Wielrenner Dylan van Baarle kon aan de finish nauwelijks geloven dat hij zilver had gepakt bij het WK op de weg in België. “Drie weken geleden kon ik niet eens lopen”, zei hij aan de finish in Leuven. “Ik besef het eigenlijk nog niet helemaal.”
Van Baarle (29) viel in de twaalfde etappe van de Ronde van Spanje, reed nog een paar dagen met pijn tot een scheurtje in zijn bekken werd geconstateerd. “Ik heb vijf dagen op de bank gelegen. Ik mocht niet lopen, maar dat kon ik ook niet. Het was zwaar, maar ik ben altijd vertrouwen blijven houden dat ik het WK zou halen. Net als Koos Moerenhout, de bondscoach. We hebben hard gewerkt om terug te komen. Maar het WK had niet vijf dagen eerder moeten zijn.”
Julian Alaphilippe bleek in Leuven en klasse apart. Achter de Fransman sprintte Van Baarle in een groepje van vier naar de tweede plaats, goed voor de eerste medaille voor Oranje in de wegrace bij de mannen sinds 1997. Toen pakte Leon van Bon het brons in San Sebastian.
“Dit is dus best bijzonder”, concludeerde Van Baarle na de tweede huldiging, in het centrum van Leuven. “Julian was de sterkste. Hij viel een aantal keren aan en uiteindelijk konden wij niet meer volgen.” Het was een uitval uit een groep van zeventien, waarin Van Baarle reed met zijn kopman Mathieu van der Poel. Die voelde zich niet goed genoeg om Van Baarle in een dienende rol te dwingen. “Mathieu zei: ga maar mee als iemand aanvalt. Dan kan ik mijn benen sparen.”
Achter Alaphilippe belandde Van Baarle in een groep met de Deen Michael Valgren, de Amerikaan Nelson Powless en de Belg Jasper Stuyven. “Ik wist dat ik niet de snelste was, maar na zo’n lange koers wordt het ook vaak een andere sprint.” Het leverde hem verrassend zilver op. “Ik kon het eigenlijk niet geloven. Het is super speciaal om op het podium te staan op een WK. Als jongen keek ik altijd van start tot finish. Het is een droom die uitkomt. Zeker met die val in de Vuelta in mijn achterhoofd. Ik vreesde dat ik hier helemaal niet zou zijn.”