Judoka Van ‘t End: in Tokio tweede ode aan Anton Geesink brengen

In de legendarische budohal van Tokio werd judoka Noël van ‘t End in 2019 wereldkampioen. Dat was op de plek waar Anton Geesink de sport in 1964 voor Nederland groot maakte door de olympische titel te veroveren én de Japanse favoriet te verslaan. "Dat was bijzonder", zegt Van ‘t End. Maar om helemaal in de voetsporen van Geesink te treden moet hij deze zomer nog een keer winnen in Japan.

In januari keerde Van ‘t End bij de Masters in Doha terug op de mat om het traject Tokio 2021 te vervolgen en meteen veroverde hij goud. "Op het Europees kampioenschap eerder was het minder goed gegaan, maar eerlijk gezegd vond ik dat niet zo erg. Dat was niet mijn hoofddoel, maar meer een toernooi om te kijken hoe ik er voor stond. Op de Masters wilde ik presteren."

Na wereldkampioen nu olympisch kampioen. Dat is het volgende doel, dat mogelijk de komende zomer in Tokio na een jaar uitstel kan worden verwezenlijkt. Het was tot nu slechts voor twee Nederlandse judoka’s weggelegd. Geesink en Wim Ruska. Mark Huizinga, in 2000 winnaar in Sydney van olympisch goud in de klasse (-90 kg) van Van ‘t End, veroverde nooit de wereldtitel.

Van ‘t End (29) heeft Geesink, overleden in 2010, nooit echt persoonlijk gekend. "Toen ik klein was heb ik een keer een clinic van hem gehad. Maar een biertje heb ik nooit met hem gedronken." De anekdote dat hij desondanks soms tegen Anton praat berust op waarheid. "Voor ik de mat op ga vraag ik hem wel eens om hulp. Ik ben niet gelovig. Maar misschien is er iets en kan hij mij helpen. Je weet maar nooit."

De hal van Tokio voelde voor Van ‘t End ook als legendarisch én hij voelde haast de aanwezigheid van Geesink. "Ik heb nog een poster meegenomen die daar hing en waar hij op stond. Als je in Japan in het oranje rondloopt en vertelt dat je judoka bent beginnen mensen nog steeds over Anton Geesink."

Geesink hield niet van gezeur, Van ‘t End ook niet. "Als het tegenzit moet je geen excuus verzinnen. Ik weet dat ik alles geef op de momenten dat het moet. Als het dan niet lukt kan ik daar mee leven. Ik hoef mezelf geen verwijten te maken. Dat is wel eens anders geweest. Die stap heb ik gelukkig gemaakt. Ik heb geen spijt meer na tegenslagen. Topsport is vallen en opstaan."

Na de deceptie van de Olympische Spelen van Rio de Janeiro, waar hij zijn droom wilde realiseren maar na 30 seconden naar huis kon, werd hij in 2019 de beste van de wereld. Wat volgde was een periode van ‘ups en downs’, persoonlijk en sportief. Daar zal hij, in zijn binnenkort te verschijnen boek Superman, onder meer op terugkomen.

Van ‘t End: "Je moet mentaal naar een toernooi kunnen toewerken. Bereid zijn te ‘sterven’ voor de overwinning. Ik heb geleerd dat te doen. Dat heeft deels met Rio te maken. Ik heb daar de grootste klap ooit gehad. Dat gaat me niet nog een keer gebeuren."

Het goud op het WK in Japan heeft hem rust gegeven. "Het helpt me stress om te zetten in een positieve gedachte. Het idee van: hier moet het gebeuren, anders ben ik een mislukkeling heb ik niet meer. Wat overheerst is het gevoel van hoe mooi het zou zijn als ik ga winnen."

In aanloop naar Tokio wil Van ‘t End in elk geval nog het Europees kampioenschap en/of het grote toernooi van Parijs judoën. De masters binnenkort in Tel Aviv slaat hij over. "Ik ben blij dat we in deze tijden van corona deze toptoernooien nog kunnen houden. De voorbereiding op de Spelen is anders dan die hoort te zijn, maar ik zit daar niet negatief in. Gewoon proberen er het beste van te maken."