Jarenlang heeft Charlotte Labee een leven met veel stress, te veel werken, weinig tot geen ontspanning en slecht eten geleefd. Een 80-urige werkweek was standaard. Toen ze zes jaar geleden een eigen kledingbedrijf startte, groeide dat zo enorm snel, dat het harde werken alleen maar toe nam. Haar bedrijf en anderen waren altijd belangrijker, zelfs belangrijker dan haar eigen gezondheid. Ze kreeg baarmoederhalskanker, maar zelfs daar nam ze niet de ruimte voor. Ze moest er voor iedereen zijn.
Het was rond de tijd dat ze zwanger wilde worden, wat niet lukte. “Ik ben zes keer naar de huisarts geweest, omdat ik voelde dat er iets mis was. Mijn gevoel zei: het is niet oké.” Na een bezoek aan de gynaecoloog bleek ze baarmoederhalskanker te hebben. “Ik kreeg op woensdagmiddag een telefoontje met ‘het is niet goed’ en op vrijdag werd ik geopereerd. Toen dacht ik wel: dit is serieus, maar nog steeds gedroeg ik me alsof het over iemand anders ging.”
Ze moest uiteindelijk twee keer geopereerd worden. “Na twee dagen zat ik weer op kantoor. Mijn collega’s zeiden “dit is niet normaal. Je moet wel stilstaan en herstellen”. Maar die tijd nam ik niet. Ik ben uiteindelijk wel hersteld en ook zwanger geworden. We hebben een huis laten bouwen en toen we er net twee maanden woonden, is het tot de grond toe afgebrand. We waren net één dag met vakantie op Ibiza. We hadden anderhalf jaar gebouwd aan ons huis. Het was al heftig om net ouders te worden, maar om dan opeens geen thuisbasis te hebben. Ik bevroor en ging in de overlevingsmodus.”
Ruimte voor haar verdriet en vermoeidheid nam ze niet. Charlotte’s eigen emoties kwamen op de laatste plek. “Ik kwam in een neerwaartse spiraal terecht. Mijn bedrijf is 2, 5 jaar geleden failliet gegaan, ons kind sliep slecht en ik stortte in. Ik had het idee dat ik gefaald had en niet goed genoeg was. Toen mijn bedrijf verdween, verdween ikzelf. Bizar eigenlijk, maar dat gebeurt bij veel mensen. Ik ben naar Ibiza gegaan voor de rust, maar mijn gezondheid ging snel achteruit. Ik ben met verlammingsverschijnselen naar een ziekenhuis gegaan. Na meerdere scans bleek dat mijn hoofdzenuw in mijn nervus vagus op vier plekken chronisch was beschadigd. Als ik zo door zou gaan, aldus de arts, zou ik over twee maanden in een rolstoel belanden.”
Charlotte wist dat ze anders moest gaan leven en is zich gaan verdiepen in het fenomeen stress. Ze is naar een coach gegaan, is andere levensstijlkeuzes gaan maken, heeft opleidingen gevolgd en werd zich ervan bewust hoe je je eigen hersenen kunt resetten. “Dat vond ik zo gaaf. Je kan dus zelf je hersenen in balans krijgen. Ik ben me verder gaan verdiepen in beweging en voeding, heb een orthomoleculaire opleiding gedaan en heb uiteindelijk mijn eigen methode ontwikkeld, het Golden Growth model: in zes stappen in zestig dagen naar een andere mindset. Ik ben inmiddels brain balance expert en heb een online academy.”
Hoe is het nu met je?
“Het gaat heel goed en ik voel me super gelukkig en in balans. Soms is het heel druk, maar nu weet ik hoe ik ruimte voor mezelf kan maken. Dat is echt een cadeau, want dat heb ik nooit gekund. Mijn boek Brain Balance is bijna klaar, dat komt in september uit. Ik geef drie a vier lezingen per week, onder andere bij bedrijven, waar veel mensen kampen met stress. Mijn boodschap: ga preventief met jezelf aan de slag. Als ik had geweten wat ik nu weet, was ik niet in een burn-out terecht gekomen. Er is een tsunami aan mensen met mentale problemen. Ons brein is zwaar beschadigd door de tijd waarin we leven.”
Waar word je gelukkig van?
“De kleine dingen waar ik vroeger niet alert op was, daar word ik nu gelukkig van; mijn kind, buiten in de tuin spelen, dat vond ik vroeger zonde van mijn tijd. Maar ook als ik een gevulde zaal heb met mensen die dankbaar zijn voor de tips die ik deel. Er is niets mooiers dan iets voor andere mensen te kunnen doen.”
Wijze les
“Dat je mag genieten van de kleine dingen in het leven en dat je jezelf niet hoeft te bewijzen. Bewijsdrang zat er bij mij van jongs af aan in, maar dat is niet nodig. Gewoon zijn wie je bent en jezelf accepteren, daar gaat het om.”
Wat waardeer je aan jezelf?
“Ik ben heel trots dat ik zo ver ben gekomen en dat ik zoiets moois de wereld in mag brengen. Zo voelt het, dat ik iets bijzonders mag doen. Het is leuk om jurkjes te ontwerpen, maar het gaf mij geen voldoening. Hoe ik mijn leven nu inricht, dat gun ik andere mensen ook. Ik weet dat niet makkelijk is om je levensstijl aan te pakken. Ik heb dat rigoureus gedaan maar met kleine stappen zodat je hersenen de verandering aan kunnen en als ik dat kan, kan iedereen dat.”
Waarom sta jij in de ochtend op?
“Om te genieten van mijn gezin en om mensen te inspireren om op een andere manier in het leven te staan.”
Wat wil je nog bijdragen aan de wereld?
“Ik hoop dat ik nog zestig jaar heb te gaan en dat meer mensen kennis over zichzelf krijgen. Wat werkelijk essentieel is in het leven leren we niet op school. Dat zie ik als mijn roeping. We leren niet op school hoe je met stress en onzekerheid omgaat en wat voeding doet met je hersenen. Mensen kampen met zoveel problemen, dat is niet op te lossen met een rekensom.”
Lees ook: