Column voetbalvader Marc Oosterhout: tweederangs

“En, hoe was de huldiging?” “Belachelijk. Er werd niet eens geapplaudisseerd.” “Niet geapplaudisseerd? Jullie zijn toch gepromoveerd?” “Ja, maar dat interesseerde helemaal niemand wat op de tribune. We werden gehuldigd tijdens de rust van een wedstrijd van de heren. Eerst waren ze ons volgens mij vergeten. Toen er bijna geen tijd meer over was, werden we nog even snel naar voren geroepen. Een man – ik weet niet wie- probeerde iets te zeggen, maar hij was nauwelijks verstaanbaar. Microfoon kapot of zo. Niemand luisterde.” “Dat was het?” “Dat was het”. “Geen applaus?” “Geen applaus.” “Geen vuurwerk?” “Geen vuurwerk”. “Geen vaantje?” “Geen vaantje”. Rosa keek stuurs naar buiten. “Daarvoor rijden we dus helemaal naar het voetbalveld. Volgende keer ga ik niet meer naar de huldiging.”

Rosa was boos. En ik denk zij niet alleen. Hoe anders was dat een week eerder. De meiden waren door het dolle heen. In Sittard speelden ze nacompetitie om te promoveren naar de Topklasse. Een spannende wedstrijd. Het voetbal was niet fantastisch, maar dat heb je bij een gemiddelde wedstrijd voor het WK ook weleens. Ik bedoel, heeft u Uruguay- Egypte gezien? Of Tunesië-Engeland? Niets aan. Bij vlagen zelfs tenenkrommend.

Maar in Sittard werd het spannend. Heel spannend. De wedstrijd eindigde in 0-0. Verlenging. Gelukkig viel al vroeg in de verlenging de bevrijdende goal. Nienke scoorde fantastisch. In de tweede verlenging maakte Rosa het af op 2-0. Trotse vader. Uitzinnige meiden. En dan deze belachelijke huldiging. Het zoveelste bewijs dat de vrouwen nogal eens respectloos worden behandeld in het voetbal.

Natuurlijk is daar wel verandering in gekomen toen de Oranje Leeuwinnen vorig jaar Europees kampioen werden. Nederland was euforisch. Maar bij de lokale voetbalclub is van deze euforie weinig te merken. Vrouwen staan nog altijd op de tweede plaats, ver onder de heren. En Dat vinden ze in het voetbal niet meer dan normaal.

Hoe anders is dat in mijn werk. Namens de communicatiebranche neem ik deel aan een coalitie van mediapartijen die stereotypering van onder andere man-vrouwrollen moet aanpakken. In dat kader werd ik tijdens een talkshow ondervraagd over goede en slechte voorbeelden uit mijn vakgebied. Over hoe in reclame-uitingen vrouwen en mannen stereotype worden neergezet en hoe schadelijk dat is voor onze beeldvorming. Ook leerde ik hoe onbewuste stereotypering werkt en dat zelfs het gebruik van het woord ‘cameravrouw’ stigmatiserend is. Hoezo moet je benadrukken dat het een vrouw is? was de stelling van de aanwezigen. Dat is onbewuste stereotypering. Het was een leerzame avond.

Voor blanke mannen van rond de vijftig – dat ben ik nu eenmaal- is het best lastig om deel uit te maken van een brede coalitie over stereotypering. Je voelt je schuldig, terwijl je eigenlijk niets hebt gedaan. Je voelt je schuldig om wie je bent. Ik bracht dit issue te berde in de coalitie. “Ik voel me toch een beetje een vijand in deze groep”, zei ik met enige gene. “Zo voelen wij ons altijd” , zei een van de coalitiegenoten vol overtuiging. Het werd stil. Ze raakte een gevoelige snaar, althans bij mij. Ik heb me nog dagenlang ongemakkelijk gevoeld. Maar ik weet nu hoe stereotypering voelt. Niet fijn. Dat zouden meer mannen moeten ondergaan. Om te beginnen in het voetbal.

Het lag op mijn lippen om over voetbal te beginnen tijdens de talkshow. Met de huldiging van mijn dochter als treffend voorbeeld. In het voetbal is geen sprake van onbewuste stereotypering, maar van bewuste stereotypering. In het voetbal is het doodnormaal om vrouwen als tweederangsburgers te behandelen. Daar hebben de voetbalminnende mannen geen enkele moeite mee. Ik denk dat het tijd wordt voor een coalitie over stereotypering in het voetbal. Daar valt nog een hoop winst te boeken.

“Speelt Barca vanavond?” “Ja, kwart voor negen.” “Tegen wie?” “ El classico ”, zei Rosa met een twinkeling in haar ogen. Real Madrid tegen FC Barcelona. Ronaldo contra Messi. Je kunt Rosa geen groter plezier doen dan met el classico . Tenminste, zolang Barcelona wint en Messi scoort. “Is er ook een el classico voor vrouwen?” Rosa schudde haar hoofd. “Real Madrid is een echte mannenclub. Ze hebben geen vrouwenelftal. Trouwens, ik vind vrouwenvoetbal niet zo leuk om naar te kijken”. We schoten in de lach.