In de spotlight: Kandidaat zuster Rebecca Toet

Nog even en kandidaat zuster Rebecca Toet (20) loopt elke dag in een habijt. Voor haar is dit hetzelfde als het dragen van een trouwring. Het toetreden tot het klooster Karmelietessen in Vogelenzang doet Rebecca vanuit liefde en overtuiging en niet vanuit een carrière move. “Ik zie het leven in een klooster als een huwelijk met God.”

Rebecca heeft zelf gevraagd of ze kandidaat zuster mocht worden. “De vier zusters die momenteel permanent in het klooster wonen, waarvan de oudste 94 jaar en de jongste 28 jaar oud is, zagen dat wel zitten. Het duurt meestal een aantal maanden voordat je postulant wordt. Dan draag je een postulante jurk en woon je wel al in het klooster. Na een proeftijd van ongeveer anderhalf jaar word je echt zuster.”

Rond haar vijftiende werd Rebecca misdienaar en ging ze vaker naar de kerk. “Het verlangen om meer met het geloof te doen, werd sterker rond mijn examenjaar. Toen ik de opleiding verpleegkunde ging doen, las ik op het internet dat de zusters van Karmelietessen actief waren in de zorg. Toen dacht ik eerst nog: misschien kan ik daar vrijwilligerswerk gaan doen.”

Als Rebecca met vrienden een terrasje wil pakken, moet ze dat nu doen. “Straks na de proeftijd mag dat niet meer. Ik woon, eet, leef en werk dan 24/7 op het terrein van het klooster. Er staat daar een appartementencomplex waar ouderen wonen. Ik ga zeven dagen in de week mantelzorg doen.”

Daarnaast zijn er drie keer per dag vaste gebedsmomenten in de kapel en in de ochtend is er een mis. Rebecca heeft in het klooster ook nog andere verplichtingen, zoals boodschappen doen. “Als zuster ga je ook gewoon naar de supermarkt.” ’s Avonds wordt er journaal gekeken. “Ik heb geen computer, maar wel een smartphone. Dat is wel handig als je iets moet doorgeven of als je elkaar zoekt.”

Rebecca heeft zichzelf veel vragen gesteld voordat ze de beslissing nam om zuster te worden. “Ik ben student geweest en heb ook gewoon gefeest. Het is niet niks, zo’n keuze. Ik heb een paar keer verkering gehad, maar zodra de jongen verder wilde dan hand in hand, vond ik het mooi geweest. Ik had nooit zoiets van: wow, dit is het. Dat heb ik nu wel. Ik wil geen moeder worden en ben niet seksueel aangelegd. Ik heb daar geen verlangen naar.”

Rebecca vindt het spannend om straks permanent in het klooster te wonen. “Het is geen standaard keuze. Ik mag het proberen, zo zie ik het. Ik doe dit niet voor anderen, maar ik zie dit als mijn bestemming. De eerste zes jaar mag je nog veranderen, daarna in principe niet meer. Maar ik ga het klooster in met de gedachte dat het voor eeuwig is. Het zal zeker niet allemaal soepel gaan verlopen, maar ik kijk nergens tegenop.”