Het onderwerp wat bij bovenstaande uitspraak hoort, hebben velen van ons op diverse manieren al voorbij horen komen. Het wel of niet krijgen van kinderen. De laatste tijd zie en hoor ik veel meer over dit onderwerp. Wellicht omdat ik zelf op een leeftijd ben (36) waarop de maatschappij van je verwacht dat er kinderen zouden zijn. En als die er dan niet zijn, zoals in mijn geval, hoe komt dat dan? Zo mis je toch de boot? Terwijl ik deze column schrijf, zijn er weer honderden gezonde eicellen verdampt. De tijd dringt, zo zeggen ze toch?
Het is beladen, ingewikkeld en soms ook rechtuit ongepast, de mate waarin mensen te pas en te onpas vragen stellen over een eventuele kinderwens. De vraag an sich stoort mij niet. Maar het is die diepere laag die eronder zit. Dat er maar vanuit wordt gegaan dat iedere vrouw broedse neigingen heeft en kinderen wil hebben. In die vraag zit een aanname, een vooroordeel en een maatschappelijk probleem. Het zijn diepgewortelde hardnekkige ideeën over hoe een toekomst en/of gezinsleven er voor mannen en vrouwen uit zou moeten zien. Want het enige doel van een vrouw is om meerdere gezellige kinderen op de wereld te zetten en ervoor te zorgen dat de bevolkingscijfers niet teruglopen.
Dat is hoe er helaas tegenwoordig nog door menigeen wordt gedacht over de positie van de vrouw. Leuk die carrière en eventueel naar de top willen, maar in onze vooroordelen schuilt nog steeds die verwachting. In de jaren 50/60/70 kwam de dominee langs om te vragen: “wordt het niet eens tijd voor trippelende kindervoetjes die door het huis rennen?”
Door de rol van de kerk die sterk is afgenomen hoeven we geen dominee meer langs de deur te verwachten of zondagochtend bij het gebed. Nee, nu kan je direct vanaf je telefoon via social media worden geattendeerd op de komst van kinderen in vele gezinnen. En die like of felicitatie die je geeft resulteert automatisch in een ‘ja, het zou ook echt wat voor jullie zijn hoor’ of ‘dat leven wat jullie leiden dat heb je op een gegeven moment toch ook wel gezien’.
Op de een of andere manier moeten mensen die geen kinderen hebben zich altijd maar verdedigen en verantwoorden. Als ondernemer hoor ik regelmatig dat ik een workaholic ben en dat ik toch goed moet nadenken over het feit dat ik nog geen kinderen heb. Want ja, je krijgt er zoveel voor terug he. Begrijp me niet verkeerd, ik ben gek op kinderen en zij ook op mij. Ik ben de tofste tante die je kan hebben. Maar ik geniet ook van een leven zonder die schattige wezens. En daarom hoeft ook niet elke keer die vraag aan iedere vrouw te worden gesteld.
Want waarom de draaien we de rollen niet eens om? Even aan Sonja en Sander vragen waarom ze zo nodig een tweede kind op de wereld willen zetten. Dat eerste kind gedraagt zich al strontvervelend. Niemand zit te wachten op een tweede. Je snapt dat dit niet goed zou vallen. Dus waarom doen we iets soortgelijks bij mensen die kinderloos zijn?
En dan ook nog die term ‘kinderloos’, het heeft een negatieve toon. Waarom niet ‘kindervrij’ of iets anders? Bij kinderloos wil je direct iemand tissues aanbieden omdat je bang bent dat iemand in huilen gaat uitbarsten. De terminologie maakt het soms al ingewikkeld om luchtig over dit onderwerpen te praten.
Laten we elkaar niet meer in hokjes stoppen en er maar vanuit gaan dat het zo moet zijn. In feite weten we over dit soort onderwerpen weet je vrij weinig als het over mensen hun persoonlijke situaties gaat. Mensen schreeuwen het niet van de daken als ze al jaren bezig zijn, als de man onvruchtbaar is of als je misschien al drie miskramen hebt gehad.
We weten het antwoord op bovenstaand niet en ook het er maar vanuit gaan dat iedereen hetzelfde wenst, is niet meer van deze tijd. Laten we elkaar vooral in elkaars waarde laten en niet meer voor elkaar iets willen invullen. Het ouderschap is voor iedereen een keuze. Soms lukt het wel en soms kiezen er mensen niet voor. Als we vanuit respect elkaar benaderen over dit onderwerp, dan hoeft het ook niet zo ingewikkeld te zijn.