Nageeye na zilver op marathon: voelde alsof ik aan het joggen was

Heel even dacht Abdi Nageeye zelfs aan goud op de olympische marathon in Sapporo. Hij wilde mee met Eliud Kipchoge toen de Keniaan na ruim 30 kilometer versnelde en de kopgroep verliet.

"Ik twijfelde wel degelijk, maar op dat moment had ik het net een beetje moeilijk en wachtte af of anderen het gaatje zouden dichtlopen. Toen dat niet gebeurde wist ik dat ik moest focussen op zilver of brons", vertelde de 32-jarige atleet na afloop. "Achteraf denk je, wat was er gebeurd als ik wel met Kipchoge was meegegaan. Maar ja, dat ik zilver win is al ongelooflijk. Onwerkelijk."

De laatste drie kilometer van de slijtageslag door het bloedhete Sapporo beleefde Nageeye als in een roes. "Ik voelde me nog zo goed, alsof ik aan het het joggen was. Niemand zou mij eruit sprinten. Ik wilde op 800 meter van de finish gaan, maar dacht aan Bashir Abdi. We zijn bevriend, we trainen samen en op de trainingen loopt hij altijd harder dan ik. Hij had kramp, maar ik bleef omkijken en hem aanmoedigen. Ik wilde dat hij ook een medaille won."

Dat was niet makkelijk, want de Keniaan Lawrence Cherono liep ook nog mee voor de medailles. "Een wereldtopper hè. Winnaar van de marathons van Chicago en Boston. Die loop je er niet even uit. Maar ik kon Bashir naast me trekken. Super dat hij het brons haalde."

De 32-jarige Nageeye liep al heel wat marathons en vaak goed. Hij eindigde in 2019 als vierde in de marathon van Rotterdam en scherpte zijn Nederlands record aan tot 2.06,17. In de olympische marathon van Rio de Janeiro in 2016 werd hij elfde, maar de grote uitschieter zat er maar niet bij.

"Er waren best veel mensen die niet in mij geloofden en mijn aanpak verkeerd vonden. Ik liet het ook vaak liggen in wedstrijden, was niet consistent genoeg. Maar ik wist dat het erin zat. Ik weet bijvoorbeeld 100 procent zeker dat ik in 2018 de marathon van Boston had gewonnen als mijn hamstring niet was gescheurd. Maar ja, dat kun je wel zeggen, maar wie gelooft het?"

Hij bleef echter altijd overtuigd van zijn keuzes. "Ik heb als een nomade geleefd, pakte mijn koffers en ging trainen op de plek waarvan ik dacht dat het me verder zou helpen: in Kenia, Ethiopië, Amerika, Frankrijk. Drie jaar lang trainde ik mee in de groep van Kipchoge. De allerzwaarste trainingen kon ik bijblijven. Dat sterkte mij in de overtuiging dat ik het kon en ik ben heel blij dat ik het eindelijk heb laten zien. Nu sta ik op het podium met Eliud, de beste marathonloper aller tijden en een vriend van me. Ik kan het nog niet geloven."