Sifan Hassan noemde het zelf een drama. Een val in de series van de 1500 meter verpestte haar hele voorbereiding op de finale van de 5000 meter bij de Olympische Spelen in Tokio.”Ik ben doodop nu. Niet alleen van de race, maar ook van al die onrust de hele dag. Het kostte me zoveel energie”, vertelde ze in de catacomben van het Olympisch Stadion van Tokio, een slordige anderhalf uur nadat ze met een fabelachtig snelle slotronde het goud had gewonnen op de 5000 meter. “Ik weet nog steeds niet hoe ik het heb gedaan en ik kan het eigenlijk niet geloven.”
Hassan liep maandagochtend Japanse tijd de serie van de 1500 meter. Bij ingaan van de laatste ronde rolde ze ineens over het tartan. “Ze waren voor mij aan het wringen en vechten, dus ik hield al afstand. Ik weet toch dat ik de laatste 200 meter het verschil kan maken. Maar ik struikelde ineens over een andere atlete en lag op de grond. Ik dacht, het gaat me niet gebeuren dat ze gaan zeggen dat Sifan niet goed heeft gelopen. Ik ben hier op de Olympische Spelen, ik ga ervoor en probeer het.”
Ze ging in de achtervolging met zeker 40 meter achterstand, met een enorme versnelling haalde ze het hele veld in en won de race. “Ik liep de laatste 100 meter zelfs heel makkelijk.”
Het gebeuren bleef haar de rest van de dag beheersen. Eerst was er de onrust, ze kon maar niet kalm worden. Daarna kwam de pijn van de val, ze voelde haar armen en benen. Tot slot voelde ze vermoeidheid. “Ik wilde slapen, maar ook weer niet omdat ik me moest klaarmaken voor de finale van de 5000. Het was niet normaal. En ik dacht ook, had nou maar niet de keuze gemaakt om drie afstanden te lopen. Dom besluit.”
In de finale voelde Hassan nog steeds die vermoeidheid. Ze liep het grootste deel van de race achterin. “Ik voelde ook nog pijn en was blij dat het tempo niet zo hoog lag. Toen we nog twee ronden moesten lopen, begon ik te merken dat ik nog wat in me had en op 300 meter van de finish zette ik mijn versnelling in. Ik kan dat.” Juichend kwam ze over de finish en met de Nederlandse vlag om de schouders vierde ze het goud.
De volgende missie is de 1500 meter, de afstand die ze zo leuk vindt dat ze die in Tokio erbij doet naast de 5000 en 10.000 meter. “Ik volg mijn hart, het leven gaat niet alleen over goud, maar ook over wat je doet wat je graag wil. Ik bekijk het van race tot race. Goud heb ik al, de druk is eraf. Ik ben blij dat ik Nederland eindelijk weer een olympische titel heb bezorgd.”