Rond zijn twaalfde begon Victor van Rossum (23) steeds meer te gamen; niet alleen als vrijetijdsbesteding, maar ook als vlucht uit de realiteit. Hij werd gepest, had geen vrienden en dacht regelmatig aan zelfmoord. Toen hij negentien was, studeerde hij niet, had hij geen werk en gamede hij dertien uur per dag. “Ik voelde me veiliger in de online wereld dan in de echte wereld.”
Deze week heeft de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) gameverslaving als officiële verslaving erkent. Daar is Victor, ex-gameverslaafde, super blij mee. “Ik zit al drie jaar in herstel en toen was gameverslaving nog vrij onbekend. Dit is een mooie start.”
Victor wilde niet meer leven
Victor is op de lagere school fysiek en verbaal veel gepest. “Ik hoopte dat het in de brugklas anders zou zijn. Op de eerste dag werd ik echter meteen voor brilsmurf uitgescholden.” Victor voelde zich niet geaccepteerd en wilde niet meer leven. Hij kreeg hiervoor hulp, maar begon zich terug te trekken uit het leven.
Victor ging geleidelijk aan steeds meer gamen, want in de virtuele wereld voelde hij zich wél geaccepteerd. “Na school kroop ik zo snel mogelijk achter mijn Xbox, later mijn pc. Ik kwam alleen beneden om te eten en ging dan tot een uur ’s nachts door met gamen. Ik had veel vrienden online, omdat ik goed was in het gamen.”
“Ik leefde volledig in een isolement”
Zijn gamegedrag zag er in het begin nog onschuldig uit, totdat Victor verantwoordelijkheden uit de weg ging. “Ik wilde alleen nog maar thuis blijven om te gamen. Ik heb mijn middelbare school afgemaakt, maar het eerste jaar van mijn opleiding heb ik niet gehaald. Ik leefde volledig in een isolement, kreeg weinig daglicht, at ongezond en onregelmatig en had vaak buikpijn. Als ik ’s avonds ging slapen, kwam het verdriet naar boven.”
Rond zijn negentiende kwamen de suïcidale gedachtes sterker terug en begon zijn moeder aan de bel te trekken. “Ze zei: ‘Of je gaat naar een kliniek, of je gaat het huis uit’.” Een week later stonden er mensen van het televisieprogramma ‘Verslaafd’ voor de deur. “Mijn ouders hebben voor deze interventie gezorgd, omdat ze niet meer wisten wat ze moesten doen. Ik ben toen tien weken behandeld in een verslavingskliniek.”
Deze interventie vond plaats op 26 mei 2015 en sindsdien gaat het stukken beter met Victor. “Ik voelde me herboren toen ik uit de kliniek kwam. Ik ben nu bijna drie jaar clean, net afgestudeerd en ik voel me gelukkig. Ik wil graag verslavingsdeskundige worden, zodat ik andere jongeren kan helpen.”
Voor Victor is gamen hetzelfde als alcohol en drugs. Het zijn allemaal verslavingen. “Gamen is sociaal geaccepteerd, laagdrempelig en makkelijk verkrijgbaar, zeker als je jong bent. Niemand had door dat ik verslaafd was, omdat je het prima kunt verbergen. Het is belangrijk dat jongeren hun motieven checken. Waarom game je? Praat over je problemen en houd het niet voor je. Ik heb geleerd dat het tonen van verdriet niet zwak is, maar juist heel sterk.”
Lees ook: