Nederlandse rensters berusten in nederlaag

Een beetje beteuterd stonden Anna van der Breggen en Annemiek van Vleuten bij de WK wielrennen in Yorkshire op het podium. Tussen de rillende Nederlandse rensters in stond de nieuwe wereldkampioen tijdrijden, Chloé Dygert. De pas 22-jarige Amerikaanse had over ruim 30 kilometer van Ripon naar Harrogate verpletterend uitgehaald. "Het voelt dubbel", zei Van der Breggen. "Het was mijn beste tijdrit van het seizoen." Des te pijnlijker misschien het verschil: 1 minuut en 32 seconden.

Waar Van der Breggen met haar eigen optreden goed kon leven, was Van Vleuten - derde op 1.52 - teleurgesteld in zichzelf. "Dit was een echte offday", zei ze. Dat had ze gevoeld en dat bleek uit de wattages die ze had weggetrapt. "Dat leek nergens naar. Ik heb zelden zo'n slecht gevoel gehad in een tijdrit."

Dat ze bij het eerste tussenpunt had moeten toegeven was ingecalculeerd. "Al wist ik niet hoeveel ik achter lag. Ik rekende er op dat zij op de vlakke aanloop sneller was. Maar vervolgens had ik het niet op de klimmetjes. Dat verbaasde me."

Van der Breggen had in ieder geval nog de bevestiging gekregen dat het met de vorm wel goed zit, vier dagen voordat ze haar titel in de wegrace verdedigt. "Ik heb ook geen last gehad van de omstandigheden." Nadat de beloften hun tijdrit hadden gereden - ontsierd door tal van uitglijders op door de regen ondergelopen wegen - dreigde de vrouwenrace te worden verplaatst naar woensdag. "Ik heb me er niet door van de wijs laten brengen, wat dat betreft ben ik best wel flexibel."

Maar in het Nederlandse kamp regeerde ongeloof. "Dit is extreem", zei Lucinda Brand, achtste op meer dan 3 minuten. "We wisten wel dat ze bestaat en weten nu ook dat we voorlopig nog niet van haar af zijn." Bondscoach Loes Gunnewijk had onderweg de tijdverschillen maar in het midden gelaten. "Toen we halverwege het verschil met Anna hoorden dacht ik nog: ik hoop dat het niet klopt. Maar toen Annemiek er ook ver vandaan bleef wisten we wel beter."

"Ze heeft ons verbaasd en terecht gewonnen", vond Van der Breggen. "We zullen met haar moeten dealen." En Van Vleuten hield de moed erin: "Als je zo verliest moet je blij zijn dat je een slechte dag had en geen superdag."