Belangstelling voor DNA-onderzoek Watersnoodramp verrassend groot

De belangstelling voor het laten doen van DNA-onderzoek om nog onbekende slachtoffers van de Watersnoodramp van 1953 mogelijk op naam te brengen, is verrassend groot. De politie Zeeland-West-Brabant heeft al "tientallen reacties" binnengekregen, terwijl daar niet op was gerekend, zegt woordvoerder Alwin Don. Eerdere oproepen voor het laten afnemen van DNA leverden namelijk maar een enkele reactie op. "Misschien omdat directe nabestaanden nu zelf ook al op leeftijd zijn en het mogelijk een laatste kans is", denkt hij.

De politie deed eerder deze maand in een podcast van de regionale krant PZC een oproep om genetisch materiaal af te staan. Don: "Dat was eigenlijk in een bijzin, het was niet onze bedoeling dat het zo groot zou worden. Want het zorgt voor heel veel werk dat naast de actuele politietaken gedaan moet worden. Het zal daarom ook nog wel een tijd gaan duren voor we mogelijk resultaten hebben."

Bij de Watersnoodramp kwamen 1863 mensen om het leven. 105 mensen staan nog steeds genoteerd als vermist. Tientallen slachtoffers zijn destijds naamloos begraven, omdat ze niet geïdentificeerd konden worden. In 2013 hebben het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) en de politie al op een aantal plekken naamloze doden opgegraven om DNA af te nemen. Toen, en enkele jaren later opnieuw, is gevraagd om DNA-materiaal van mensen die nog steeds iemand missen. Maar daar kwamen niet heel veel reacties op. Het project loopt echter nog steeds.

"We kunnen alleen wat met materiaal van kinderen of kleinkinderen van slachtoffers. Minder nauwe familieleden laten we weten dat we helaas niks voor ze kunnen doen", zegt Don. "Met directe afstammelingen gaan we eerst praten. Als blijkt dat het zinvol is, neemt onze forensische dienst DNA af dat door het NFI zal worden onderzocht. Het zou heel waardevol zijn als in elk geval een aantal anonieme slachtoffers zo een identiteit krijgt."

Don wil niet zeggen hoeveel reacties er tot nu toe precies zijn binnengekomen, omdat hij het onverwachte succes niet verder wil aanwakkeren. "We horen wel dat mensen erover praten. We merken ook dat jonge generaties het belangrijk vinden. Direct na de watersnood werd er in het rampgebied niet veel gepraat over wat er was gebeurd. Sommige ouderen vertellen nu pas voor het eerst wat ze toen hebben meegemaakt. En die mensen zijn nu zelf al minimaal in de zeventig."