“Waar kijk je naar?” “Hoezo?”. “Gewoon, een vraag.” Rosa zit gebiologeerd naar haar laptop te kijken. “Ik kijk naar Barca. Naar de looplijnen van Iniesta.” “Naar de wat?” “Naar de looplijnen”, zegt mijn dochter Rosa. Ja, ja de looplijnen, denk ik. Ik begrijp niet helemaal wat ze bedoelt.
“Ik dacht dat je fan van Messi was.” “En van Iniesta”, zegt ze gevat. “Misschien is Iniesta wel de beste voetballer ter wereld” gaat ze verder. “Belachelijk dat hij nooit genomineerd is voor de Gouden Bal.” “Maar Iniesta is toch die voetballer die er voor zorgde dat Nederland in 2010 het WK verloor? En daar ben jij fan van?” Ze knikt.
De open wond van Nederland. Het was tenslotte de derde keer dat Nederland verloor in een WK-finale. Nederland is daarmee de illustere recordhouder van het spelen van WK-finales zonder het toernooi ooit te winnen. En uitgerekend het voorbeeld van mijn dochter, Iniesta, was daar verantwoordelijk voor. Althans, voor het verliezen van de laatste WK-finale. In Spanje is Iniesta een held. Elke wedstrijd krijgt hij een staande ovatie voor zijn prestaties. Ook van de tegenstanders van FC Barcelona. In Nederland klinkt er boegeroep als Iniesta het veld betreedt. Beschamend natuurlijk. Maar dat heb je met een open wond.
“Kijk, het is heel simpel, Iniesta kan nu eenmaal beter voetballen dan Nederlandse voetballers” gaat Rosa verder. “Dus Iniesta is beter dan Robben?” Ze schudt haar hoofd. “Robben en Iniesta mag je niet vergelijken. Het zijn heel verschillende spelers. Robben is een aanvaller. Iniesta een middenvelder. Een heel slimme middenvelder met briljante slimme acties”. “En goede looplijnen’ grap ik erachter aan. “Je weet zeker niet wat dat is hè, looplijnen. Weet je wel hoe belangrijk looplijnen zijn voor een middenvelder? Als je de juiste looplijn kiest, kun je ruimte maken voor een mooie pass of een sluw steekballetje.” Ik moet toegeven; het klinkt voor mij als abracadabra.
Andreas Iniesta, Lionel Messi, Phillipe Coutinho, Sergio Busquets, Lieke Martens (gelukkig ook een vrouw); het zijn de namen van de helden van mijn dochter. Allen spelend bij Barcelona. Ze heeft er zelfs posters van aan de muur hangen op haar slaapkamer. Daar waar bij mij vroeger posters van Sting en U2 aan de muur hingen, hangen bij haar posters van haar voetbalhelden. Zoals ik geen genoeg kon krijgen van ‘Every breath you take’ of ‘New Years Day’, krijgt zij geen genoeg van de passes en schoten van Iniesta en Messi. Als ze niet zelf op het veld staat, kijkt ze eindeloos naar filmpjes van deze voetballers. Naar de acties. De passes. De vrije trappen. De aanloop. De traptechniek. De schijnbewegingen. En natuurlijk de looplijnen. Vaak gaat ze dan naar buiten om deze acties met minutieuze precisie te kopiëren.
Zoals ik probeerde de drumsequenties van mijn held, Stewart Copeland – de onnavolgbare drummer van The Police – na te spelen, zo probeert Rosa de acties van Iniesta na te spelen. Zoals Copeland mij leerde de grip van mijn drumstokken te verbeteren, de groove af te wisselen met syncopische breaks en me als drummer keer op keer opnieuw uit te vinden, zo leert Iniesta Rosa betere looplijnen en traptechnieken te ontdekken om zich als voetballer opnieuw uit te vinden. De geschiedenis herhaalt zich. Prachtig. Ik hoop alleen dat Rosa succesvoller is dan ik. Want ondanks al mijn oefening kwam ik niet verder dan drummer in een best aardige coverband. The Boston Tea Party, voor wie het echt wil weten. Ook leuk, maar mijn ambities rijkten natuurlijk verder. Veel verder.
En zo is het met Rosa ook. Ze wil er alles uithalen wat er inzit. Ze wil de beste voetballer zijn. In ieder geval de beste voetballer binnen haar vermogen. Dat maakt haar bevlogenheid ook zo aanstekelijk. En als Iniesta daar een handje bij kan helpen, dan is dat mooi. Ondanks wat hij ons, Nederlanders, heeft aangedaan in 2010.
“Mooie wedstrijd. Mooi hakje.” “Ja, lukte goed”. Rosa tuurt over de weilanden. Ik zie de glimlach op haar gezicht. Dit is waarvoor ze het doet. ‘Kijk, dat leer ik dus van Iniesta’, zegt ze opgetogen. “En hoe zat het met de looplijnen vandaag?” “Waar heb je het over?” Ik schiet in de lach. Ze kijkt me meewarig aan. “Weet je, misschien kun jij beter gaan drummen.”
Lees ook:
- Column voetbalvader Marc Oosterhout: Betaalverzoek
- Column voetbalvader Marc Oosterhout: Sophia
- Column voetbalvader Marc Oosterhout: Agile