Dylan Groenewegen wist dat hij geduld moest hebben, toen zijn grote doel, de sprintzege in de eerste etappe in Brussel, volledig mislukte. De 26-jarige wielrenner kwam in de Belgische hoofdstad vlak voor de finish ten val en hield er ook nog verwondingen aan over. Een kleine week later was het in de zevende etappe alsnog raak.
“Ik had hard toegewerkt naar de sprint in Brussel, maar daar crashte ik. Wat kun je dan doen? Gewoon weer opnieuw hard werken en wachten op de volgende kans. Ik moest geduld bewaren dan zou mijn kans komen”, zei hij. “Ik heb nu mijn overwinning en daar ben ik erg gelukkig mee. Net zoals ik dat was in Brussel, toen Mike Teunissen de rit won en het geel pakte.”
De sprinttrein van Jumbo-Visman nam in Chalon-sur-Saône al vroeg het initiatief. “De tactiek was om de sprint vroeg aan te gaan, omdat het parcours in de finale erg smal was”, keek Groenewegen terug op de geslaagde werk van de ploeg. “Onze ploeg is sterk, maar heeft ruimte nodig om te kunnen sprinten. Op 500 meter van de streep heeft Mike met gevaar voor eigen leven ruimte voor me gemaakt. Op 250 meter was de weg vrij en ging ik vol gas.”
Groenewegen kijkt uit naar meer. “Al verheug ik me nu eerst op de rustdag.”