Tijdens haar werk als gezinsvoogd voor Bureau Jeugdzorg Utrecht merkte Helen Bousché dat ze affiniteit had met ouders in vechtscheiding. Aan haar de taak om zorg te dragen dat de kinderen die onder toezicht stonden van Bureau Jeugdzorg niet langer opgroeiden in een voor hen schadelijke omgeving. De rol als mediator ligt haar goed en inmiddels werkt ze als scheidingsbemiddelaar voor franchiseorganisatie Zorgeloosch Scheiden, een landelijke organisatie die mensen van A tot Z bijstaat tijdens een scheiding.
Een kind dat opgroeit met vechtscheidende ouders heeft dezelfde gevolgen als kindermishandeling, aldus Helen. “Waar ouders denken in het belang van hun kind te handelen, zien zij niet in hoe schadelijk het vechten over de rug van het kind is voor hun eigen kind.” Middels mediation lukt het Helen om de ouders op een neutrale manier te begeleiden. Ze streeft ernaar om de kinderen te helpen zodat zij niet langer geconfronteerd worden met vechtscheidende ouders.
Ze begeleidt ouders in een periode van spanning, stress en emoties en middels mediation ontstaat er ruimte voor de ouders doordat zij elkaar beter begrijpen. Helen betrekt ook de kinderen gedurende een mediation traject, zodat ouders een terugkoppeling krijgen van hun eigen kind en goed weten wat het belang van het kind is voordat zij afspraken definitief vastleggen in het ouderschapsplan.
Het kind een stem geven
“Ik heb een methode ontwikkeld, Care4children in divorce, vanuit mijn eigen praktijk Care4divorce waarbij je als professional met het kind in gesprek gaat. Met deze methode ga je als professional met kinderen in gesprek over hoe zij de scheiding ervaren, wat hun zorgen zijn en wat ze nodig hebben van hun ouders, waardoor het kind een stem krijgt en de ouders beter begrijpen wat echt in het belang van hun kind is doordat het kind zijn/haar belang zelf kan en mag verwoorden.”
Twee jaar geleden is Helen vanuit de Zorgeloosch Foundation een campagne gestart, Leerkrachten met een rugzakje, waarmee ze landelijk scholen preventieve hulp aanbieden en tools aanreiken, zodat leerkrachten weten hoe ze in gesprek kunnen gaan met kinderen van gescheiden ouders. Ook hierin komt de methode Care4 Children in divorce weer terug. “Leerkrachten zijn vaak een eerste aanspreekpunt voor kinderen. Daarbij ondersteunen we scholen in het behouden van een neutrale rol. Dat is niet altijd makkelijk als ouders in scheiding liggen.”
Waarom sta je in de ochtend op?
“Mijn werk is mijn passie. Ik werk ook geen veertig uur per week, maar soms wel tachtig. Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders en heb ervaren hoe het is als ouders niet op een fijne manier uit elkaar gaan. Ik heb veel kinderen gezien die echt lijden onder de strijd tussen hun ouders. Het geeft me voldoening als het me lukt als ouders op een respectvolle manier de deur uitgaan. Ik sta ook op voor de kindergesprekken, waarin kinderen kunnen aangeven wat hun zorgen en wensen zijn. De hulpverlener in mij geeft mij voldoening en is een reden voor mij om op te staan.”
Wat houd je momenteel bezig?
“Ik ben onlangs verhuisd naar een woonboerderij op de Veluwe. We hebben nu paardjes aan huis. Aankomend weekend organiseer ik een eerste moeder-dochter ponykamp. Ik verwacht acht moeders en twaalf dochters. Ik ben druk bezig met alle voorbereidingen hiervoor en ik merk dat ik hier enorm veel energie van krijg omdat ik naast mijn zware baan het heerlijk vind om totaal met iets anders bezig te zijn, namelijk mijn passie van de paarden met de kinderen te delen.”
Hoe zorg je goed voor jezelf als zelfstandig ondernemer?
“Ik ben zo’n zeven jaar zelfstandig ondernemer geweest voordat ik voor de franchise Zorgeloosch Scheiden ging werken. Dat was een eenzame periode. Gezien de complexiteit van mijn vak is het fijn om mediators om mij heen te hebben waar ik op terug kan vallen als er bepaalde expertise ontbreekt. Middels de franchiseorganisatie heb ik de back up van een afdeling Legal en de kennis van de andere mediators waar ik beroep op kan doen. Intervisie is voor mij erg belangrijk. Balans tussen werk en vrije tijd is in het verleden weleens een valkuil geweest. Het werk is nooit af. Waar ik voorheen dag, avond en nacht aan het werk kon zijn ben ik nu in ieder geval de weekenden vrij. Ik geniet dan van mijn vrije leven op de woonboerderij samen met mijn gezin en de dieren om ons heen.”
Wat deed je als kind graag?
“Ik was als kind al ondernemend en vond het leuk om dingen te organiseren. Kinderfeestjes voor mijn broertje en zusje, surpriseparty voor mijn moeder, klusjes in huis fixen. Op mijn twaalfde kreeg ik een eigen paard. De dagelijkse verzorging nam ik uiterst serieus. Vanaf mijn twaalfde had ik naast de verzorging van mijn paard en mijn schoolwerk ook al een bijbaantje (krantenwijk lopen) voor vijf dagen in de week. Dit was nodig om een bijdrage te leveren in de kosten van onderhoud voor mijn paard.”
Wat doe je elke ochtend als vast ritueel?
“Mijn kinderen wakker maken, schooltassen inpakken en zorgen dat ze alle vier aangekleed zijn en naar school gaan. De jongste is twee, die wordt vaak opgevangen door mijn moeder. Zij woont bij ons op het erf, we zijn mantelzorger voor haar. Als ze kan helpt ze in de zorg van de kinderen. Dit geeft haar voldoening omdat zij eerder moest stoppen met haar werk vanwege gezondheidsproblemen. Zo helpen wij elkaar. Nadat de kinderen naar school zijn gebracht verzorg ik alle dieren en dan begint mijn werkdag om negen uur.”
Waarvoor bellen mensen jou op?
“Mensen bellen vooral om gezellig bij te kletsen en een update te geven over hoe het met hen gaat.”
Wat waardeer je aan jezelf?
“Mijn enthousiasme, doorzettingsvermogen en flexibiliteit. Dat heeft me heel ver gebracht in mijn leven. Ik ben trots op mijn eigen praktijk in Soest en ik waardeer dat we met het hele gezin vanuit de Randstad naar de Veluwe zijn verhuisd. Dat hebben we toch maar even gedaan.”
Je mag een mentor uitkiezen. Wie zou dat zijn en waarom?
“Mijn man en mijn moeder. Die zijn beide heel rustig en zorgen ervoor dat ik niet ga vliegen en op aarde blijf. Ik kan soms met zoveel enthousiasme ergens voor gaan, dat het niet altijd weloverwogen is. Ze hebben me altijd gesteund in mijn ups en downs. Zij zijn de twee meest dierbare mensen in mijn leven.”
Stel, vanavond is je laatste avondmaal. Wat zou je willen eten, met wie en wat zou je tegen alle aanwezigen willen zeggen?
“Een patatje pinda! Nee, ik weet het niet zo goed, ik houd van Indisch eten als mijn man het zelf gemaakt heeft. Ik zou dan willen eten met mijn gezin, mijn ouders, stiefmoeder, broertje, zusje en twee stiefzussen, uiteraard met aanhang. Eigenlijk alle mensen waar ik de feestdagen ook mee doorbreng. Ik zou willen zeggen dat ik dankbaar ben voor wat het leven mij gebracht heeft en dat ik hoop dat ik iets heb kunnen brengen.”