukken met die nieuwe Nikes Mecurial Super-nog-wattes”, lachte ik. “Nike Mercurial Superfly 360 Elite FG”, zei (zegt) ze straf. Met een klap gooit ze de deur dicht. Einde gesprek.
Het gesprek met mijn dochter doet me denken aan een gesprek dat ik ooit met mijn moeder voerde. De tijd dat ik nog actief tenniste. Heel lang geleden. Een ster was ik niet -zeker niet- maar ik kon best aardig tennissen. Ik probeerde mijn moeder te overtuigen dat ik tennisschoenen nodig had van Adidas. Het waren tennisschoenen van Illie Nastase. Een Roemeen. Gek genoeg niet de beste tennisser. Dat was Bjorn Borg – u weet wel, die van die onderbroeken. Maar wel de grappigste. Hij viel op door zijn eigenaardige clowneske gedrag. Hij was de Neymar Jr. van het tennis van toen.
Nastase begreep in de jaren zeventig al hoe belangrijk marketing was in de sport. En voor zijn portemonnee. Net als Neymar nu. Hij bracht als een van de eerste tennissers eigen schoenenlijn op de markt. Witte schoenen met een knalblauwe afwerking. En natuurlijk prijkte zijn naam er op. Illie Nastase. Dat waren de schoenen die ik wilde hebben. Niet omdat ze me beter hielpen tennissen, maar ze gaven mij een goed gevoel. Ze droegen bij aan mijn imago. Ook belangrijk. Misschien wel dezelfde reden waarom Rosa nu de schoenen van Mbappé wilde hebben. Ik weet niet meer wat de schoenen van Nastase in die tijd kostten. Maar ik weet wel dat mijn moeder ze veel en veel te duur vond. Toch ging ze overstag. Voor je kinderen heb je wat over.
“Lekker gespeeld. Mooie goal van Stephanie en jou.” Rosa glimt helemaal. “Ja, het lukte om twee man uit te spelen. En ik kon zo doorstoten naar de zestien. Een-tweetje met Steph. En hup erin.” “En een fijne vrije trap.” “Ja, ik kon ‘m perfect over die muur krullen. Heb ik van Coutinho geleerd. Die neemt ze ook zo.” Haar dag kan niet meer stuk. “Denk toch dat die trap niet gelukt was als je die Nikes Mecurial Super-nog-wattes niet aan had gehad.” Ze kijkt me triomfantelijk aan. “Denk je?”. We schieten in de lach.
Lees ook:
- Column voetbalvader Marc Oosterhout: Stoere dochter
- Column voetbalvader Marc Oosterhout: Sophia
- Column voetbalvader Marc Oosterhout: Agile
