Diede de Groot: 'Dankzij mijn vrienden nooit anders gevoeld'

ROSMALEN - Ze is pas 22 jaar oud, maar rolstoeltennisster Diede de Groot heeft al bijna alles gewonnen wat er te winnen valt. Vorige maand was ze de beste op Roland Garros, waarmee ze alle vier de grandslamtitels in haar bezit heeft. Komende week verdedigt ze haar kroon op het heilige gras van Wimbledon. "Spelen op gras kost dubbel zoveel kracht. Maar dat ligt mij wel." Donderdag speelt De Groot op Wimbledon tegen landgenote Marjolein Buis.

Terwijl werklieden de tribunes van het Libema Open afbreken, slaat Diede de Groot even verderop een balletje. De beste rolstoeltennisster ter wereld bereidt zich in Rosmalen voor op Wimbledon. De organisator van het Brabantse tennistoernooi vond het geen probleem om één grasbaan nog wat langer open te houden. "Speciaal voor ons", zegt Diede. "Ze sproeien en maaien het gras en hebben een net laten hangen. Dat is echt heel fijn. In het rolstoeltennis spelen we niet zo heel veel op gras. We hebben geen voorbereidingstoernooien zoals valide spelers. Wij moeten het in die ene week op Wimbledon doen. Dus is het toch wel fijn als we hier nog wat trainingsuurtjes op gras kunnen maken. Het is een beetje primitief: er is geen wateraansluiting en er zijn geen wc’s. Maar het is voor ons heel waardevol."

Hoewel ze uitblinkt in een rolstoelsport, loopt Diede de Groot met een prothese. Haar rechterbeen is een stuk korter dan haar linkerbeen. "Daar ben ik mee geboren", vertelt ze. "Op mijn eerste verjaardag kreeg ik mijn eerste prothesebeen. Daar liep ik gelijk mee weg, dus dat ging heel erg goed. Maar als je dan wat ouder wordt, merk je wel dat je bij het sporten niet mee kan komen. En dan ga je op zoek naar een sport die wel bij je past. Ik kan wel een keer springen en een sprintje trekken, maar als het wat langer duurt houdt het voor mij op. Ik kan ongeveer tien minuten lopen en dan begint mijn heup zeer te doen en raak ik heel vermoeid."

Omdat ze kon lopen was het aanvankelijk geen logische stap om in een rolstoel te gaan zitten. Toen ze zeven was, kwam ze via een revalidatiecentrum in aanraking met rolstoeltennis. "De eerste les keek ik het nog aan vanaf de zijlijn. Maar we waren met een groepje kinderen en de anderen deden het wel. Toen ik zag hoeveel plezier ze hadden, wilde ik het ook eens proberen. Omdat ik niet gewend was aan een rolstoel, begon ik wel met een achterstand. Maar omdat ik jong was heb ik het spelenderwijs snel opgepikt."

Het spelletje bleek haar goed te liggen. Rond haar dertiende werd ze geselecteerd voor de nationale jeugdselectie. "Ik was het enige meisje en kon toch met alle jongens meekomen", herinnert ze. "Dan merk je dat het goed gaat. Ik heb eerst mijn havo afgemaakt en daarna ben ik fulltime gaan tennissen."

Diede woont in Oudewater maar werd geboren in Woerden. En dat is ook de woonplaats van twee andere grootheden in het rolstoeltennis: Esther Vergeer en Jiske Griffioen. Allebei werden ze ooit Paralympisch kampioen en waren ze nummer 1 van de wereld. "We zeggen thuis wel eens dat het aan het grondwater ligt", lacht Diede. "Maar het is toeval. Ik heb het geluk dat er in Nederland zoveel wereldtoppers zijn en dat ik er vanaf mijn zeventiende mee heb mogen trainen. Denk ook aan spelers als Marjolein Buijs en Aniek van Koot. Als je zulke goede trainingspartners hebt, leer je zoveel op trainingen dat je vanzelf meekan op dat niveau."

Inmiddels is Diede in de voetsporen getreden van haar voormalige stadgenoten. Ze voert de wereldranglijst aan en rijgt de ene titel aan de andere. "Als zevenjarige had ik nooit gedacht dat dit eruit zou komen", vertelt ze. "Esther was op dat moment dé tennisspeelster. Zij was een heel groot voorbeeld voor me, hoewel ik niet dacht dat mij dat ook zou lukken. Tegenwoordig ben ik ook ambassadrice van de Esther Vergeer Foundation. Daarmee willen we kinderen met een beperking laten sporten en bewegen. We organiseren kampen om ze te inspireren of gewoon een paar leuke dagen te bezorgen. Het is heel bijzonder om daar deel van uit te maken. Je merkt dat als die kinderen onder elkaar zijn, dat ze zelfverzekerder worden en vrolijker. Iedereen om hun heen heeft een beperking. Het is niet gek en het maakt ook niet uit dat je niet alles kunt."

Zelf heeft ze dat soort gevoelens nooit echt gehad. "Ik had en heb een grote groep vriendinnen om me heen. Zij zien me gewoon als een van hen en hebben mijn beperking nooit gek gevonden. Ik denk dat dat als kind heel belangrijk is. Mijn vrienden hebben me geholpen om met mijn beperking om te gaan. Dankzij hun heb ik me nooit anders gevoeld."

Het afgelopen jaar won Diede zowel Wimbledon, als de US Open, de Australian Open en Roland Garros. Het career grand slam, de vier grote tennistitels op rij, heeft zelfs Esther Vergeer niet. Want in haar tijd speelden de wheelers op Wimbledon geen enkelspel. Dat gebeurde pas voor het eerst in 2016. "Ze dachten dat het voor singlesop gras te zwaar was," weet Diede, die het toernooi ook in 2017 op haar naam schreef. "Maar de spelers protesteerden daartegen en met succes."

"Het klopt wel dat het veel zwaarder is. Laatst deden we een testje: ik zette met mijn rolstoel één keer aan op gras en kwam zo’n twee meter verder. Daarna deed ik het thuis op hardcourt en raakte ik met één keer aanzetten de achterkant van de zaal. Het is echt een groot verschil. Je moet op gras voor elke aanzet die je doet, dubbel zoveel kracht geven. Maar het ligt mij wel. Ik ben fysiek best wel sterk, dus dan merk je dat je het net iets langer kunt volhouden."

De enige prijs die nog op haar erelijst ontbreekt, is eremetaal op de Paralympische Spelen. Maar aan de Spelen volgend jaar in Tokio denkt Diede nog niet. "Naar mijn gevoel is het nog best ver weg. Er komen voor die tijd nog vijf grand slams aan. Daar richt ik me eerst op. Maar volgend jaar om deze tijd zal ik mijn ogen zeker op die Paralympische medaille hebben gericht."