Column voetbalvader Marc Oosterhout: Groot en sterk

“En, ben je geselecteerd?” “Ja” zei Rosa droog. “Maar dat is toch heel goed nieuws?”. “Ja”. “Ben je niet blij?”. “Wel, maar er had meer in gezeten”. “Hoezo?” “Nou, ze selecteren ook voor het eredivisieteam. En daar zit ik dus niet bij”. “Je bent net zeventien. Het is toch al fantastisch dat je wordt geselecteerd voor het talententeam”. “Ja, weet ik, maar toch.” Enige ambitie is mijn dochter niet vreemd. Ik voelde trots.

Een weekje later zaten we samen in de auto op weg richting Rotterdam. We hadden een afspraak met de club om te bespreken wat ze precies van plan waren. Een allervriendelijkste man van het bestuur deed ons de plannen uit de doeken over de nieuwe stap die de club nam. Om aansluiting te vinden bij het professionele voetbal. Rosa zou een plek kunnen krijgen in belofteteam, de kweekvijver.

Ik vond dat Rosa deze kans moest pakken. Ze roept al sinds ze acht jaar is dat ze in het Nederlands Elftal wil. Haar hele leven staat in het teken van voetbal. Dag in, dag uit. We toeren kris kras door Nederland van het ene achterafveldje en naar het andere. Van SC Woezik tot Kozakken Boys. (Nee, de Kozakken Girls bestaan niet). Competitiewedstrijden.Bekerwedstrijden. Oefenwedstrijden. Gelegenheidswedstrijden. Bonuswedstrijden. Schaduwteams. Toernooien. Trainingen. Techniektrainingen Selectietrainingen. Krachttrainingen. En als ze thuis is gaat ze even een balletje trappen omdat ze zin heeft om te voetballen. Nog even de vrije trap oefenen. Rosa laat geen kans voorbij gaan om te voetballen. Ze geniet er van. En ik ook. Zo gaat dat met vaders.

Nu was het dan zover. Rosa stond op de drempel van het professionele voetbal. Maar het liep heel anders dan verwacht. Het trainingsniveau was niet het niveau wat ze hoopte. De teamgenoten bleken toch iets minder ambitieus dan verwacht. En van het beloofde persoonlijk ontwikkelingsplan was geen sprake. Althans, nog niet. Maar misschien wel het allerbelangrijkste, Rosa had het niet haar zin. Het voetballen ging niet als vanouds. Misschien een verkeerde keuze gemaakt. Twijfel. Na wikken en wegen besloten terug te gaan naar haar oude club. Geselecteerd of niet.

We hadden de transfer – zo noem ik dat maar even- nog niet gemeld of de trainer reageerde. Rosa mocht meetrainen met het eredivisieteam. We spraken de trainer. Hij zag veel potentie in haar. Hij wilde haar graag beter maken. Op de drempel van het vertrek leek haar droom dan toch uit te komen. De week erna startte ze met de training. Haar ijzeren discipline werd nog een tandje opgevoerd. Er kwamen aangepaste schooltijden. De vakantie naar Ierland werd geschrapt. Alles voor het voetbal. Je wil tenslotte geen kans onbenut laten. Vol trots stuurde ze me een bericht toen ik in het buitenland zat: ‘ik mag meedoen tijdens een oefenwedstrijd met het eredivisieteam. In het stadion. Mooi hoor."

Maar nog geen maand later zag de wereld er heel anders uit. Je bent een goede voetballer, dat zeker, maar voor een stap naar de eredivisie is het nog te vroeg, sprak de trainer beslist. Hij zag het ongetwijfeld goed. Maar wij waren met stomheid geslagen. Het ene moment lijk je op weg naar de top en het andere moment ben je geen knip voor de neus waard. En mag je weer onderaan beginnen. Althans, zo voelt dat.

“En nu?” Rosa haalde haar schouders op. De tranen rolden over haar wangen. Dit had ze niet zien aankomen. En ik evenmin. Ik vond juist dat ze aardig mee kon. Maar ja, wat weet ik nu van voetbal. Inderdaad niet zoveel. En wat kun je als ouder zeggen als je dochter zo bedroefd is? Wat moet je zeggen? Had ik haar misschien toch teveel gepusht?

“Hier word je groot en sterk van” sprak ik om de ijzige stilte te doorbreken. Het waren de woorden die mijn eerste baas ooit tegen me sprak toen ik als jongste bediende mijn project op onverklaarbare wijze zag falen. Geen fijne woorden, maar ze hadden in de tijd hun werk gedaan. Misschien zou het mijn dochter ook helpen. Rosa keek me vragend aan. “Groot en sterk? Wie zegt dat ik groot en sterk wil worden. Ik wil gewoon lekker voetballen” snikte ze. Het werd weer stil. “Mijn kans komt nog wel. Dirk Kuyt hebben ze ook pas ontdekt toe hij al achttien was” sprak ze plots uit het niets. Door haar tranen heen verscheen een lach op haar gezicht. Ik zei het toch: van voetbal word je groot en sterk.

[caption id="attachment_1295757" align="alignnone" width="900"]