Van Vleuten verovert opnieuw wereldtitel met een verhaal

Annemiek van Vleuten realiseerde zich zaterdag amper dat ze voor de tweede keer wereldkampioen was geworden. "Ik wacht op het moment dat iemand zegt dat het niet waar is", sprak ze kort nadat ze in het Australische Wollongong als eerste de finish was gepasseerd. Ze had de koers nota bene gereden met een breukje in de elleboog, opgelopen bij een val woensdag in de gemengde ploegentijdrit.

Drie jaar geleden werd Van Vleuten (39) in Yorkshire al wereldkampioen na een solo van meer dan 100 kilometer. "Het zijn allebei titels met een mooi verhaal", concludeerde ze na een wedstrijd die ze voornamelijk in dienst van Marianne Vos had gereden.

Van Vleuten had grootse plannen gehad. "Ik had een Yorkshire 2.0 in gedachten, maar na die val kon ik dat vergeten. Ik heb vrijwel de hele wedstrijd in dienst van Marianne gereden. Pas toen ik zag dat ze niet meer terug kon komen vooraan werd het anders." Van Vleuten kwam in een groep van acht in de laatste kilometer terug bij een kopgroep van vijf en snelde er meteen langs. "Het was mijn enige kans, met die elleboog kon ik niet sprinten. Maar ik rekende er steeds op dat ze me nog zouden inhalen."

Ze had pijn gehad. "Ik moest alles zittend doen, op die klim explodeerden mijn benen steeds." In haar laatste jaar als wielrenster - Van Vleuten kondigde eerder al aan dat ze eind 2023 stopt - mag ze nogmaals in de regenboogtrui rijden. "Ongelooflijk, hier had ik na die val niet meer op gerekend. Het wordt bijzonder. De vorige keer droeg ik de regenboogtrui in het coronajaar. Nu zal er weer publiek zijn bij de koersen."

Van Vleuten had dit jaar al de Giro Donne, de Tour de France Femmes en de Vuelta voor vrouwen gewonnen. Ze was, tot woensdag, de topfavoriet om in Wollongong de wereldtitel te veroveren. Maar de val had alles veranderd. "De afgelopen dagen werd ik wakker met het gevoel: wat een nachtmerrie is dit WK. Ik had tegen vrienden en familie gezegd dat ze niet moesten opstaan voor deze koers. Hopelijk hebben zij niet geluisterd en tóch hun wekker gezet."

Ze hoopte opnieuw mensen te hebben geïnspireerd. "Je kunt zelfs wereldkampioen worden met een gebroken elleboog", lachte ze. "Wonderen kunnen toch gebeuren, al heb ik er zelf nog altijd moeite mee om dit te geloven."