Een afwijkende kleur in een deel van het gezicht, een missende tepel, een litteken, of het niet meer kunnen sluiten van de mond, het weghalen van een tumor laat vaak grote sporen achter. Medisch tatoeëerder Brigitte Drost zorgt ervoor dat mensen die hiermee te maken hebben weer in de spiegel durven te kijken: “Dat uiterlijk niet belangrijk is, is in deze maatschappij onzin.”
Dat kanker ingrijpend is, dat weet iedereen. Maar bij de cosmetische gevolgen wordt amper stilgestaan. Toch zijn deze voor mensen die kanker hebben gehad zeer ingrijpend: “Als mensen de diagnose kanker krijgen, zijn ze alleen maar bezig met overleven. Hun uiterlijk zal hen dan een worst wezen. Maar als ze zijn genezen is dat een ander verhaal”, vertelt Drost. Ze vervolgt: “Het kan bijvoorbeeld erg vervelend zijn als je door de operatie niet meer je mond kunt sluiten en je in een restaurant zit te kwijlen, omdat slikken onmogelijk is. Daarnaast kan het zijn dat een jonge vrouw die een nieuwe liefde heeft, niet haar shirt durft uit te trekken, omdat ze een tepel mist. Mensen zeggen weleens dat schoonheid alleen van binnen zit, maar dat is in onze maatschappij gewoon onzin. Niemand wil aangestaard worden.”
“De borst wordt weer van henzelf”
De tatoeagekunsten van Brigitte dragen eraan bij dat mensen die er, door het verwijderen van een tumor, anders uitzien dan voorheen, zich niet meer zo onzeker voelen. Zo kan een getatoeëerde tepel een wereld van verschil maken. Brigitte: “Aan een blote bol is niets seksueels. Daarom hebben paspoppen ook geen tepels. Maar bij de nipplegate van Janet Jackson stond de wereld op zijn kop. De zo’n 12.000 tepels die ik in mijn leven heb gezet, laat ik zo echt mogelijk lijken. Zo teken ik schaduwen, gebruik ik precies de juiste kleuren en maak ik kleine puntjes die eruit zien als klieruitgangen. Ik zie gedurende de behandelingen (mensen moeten gemiddeld zo’n drie à vier keer terugkomen, red.) patiënten veranderen. Zo laten sommige patiënten voor de behandeling eerst zonder problemen hun borst zien. Maar als er een tepel op te zien is, kan het zijn dat ze zich opeens even wegdraaien. De borst wordt weer van henzelf.”
Ook kunnen de behandelingen van Brigitte ervoor zorgen dat mensen die zijn geopereerd, geen pijn meer lijden: “Littekens kunnen pijnlijk zijn, doordat ze strak en vastgekleefd zitten aan de onderlaag. Hierdoor kan de huid niet goed bewegen. Door kleine gaatjes te maken in combinatie met een medicijn, komt het littekenweefsel los van de onderlaag. Hierdoor wordt de huid weer soepel.”
Brigitte werkt inmiddels al 22 jaar als medisch tatoeëerder, waarvan 17 jaar bij het Antoni van Leeuwenhoek in Amsterdam. Na haar studie geneeskunde wilde ze plastisch chirurgie gaan doen, maar daar kwam je als vrouw destijds haast niet tussen. Ze besloot daarom de kunstacademie te gaan doen. Toen ze hoorde over een man die de ogen van mensen die blind zijn, tatoeëerde, zodat deze een iris, oogwit en pupil kregen, wist ze wat ze wilde worden: medisch tatoeëerder. Hierbij kan ze haar beide passies, geneeskunde en kunst, combineren.
Bovendien geeft het Brigitte veel voldoening dat ze eraan kan bijdragen dat mensen weer lekker in hun vel zitten. Dat blijkt ook uit het feit dat ze op een werkdag, om zoveel mogelijk patiënten te kunnen helpen, geen pauze houdt. Naast behandelaar is Brigitte een soort psycholoog voor haar patiënten: “Als mensen bij mij aankloppen, zijn ze meestal in het proces van verwerken. De naaste omgeving is hier echter vaak al mee klaar. Ze voelen zich hierdoor eenzaam en hebben de behoefte om te praten. Dit levert bijzondere gesprekken op. Zo vertellen ze over hun man die is weggelopen, dat ze bang zijn om de wereld weer te betreden, en veel van hen gooien het roer compleet om en gaan bijvoorbeeld ander soort werk doen.”
“Het grijpt me aan als een jong iemand voor een behandeling komt”
“Of ik mijn werk niet mee naar huis neem? Nee, ik vond het in het begin wel moeilijk om thuis mijn werk los te laten, maar ik heb geleerd dat wel te doen. Ik houd het niet vol als ik het leed van anderen op mijn schouders ga dragen. Het grijpt mij af en toe wel aan als iemand van mijn dochters leeftijd, zij is 23, voor een behandeling komt.”
Daarnaast heeft het werk Brigitte veranderd: “Ik ben nederiger geworden. Als ik geïrriteerd in de file sta en vervolgens het ziekenhuis binnenloop en bij iemand slangen uit z’n neus zie hangen, word ik met twee benen op de grond gezet. Ik heb ook moeite met de oppervlakkigheid die ik op televisie zie. Dan denk ik: waarom kijken mensen zo’n stompzinnige serie als Keeping Up with the Kardashians. Mijn kinderen kunnen mij echter goed ontnuchteren en mij duidelijk maken dat het oké is dat mensen zich druk maken om kleine dingen. Dat helpt me om m’n werk los te laten.”