Oververhitte Hassan had nog de 'power' voor een eindsprint

Nog nooit was Sifan Hassan zo diep gegaan tijdens een hardloopwedstrijd. De 28-jarige atlete kreeg duizelingen na de finish en dacht tijdens de race dat ze onder de hitte zou bezwijken. Desondanks won ze de finale van de 10.000 meter en veroverde ze haar tweede gouden medaille op de Olympische Spelen van Tokio. "Nu ben ik zo blij. Ik ben klaar, ik ben moe en ik wil slapen."

Het waren haar eerste woorden na de finish. De Nederlandse atlete presteerde iets unieks. Als eerste vrouw ooit liep ze de afstanden 1500, 5000 en 10.000 meter op een kampioenschap en ze voltooide die trilogie ook nog eens met drie medailles: goud op de 5000, brons op de 1500 en goud op de 10.000.

Met die bronzen was ze aanvankelijk niet blij. "Maar ik had hem nodig. Als ik goud had gewonnen, had ik het denk ik niet kunnen afmaken. Mijn lichaam was moe, maar mijn geest niet. Soms geeft verliezen energie. Ik had brons nodig om vandaag alles te kunnen geven om goud te winnen op de 10.000 meter. In die laatste 400 meter wist ik niet eens meer waar ik liep, zo raar voelde ik me. Hebben ze de finishlijn verlegd?, dacht ik. Ik was oververhit, maar toch kwam op 50 meter van de finish nog die eindsprint. Toen bleek ik toch nog power in me te hebben."

Uiteraard moest Hassan na haar unieke trilogie alle televisiestations langs om haar verhaal te doen. De Britse BBC noemde haar zelfs 'The Greatest', premier Rutte kwam tussendoor ook nog aan de telefoon om zijn felicitaties over te brengen. "Ik ben een mens hoor. Ik heb mijn hart gevolgd en ik ben van mening dat de mensen meer kunnen dan ze denken. Ik heb wel iets bijzonders gedaan, dat snap ik wel. Normaal duurt het 12 jaar om zoveel medailles te winnen. Ik doe het op één Olympische Spelen."

Die blijdschap was ook zo groot omdat ze eigenlijk het hele toernooi stress en vermoeidheid voelde. "Voor de series van de 5000 meter verrekte ik bij het inlopen een spiertje in mijn bovenbeen. Ik liep die race met pijn. Ik heb dat wel voor mezelf gehouden, maar ik was daarna heel erg gestrest. Ik kon deze week ook niet slapen. Toch wilde ik de missie doorzetten en nu ben ik zo blij en dankbaar. Ik kon op het podium bij de ceremonie ook alleen maar denken; het is klaar, ik heb het gedaan, nu kan ik slapen."