Atlete Bol dolblij met brons: ik heb de perfecte race gelopen

Femke Bol wist voor de olympische finale van de 400 meter horden in Tokio dat ze de perfecte race moest lopen en dat deed ze. In een Europees record van 52,03 seconden nota bene, meer dan 3 tienden sneller dan het oude record van de Russin Joelia Petsjonkina uit 2003. Brons was de beloning in de snelste race op de 400 meter horden in de geschiedenis.

De Amerikaanse Sydney McLaughlin liep naar het goud in een wereldrecord van 51,46, haar landgenote Dalilah Muhammad, olympisch kampioene van Rio 2016 en regerend wereldkampioene, behaalde het zilver in 51,58.

"In een olympisch finale mag je best risico nemen, dus ik ben als een gek weggegaan en probeerde in de bocht naar ze toe te lopen. Ik kon mijn vijftien passen tussen de horden goed vasthouden en heb alles gegeven op het laatste stuk", vertelde Bol na de finale met de zware plak om haar nek. "Het was een perfecte race in een Europees record en ik heb brons. Ik ben er superblij mee. Ik kan die twee Amerikaanse meiden op dit moment gewoon nog niet bijhouden."

De 21-jarige atlete uit Amersfoort voelde zich absoluut geen verliezer van goud. "Nee, zij lopen bizarre tijden en ik vond het heel gaaf eindelijk eens tegen ze te lopen en te zien hoe hard ze gaan. Dat is inspirerend. Ik kende ze niet echt, heb hier voor het eerst even met ze gesproken en het zijn aardige meiden. McLaughlin is net zo oud als ik. Het is wel anders dan bij sprinters, waar veel meer haat en nijd is. Op de 400 horden gunnen we elkaar het beste."

Bol is met rasse schreden naar de wereldtop geklommen op de 400 horden. Ze brak vorig jaar eigenlijk pas door, maar gold op haar eerste Olympische Spelen meteen als medaillekandidate. Dat kwam mede door haar Europese titel indoor op de 400 meter, de overwinningen in alle wedstrijden die ze liep en de Nederlandse records die ze in aanloop naar Tokio aaneenreeg.

"Die druk voelde ik wel. Heel Nederland hoopte dat ik een medaille zou halen. Ik ben hier in Japan expres even van de sociale media afgegaan en in mijn Japanse telefoon heb ik vier contacten gezet. Normaal blijf ik altijd goed aan mijn wedstrijdplan denken, dat houdt me op het lijntje, maar het was nu wel lastiger om de doemscenario's uit mijn hoofd te zetten."

Bol was vooral de dag voor de finale nerveus. "Ik kreeg amper een hap door mijn keel. Gelukkig heb ik veel steun gehad aan de Zwitserse Lea Sprunger, met wie ik samen train op Papendal en hier ook meedeed. Zij heeft al veel meegemaakt en mij aan de gang gekregen door te zeggen: heb vertrouwen in jezelf, je bent sterk en fit en doe wat je het hele seizoen al doet. Dat heeft me echt geholpen."