“Hoorde je die muziek tijdens jullie wedstrijd?” “Nee, niets van gehoord. Hoezo?” “Dus jij hoorde ‘Heb je even voor mij’ van Frans Bauer niet over het voetbalveld schallen? En ook, ‘Zijn het je ogen of is het je stem’, niet van Koos Alberts?” “Gelukkig niet”, lachte Rosa. “Ik anders wel. Vreselijk”.
Ik heb me al vaker verbaasd over de enigszins carnavaleske muzieksmaak van voetbalminnend Nederland. Het lijkt permanent feest bij de lokale voetbalclubs, inclusief meters bier. Best apart voor een sportclub. Maar goed, daar gaat het niet om. Over smaak valt niet te twisten.
Het gaat mij om de vanzelfsprekendheid waarmee de volumeknop op tien gaat als het rust is bij de heren, terwijl de dames op het naastgelegen veld nog volop aan het strijden zijn. Storend. Maar ik denk niet dat het met opzet gebeurt. Dat kan ik me niet voorstellen. Maar dat is misschien ook wel het probleem. De vanzelfsprekendheid dat vrouwen er niet toe doen op het voetbalveld.
Natuurlijk, als de Oranje Leeuwinnen spelen is het even anders. Dan staan de dames in de spotlights. Zeker als het elftal in de finale staat, zoals afgelopen zomer tijdens het WK in Frankrijk. Elke wedstrijd kreeg de aandacht die het verdiende. Inclusief professionele voor- en nabespreking. En wellicht heeft u dan ook de tranen gezien op het gezicht van oud-international Daphne Koster. “Ik weet als geen ander van hoe ver we komen.” stotterde ze. Haar woorden duiden perfect het gevoel wat veel vrouwen op het voetbalveld voelen. We komen van ver.
Nu is de achterstelling van vrouwen niet alleen op het voetbalveld een issue. Ook in de Nederlandse bestuurskamers is het aantal vrouwen nog bedroevend laag. 8,5 procent om precies te zijn. “Geen cijfers om vrolijk van te worden”, was de reactie van Minister van Engelshoven. “Ik heb er een heel hard hoofd in dat het vanzelf goed komt. Ik denk dat er een pakket maatregelen nodig is”. En ze werd daarin gesteund door de Sociaal-Economische Raad. De doorstroming van vrouwen naar de top gaat te traag en stevige maatregelen zijn nodig, was de wijze mening van de Raad. Er moet een vrouwenquotum komen, was hun advies. De raden van bestuur moeten voor 30 procent (en op termijn 50 procent) uit vrouwen gaan bestaan.
Ik bedacht me, zou het geen goed idee zijn als de Sociaal-Economische Raad zich eens buigt over het voetbal. En hoe het daar zit met de doorstroming van vrouwen in het voetbal. Want je kunt je wel focussen op de bestuurskamers, maar de feitelijke ongelijke behandeling van vrouwen zit veel dieper in de haarvaten van de samenleving. Bijvoorbeeld op het voetbalveld.
Misschien is het zelfs aardig, al dan niet tijdelijk, om wettelijk een quotum af te dwingen op het voetbalveld, zodat de heren verplicht worden om samen met de dames te voetballen. Net als dat een bedrijf moet worden bestuurd door de samenwerking van mannen en vrouwen. Dus een voetbalteam dat voor minimaal 30 procent of misschien zelfs 50 procent uit vrouwen bestaat. Dat klinkt gek. Maar in korfbal spelen ze ook met gemengde teams. En toen ik nog actief tenniste, had ik een vrouwelijk tennismaatje waarmee ik de gemengd dubbel speelde. Dus waarom geen gemengd voetbal? Het is misschien wel de manier om de vanzelfsprekende ongelijkheid in het voetbal eens goed aan te pakken. Soms is er een pakket maatregelen nodig, om met de woorden van de Minister te spreken.
“Wat zou je vinden van gemengde teams van mannen en vrouwen?” Rosa keek me meewarig aan. “Wat praat jij voor een onzin?” “Nou, ik dacht misschien is het goed dat vrouwen en mannen samen een team vormen. Dan is het zo afgelopen met de ongelijke behandeling van vrouwen”. Rosa keek naar buiten. “En jij denkt dat die jongens ons een bal aanspelen?” “Waarom niet?” “Nou, dat doen ze dus gewoon niet. Dat weet je toch wel. Toen ik vroeger in een jongensteam speelde kreeg ik nauwelijks de bal. Nee, laten we daar alsjeblieft niet aan beginnen.” “Dus geen quotum voor vrouwen?“ “Nee, ik wil graag lekker voetballen”.
Lees ook: